nieuws
Recensie: Walking on Sunshine

Vergeet De Toscaanse Bruiloft, de mediterraan gekruide romcom kent een nieuw hysterisch hoogtepunt. De Toscaanse Bruiloft had weliswaar Jan Kooijman; Walking on Sunshine heeft datgene waar de vrouw van middelbare leeftijd na de nodige prosecco nog veel wilder van wordt: meezingers uit de jaren tachtig! Deze vormen dan ook de kern van de film; het verhaal, de dansjes en de mannentorso’s zijn er vrijblijvend omheen gedrapeerd.

Het verhaal van een zus gaat ongewis trouwen met eerdere vakantievlam van andere zus, met alle gevolgen van dien, is vooral een kapstok om de bekende jarentachtighitjes aan op te hangen. Taylor gaat op vakantie, dus we horen ‘Holiday‘ van Madonna. Maddie voelt zich een godin, oftewel ‘Venus‘ van onze eigen Shocking Blue. De meiden hebben een vrijgezellenavond, dus we horen ‘Girls Just Wanna Have Fun‘. Het titelnummer wordt gezongen tijdens het tomatenfestival (wanneer heeft Italië deze Spaanse traditie overgenomen?). De meeste van deze knallers zijn voorzien van een eenvoudige choreografie van vrolijke mensen. Er wordt niet altijd even mooi gezongen en soms valt de zang weg in de onevenwichtige geluidsmix, maar dat zou de pret niet hoeven te drukken. Het beoogde publiek kan dit toch woord voor woord meezingen.

Te midden van deze uitbundige, op het eerste oog zo vrijgevochten meiden is de boodschap conservatief, zoniet uitermate patriarchaal. In eerste instantie weet Taylor nog te verdedigen waarom ze drie jaar geleden Raf had verlaten om te gaan studeren, uiteindelijk vraagt ze middels Chers ‘If I Could Turn Back Time‘ vergiffenis voor het feit dat ze een destijds onbeduidende strandscharrel had achtergelaten voor een opleiding: drie feministische golven zijn tevergeefs geweest en een vrouw kan zich enkel ten volle manifesteren aan de gespierde arm van een man.

Het ergste van dit alles: hoewel er geen enkel pluspunt is op te noemen aan Walking on Sunshine is de film best leuk. Elk personage is clichématig, de dialogen zijn gevat bedoelde platitudes, de nieuwe arrangementen van de klassiekers zijn goedkoop. Juist deze combinatie van leedvermaak, milde camp en een flinke portie plaatsvervangende schaamte – hoe vaak heb ik mijn hoofd niet in mijn handen verborgen? – maken de film prikkelender dan menig arthouse die ik de afgelopen tijd heb mogen aanschouwen. Walking on Sunshine brengt wansmaak naar een nieuw niveau.