review
Recensie: Jersey Boys
Conclusie
Jersey Boys is meer geslaagd als musical dan als film. De muzikale gedeeltes zijn uitmuntend, maar het gebruik van theateracteurs heeft ervoor gezorgd dat de emotionele scenes niet geloofwaardig overkomen. Helaas sluit de sombere regiestijl van Clint Eastwoord hier niet op aan; deze had beter gepast bij een donker drama waarbij de focus op de personages ligt. Dit alles zorgt ervoor dat de film aanvoelt als vlees noch vis: de donkere en lichte aspecten van het verhaal doen vooral afbreuk aan elkaar, in plaats van elkaar te versterken.Jersey Boys is Clint Eastwoods verfilming van de Broadwaymusical die al sinds 2005 over de hele wereld is te zien. Het verhaal begint in de jaren ’60 bij een jongen genaamd Tommy DeVito (Vincent Piazza), die samen met Nick Massi (Michael Lomenda) kleine opdrachten uitvoert voor maffiabaas Angelo ‘Gyp’ DeCarlo (Christopher Walken). Wanneer het duo de kleine zanger Frankie Valli (John Lloyd Young) tegenkomt, zien zij een kans om te ontsnappen aan hun criminele bestaan. De jongens hebben moeite om muzikaal door te breken, totdat een jonge Joe Pesci (Joseph Russo) het trio in contact brengt met songwriter Bob Gaudio (Erich Bergen). The Four Seasons zijn geboren en zullen uiteindelijk de wereld veroveren met talloze hits, zoals ‘December 1963 (Oh What a Night)’, ‘Working My Way Back To You’ en ‘Can’t Take My Eyes Off You’. Interne ruzies en mismanagement zorgen er echter voor dat de groep steeds meer onder druk komt te staan, en zich gedwongen voelt de hulp in te roepen van Tommy’s oude contacten.
De film volgt exact hetzelfde verhaal als de musicalversie, dialogen zijn zelfs letterlijk hetzelfde. Ook maakt Clint Eastwood graag gebruik van acteurs uit de Broadwayvoorstellingen, die hun nummers tevens live ten gehore brengen. Over de zanggedeeltes bestaat geen twijfel: deze zijn zeer goed uitgevoerd en vormen de hoogtepunten van de film. Young haalt al Valli’s hoge noten en het is zeker terecht dat deze acteur een Tony Award heeft gewonnen voor zijn oorspronkelijke vertolking van de rol. Helaas is in zijn acteerwerk ook goed te zien wat de achtergrond van deze acteur is: Young maakt vaak hele theatrale gezichtsuitdrukkingen, die totaal niet passen bij de subtiliteit die in een film thuishoort. Het zorgt ervoor dat emotionele scenes nooit goed aankomen, en bijna lachwekkend worden.
Wat allerminst lachwekkend is, is de sombere regiestijl van Clint Eastwood. Hoewel de film zich het best laat typeren als een combinatie tussen Mamma Mia! en Goodfellas, lijkt het alsof Eastwood niet kon beslissen wat voor toon hij zijn film wilde geven. De vele grijstinten lijken de nadruk te leggen op het donkere Maffia-aspect van het verhaal, en laten de luchtigere muzikale delen niet bepaald van het scherm spatten. Tevens breekt de film, net als de theaterversie, een aantal keer op Goodfellas-achtige wijze door de vierde wand. De informatie die de kijker op deze manier binnenkrijgt voegt echter weinig toe aan het verhaal, en haalde mij alleen maar uit de film. Het is vooral jammer dat er niet meer moeite is gedaan om de theaterversie te vertalen naar het witte doek, aangezien de film alle ingrediënten bevat om een unieke ervaring te bezorgen.
