review
Recensie: The Fault In Our Stars

The Fault In Our Stars is de verfilming van het gelijknamige boek van John Green. De auteur, die grote delen van zijn boek in Amsterdam schreef, werd bekend als helft van het Youtube-account vlogbrothers. Mede dankzij Greens miljoenenpubliek groeide het young-adultboek al snel uit tot een bestseller en tegenwoordig is een verfilming in zo’n geval een zekerheidje.

Hazel (Shailene Woodley) heeft op jonge leeftijd te maken gehad met longkanker, waardoor zij te allen tijde een zuurstoffles mee dient te dragen. Op aanraden van haar moeder Frannie (Laura Dern) besluit Hazel een praatgroep te bezoeken, waar ze Gus (Ansel Elgort) tegen het lijf loopt. Gus heeft ook tegen kanker gevochten en moest hierdoor zijn been laten amputeren. De twee raken bevriend en Gus komt er al snel achter dat Hazel een obsessie heeft met het open einde van haar favoriete boek An Imperial Affliction. In een ultieme poging om het boek te ontrafelen besluit het stel de schrijver, Peter van Houten (Willem Dafoe), op te zoeken in zijn woonplaats Amsterdam. Hazels gezondheid dreigt echter roet in het eten te gooien en het wordt haar ten strengste afgeraden om de grote reis te maken.

Hoewel het verhaal zich uitstekend leent voor een oversentimentele film is The Fault In Our Stars opmerkelijk grappig. Aan het begin van de film hebben de personages hun ziekte reeds geaccepteerd en hierdoor is het verhaal luchtiger dan bijvoorbeeld Komt Een Vrouw Bij De Dokter. De film is erg goed geschreven en de personages voelen zeer realistisch aan: zij hebben hun mankementen en behandelen deze met een verfrissende hoeveelheid zelfspot. Shailene Woodley is de onbetwiste ster van de film, maar Laura Dern weet in haar weinige scènes goed duidelijk te maken hoe het moet voelen om een kind met een levensbedreigende ziekte te hebben. Ook de cameo van Willem Dafoe is een speciale vermelding waard: hij speelt hier een van zijn beste rollen ooit. Enkel Ansel Elgort heeft zijn overdachte uitspraken altijd net iets té snel paraat en zijn overdreven perfectie zal ongetwijfeld een hoop tienermeisjes onrealistische verwachtingen bezorgen.

De film blijft voor het grootste gedeelte verstoken van clichés. Zo lopen er in Amsterdam niet enkel drugsgebruikende hoerenlopers of een Duits sprekende James Bond. Wel zijn er een paar elementen die waarschijnlijk beter werken op papier dan op het witte doek. Vooral de scène in het Anne Frank-huis sloeg voor mij volledig de plank mis. In deze scène klinkt er euforische muziek en beginnen omstanders luid te applaudisseren wanneer Hazel en Gus elkaar zoenen. Als de makers zelf de moeite hadden genomen in de lange rij te gaan staan, hadden zij kunnen weten dat dit tafereel totaal niet past bij de sfeer die op de daadwerkelijke locatie heerst. In een boek is een dergelijk moment misschien heel romantisch, maar om het voor je neus op een scherm te zien gebeuren is minder geslaagd.

Dit was echter het enige écht storende moment in de hele film en doet weinig afbreuk aan de geweldige mix tussen komedie, drama en romantiek die deze film te bieden heeft.