review
Recensie: The Hundred-Foot Journey

Regisseur Lasse Hallström is een oudgediende als het om het dramagenre gaat. Na een heel aantal Zweedse films kreeg hij in 1993 bekendheid met een van zijn eerste Engelstalige films: What’s Eating Gilbert Grape (1993). De laatste jaren heeft Hallström met films als Dear John (2010), Salmon Fishing in the Yemen (2010) en Safe Haven (2013) zich ook bewezen in het genre van de romantische film. Met The Hundred-Foot Journey begeeft de regisseur zich dan ook op bekend terrein.

Wanneer een Indiase familie door Europa reist op zoek naar een plaats om zich te vestigen, krijgen zij autopech in een pittoresk dorpje op het Franse platteland. Vader Papa (Om Puri) besluit dat dit de perfecte plek is om een typisch Indiaas restaurant te openen. De Franse dame Madame Mallory (Helen Mirren), die het met een Michelinster bekroonde restaurant aan de overkant van de straat bezit, doet er echter alles aan om dit avontuur te dwarsbomen. Wanneer de oudste zoon van het Indiase gezin, Hassan (Manish Dayal), verliefd wordt op de knappe souschef Marguerite (Charlotte Le Bon) ziet hij zich genoodzaakt de twee stugge ouderen te verzoenen. Naast het overkomen van de persoonlijke vetes staat The Hundred-Foot Journey (naar de 30 meter afstand tussen beide restaurants) ook voor de toenadering tussen beide culturen.

Het romantische verhaal wordt bijgestaan door mooi vormgegeven beelden. Het Franse platteland met haar bosrijke omgeving en kneuterige lokale markt vormt de perfecte omgeving om de film als een sprookje te laten aanvoelen. Dit hoge sprookjesgehalte is tegelijkertijd echter ook de zwakte van de film. Nergens schuurt het ergens. De problemen die opgeworpen worden komen niet tot een uitbarsting, ze ebben langzaam weg en lossen zichzelf als het ware op. Alle scherpe randjes worden gladgestreken. Bijkomend effect is dat de film met zijn twee uur durende speeltijd iets te langgerekt voelt. Doordat elk onderdeel van het verhaal doorgevoerd wordt tot het meest romantische einde, wordt de film bij vlagen behoorlijk voorspelbaar. Het had beter geweest sommige bijzaken aan de fantasie van de kijker over te laten.

Dat de film toch overal interessant blijft is, naast de mooie plaatjes, ook te danken aan het goede acteerwerk. Niet alleen Oscarwinnares Helen Mirren acteert geweldig als de stugge Madame Mallory die langzaam haar vreugde in het leven hervindt, ook de andere onbekendere castleden zetten geloofwaardige personages neer. Hoofdrolspeler Manish Dayal is in de rol van Hassan prima in staat de film te dragen. Het zijn echter de scenes tussen Mirren en Om Puri, die vooral in vele Indiase films speelde, waarin acteerwerk en dialoog perfect samenkomen. Dit alles zorgt ervoor dat, ondanks dat het verhaal soms wat voorspelbaar is, de film je toch met een glimlach achterlaat wanneer deze eindigt met een feestmaal onder een prachtige sterrenhemel.