Van de eerste glimp tot de uiteindelijke uitgave is Destiny omhult met mysterie. De stickers MMO en RPG werden lukraak op de titel geplakt, maar na talloze uren in het spel laat Destiny zich toch het best beschrijven als een schietspel met ontzettend veel ambitie. Helaas is het team achter de Halo-franchise er niet in geslaagd om het meeste van deze ambitie waar te maken. Destiny is dé mooiste en misschien wel één van de meest vloeiende shooters die je in huis kunt halen, maar legt de lat veel te hoog voor zichzelf.

Het goede

Het is te merken dat het team achter de Halo-games ontzettend veel tijd in de spelmechanieken van Destiny heeft gestoken. De game speelt vloeiend en je voelt je altijd ontzettend bekrachtigd om de grootste vijanden te lijf te gaan. Na een personage aangemaakt te hebben kun je kiezen uit één van drie klassen, die allemaal over hun eigen speciale vaardigheden beschikken en uitblinken in bepaalde aspecten. Daarnaast definieert de keuze in klassen ook jouw speciale aanval, welke kan variëren van een gigantische stomp op de grond tot een krachtig pistool dat er letterlijk voor zorgt dat je vijanden in rook opgaan. De klassen definiëren niet, in tegenstelling tot een klassieke (MMO)RPG, de speelstijl. Alle drie de klassen hebben als doel om zoveel mogelijk schade toe te brengen aan vijanden, enkel op een andere manier. Daarnaast beschik je over drie type wapens en een toffe melee-aanval. Binnen de drie type wapens kun je allerlei verschillende soorten vinden. Zo kun je als primaire wapen onder andere kiezen tussen een pistool en aanvalsgeweer. Deze kleine verschillen leveren weinig speeldiversiteit op, aangezien ze allemaal direct afgevuurd moeten worden op tegenstanders. Echter is het schietmechanisme zodanig goed, dat het nooit als een straf aanvoelt om vijand na vijand naar zijn maker te sturen.

Toen Destiny voor het eerst opstartte en ik langzaamaan de planeten ging verkennen, kwam ik langs de mooiste omgevingen, zoals ik nog nooit eerder in een game heb gezien. Elke planeet in Destiny heeft een geweldige, karakteristieke stijl en heeft mij meer dan eens doen verwonderen. Lens flares die regelrecht afkomstig lijken uit een Michael Bay-film, verlichten de prachtige landschappen en passen goed in het geheel. De effecten zijn mooi, vaak kleurijk en de muziek complimenteert het spel in zijn geheel. Elke dollar van de 500 miljoen aan productiekosten zie en hoor je direct terug.

Destiny laat zich het best spelen met een groep vrienden, welke je kunt uitnodigen voor een zogenaamd ‘fireteam’. De vijanden passen zich vervolgens aan het niveau van de groep aan, wat uitdagende gevechten oplevert. Vijanden maken gebruik van ongeveer dezelfde intelligentie als vijanden uit Halo. Ze proberen spelers vanaf de zijkanten te beschieten en maken slim gebruik van muurtjes waarachter zij zich verschuilen. Het is geen baanbrekende vernieuwing, maar levert vaak leuke en opwekkende situaties op.

Het slechte

Helaas kan de goede gameplay het kernprobleem van Destiny maar een aantal uur verschuilen; er is ontzettend weinig te doen. De missies zijn allemaal hetzelfde opgebouwd en laten je vaak per planeet stukken opnieuw spelen. De laadtijden zijn ook relatief lang in vergelijking met de duur van een gemiddelde missie. Als je er dan achterkomt dat je een groot gedeelte van de vorige missie over moet doen, voelt het alsof de ontwikkelaar het gebrek aan content probeert te verbloemen. Ook doe je in iedere missie hetzelfde: je loopt een gebied of ruimte in en terwijl je sidekick Ghost (Peter Dinklage), een deur opent vermoord jij alle vijanden. Per planneet heb je een aantal eindbazen die enkel als kogelsponsen functioneren, terwijl andere vijanden de speler in etappes belagen.

Daarnaast voelt alles generiek aan in het spel, het verhaal wordt voornamelijk verteld via Ghost. Maar het inspreekwerk van Peter Dinklage laat te wensen over en hij klinkt meestal verveeld. Het script is daarnaast ook niet al te best en eigenlijk zo saai en oppervlakkig dat het niet eens de moeite waard is om te onthouden. De vijanden in Destiny laten zich ook het best als generiek beschrijven. Hoewel iedere planeet een eigen ras heeft waar de speler(s) tegen strijden, bestaat ieder ras uit een aantal type vijanden. Het maakt niet uit of je op de maan, Venus of Mars bent het aantal type vijanden blijft hetzelfde, ze zien er alleen anders uit.

Tussen missies door is er de mogelijkheid om naar The Tower af te reizen, de laatste veilige plek voor de mensheid in het universum. Hier kun je verschillende wapens en bescherming kopen, zeldzame items laten verifiëren en premie-aanwijzingen aannemen. Door bepaalde taken te voltooien kun je extra spullen of punten winnen. In The Tower word je met een stuk of twintig man bij elkaar gezet, maar is er niks om een teamverband te doen, buiten een voetbal die je rond kunt schoppen. The Tower is in zijn geheel een waardeloze en tijdrovende toevoeging, waar de speler verplicht heen moet, maar niks wijzer van wordt.

Bungie, het team achter Destiny en de Halo-games, hebben naam gemaakt door de baanbrekende competitieve multiplayermodus uit Halo: Combat Evolved. In deze game die al eeuwen oud lijkt stonden goed gebalanceerde gevechten, toffe voertuigen en veel wapens centraal. Destiny probeert deze traditie voort te zetten, maar is niet zo baanbrekend en eigenlijk best saai. De wapens die je verzameld hebt op diverse planeten gebruik je ook in de competitieve modus, maar zijn in de meeste gevallen even sterk. Levels worden over het algemeen niet meegerekend en het enige onderscheid tussen jou en andere spelers is je uiterlijk en de speciale vaardigheden die je ontgrendeld hebt. Dit zorgt ervoor dat iedere speler ongeveer hetzelfde kan en je niet de diversiteit hebt van bijvoorbeeld een Call of Duty-game. Er zijn weinig speelwerelden en nauwelijks voertuigen te bekennen. Vaak krijg je het gevoel dat deze modus niets speciaals doet en té gebalanceerd is: twee spelers winnen altijd van één, hoe goed je ook bent.

Na het spelen van Destiny weet ik niet zo goed wat ik moet verwachten van shooters, maar weet ik wel wat games als World of Warcraft, Diablo en The Elder Scrolls Online zo populair en plezierig maakt.