review
Recensie: Love is Strange

Love is Strange schetst eerst een vriendelijk portret van een liefhebbende verzameling vrienden en familie van Ben (John Lithgow) en George (Alfred Molina). Ze vullen hun huiskamer met steun, trots en adoratie: dit zijn de vrienden die eenieder zichzelf wenst. Samen maken ze muziek en bezingen ze de liefde: een liefde tussen twee mannen die al 39 jaar voortduurt en nu eindelijk bezegeld wordt met een huwelijk. George en Ben zijn een voorbeeld voor alle aanwezigen.

Deze harmonie kan niet voortduren. De zon gaat onder door het ontslag van George en alle gevolgen van dien. Dat Ben en George samenleefden kon de kerk waar hij dirigent was wel door de vingers zien, maar de huwelijkse verbintenis maakt dat ze hem niet langer in dienst kunnen houden. Het is niet eens dat ze geen respect voor hem hebben: de kerk en de ouders van de kinderen die in zijn kerkkoor zingen waren altijd op de hoogte van George’s homoseksualiteit, maar omdat het aartsbisdom via Facebook lucht krijgt van de nieuwste ontwikkeling in hun relatie, staat de directeur geen andere keus dan hem de christelijke getuigenisverklaring die hij jaren geleden had getekend nog eens onder de neus te duwen. Hij wordt per direct ontslagen.

Love is Strange gaat echter niet over religie, de kerk, discriminatie of ongelijkheid. Noch is dit een film over homoseksualiteit: het neemt deze zaken als bodem en bouwt daarop een verhaal dat alles te maken heeft met zijn personages en de onderlinge verhoudingen. Ben is kunstenaar, dus met George als kostwinner heeft zijn ontslag de verkoop van hun appartement als gevolg. Waar eerst hun liefde werd gevierd, wordt nu naarstig een oplossing gezocht. Wie biedt de mannen onderdak tot ze een betaalbare woning hebben gevonden?

Ben vindt tijdelijk onderkomen bij zijn neef Elliot (Darren Burrows), diens vrouw Kate (Marisa Tomei) en zoon Joey (Charlie Tahan). Het valt niet mee om continu op elkaars lip te zitten, om vriendelijk te blijven terwijl een logé op leeftijd ronduit te aanwezig is. Evenmin valt het mee om te gast te zijn en te voelen dat je familie je heus welkom willen laten voelen, maar dat soms simpelweg botst met haar eigen belangen. De ergernissen lijken klein en overkomelijk, maar het is niet moeilijk om te voelen hoe het gezelschap voor de verschillende partijen te veel is. Het huis waarin George te gast is, is juist een slag te druk voor hem: de twee homoseksuele politieagentvrienden bij wie hij op de bank slaapt geven feestjes bij de vleet. George is de jongste niet meer en verlangt naar zijn oude leven, een verlangen dat waarschijnlijk gesterkt wordt door zijn schuldgevoel deze ontwikkelingen zelf teweeg te hebben gebracht.

De film speelt zich voornamelijk af in de twee appartementen en op het dakterras waar Ben schildert en uitzicht heeft op de rest van New York. De pianomuziek van Chopin geeft kleur aan het verhaal, maar krampachtig. Het lijkt te graag betekenis te willen geven aan de rustige beelden en dat druist in tegen het natuurlijke licht en het sympathieke gekabbel. Het gebakkelei begint inderdaad wanneer George en Ben gescheiden van elkaar bij vrienden en familie moeten logeren, maar het blijft eerder luchtig dan dramatisch. De muziek vindt van niet en vertelt een ander verhaal.

Dat de twee al zo lang samen zijn moet de liefde meer waard maken, maar door de lengte van de relatie telkens te benoemen lijkt het een applaus af te willen dwingen. Soms lijkt het elkaar lang in de ogen staren juist afdoen aan de echtheid van de relatie. Het is hetzelfde sentiment als dat waar de pianomuziek op aanstuurt, en beiden lijken me onnodig omdat de personages en hun gevoelens en overpeinzingen centraal staan; niet het plot.

Op andermans bank crashen geeft onrust: je wortels zijn als het ware uit de grond getrokken. Met je huis ben je ook een stuk zekerheid over jezelf kwijt. De kracht van Love is Strange zit erin dat het deze sluimerende gevoelens overtuigend vertolkt, met aandacht voor nuance, niet op zoek naar drama maar naar puurheid. Omdat Ira Sachs ons als het ware van een afstandje naar de personages laat kijken, krijgen we zelfs het gevoel dat het verhaal rustig voortkabbelt wanneer er grote gebeurtenissen plaatsvinden. Het maakt ook dat we met wat losse eindjes zitten wanneer de aftiteling verschijnt. Dat is niet erg, want zo gaat het in het leven nu eenmaal ook. Love is Strange zal je misschien niet lang bijblijven, maar het is een sympathiek portret.