review
Recensie: Big Eyes

Big Eyes-regisseur Tim Burton is vooral bekend van zijn liefde voor vreemde personages en werelden die zowel sprookjes- als horrorachtig zijn. Zijn films staan veelal bol van de computerffecten en eigenaardige kostuums en bevatten steevast hoofdrollen voor Johnny Depp en Helena Bonham Carter. Zijn laatste films volgens dit vaste recept, Dark Shadows en Alice in Wonderland, werden echter niet al te positief ontvangen. Met de keuze voor een waargebeurd verhaal en andere acteurs lijkt Burton met Big Eyes voor een andere aanpak gekozen te hebben. Of dit ook loont is echter nog maar de vraag.

Big Eyes vertelt het waargebeurde verhaal van één van de grootste kunstfraudes van de twintigste eeuw. Het zijn de jaren ’50 en kunstenares Margaret Keane (Amy Adams) vertrekt samen met haar dochter (Delaney Raye als kind, Madeleine Arthur als tiener) naar San Francisco, weg van haar man. Als alleenstaande moeder, iets wat in die tijd allerminst gebruikelijk was, probeert ze voor haar gezin een inkomen bij elkaar te verdienen. Daarnaast maakt ze thuis als hobby schilderijen van jonge meisjes die vooral opvallen door de vreemde en extreem grote ogen. Wanneer Margaret kunstenaar Walter Keane (Christoph Waltz) tegen het lijf loopt klikt het meteen en trouwen ze nog dezelfde maand. Walter blijkt beter in het aan de man brengen van kunst dan het zelf maken. Al gauw weet hij flink wat aandacht te genereren voor de kunstwerken van Margaret. Hij stelt deze echter tentoon onder zijn eigen naam omdat, zoals hij het zelf zegt, “mensen geen vrouwenkunst kopen”. Walter ziet kunst vooral als een lucratieve business en weet een heus Keane-imperium op te bouwen. Niet voor niets was het Walter Keane die nog voor Andy Warhol al bedacht dat je ook afdrukken van kunstwerken kunt verkopen in plaats van de doeken zelf. Jarenlang houdt Margaret haar geheim verborgen voor de wereld, met als enige uitlaatklep haar kunst.

Ondanks dat het plot misschien wat somber of zwaar klinkt, is Big Eyes alles behalve naargeestig. Sterker nog, de film bevat een flinke dosis humor. Deze is vooral afkomstig van Christoph Waltz, die het personage van Keane niet koud en berekenend neerzet, maar juist als innemende persoonlijkheid. Het lijkt alsof Walter Keane zelf ook gelooft dat hij goed bezig is. Waltz is deze rol op het lijf geschreven. In Inglorious Basterds vertolkte hij immers ook al een innemende maar berekenende slechterik en won hij hier zelfs een Oscar voor. Het is echter vooral Amy Adams die haar status als vijfvoudig Oscar-genomineerde eer aan doet. Ze toont gedurende de film op een mooie manier hoe Margaret gebukt gaat onder haar geheim en hoe ze uiteindelijk toch de kracht vind om tegen haar man in te gaan. Toch lijkt het acteerwerk van beiden soms wat uit de toon. Met name Waltz maakt bij vlagen van Walter Keane zo’n karikatuur dat deze enigszins botst met het meer ingetogen acteerwerk van Adams, met name in de serieuzere en emotionelere scènes. Anderzijds lijkt Adams’ personage hierdoor soms wel erg een trillend rietje in de wervelwind van Waltz.

Daarnaast zijn ook de bijrollen nogal wisselend. Dochter Jane voelt in grote delen van de film vooral aan als een derde wiel. Pas tegen het eind van de film vormt zij echt een factor in het plot. Ook Margaret’s beste vriendin, gespeeld door Krysten Ritter (bekend van o.a. Breaking Bad), voelt als personage nogal overbodig aan. Hoewel haar acteerwerk prima is, is haar functie voor het plot minimaal. Hetzelfde geldt voor Jason Schwartzman, die het personage van een elitaire galeriehouder vertolkt. Hoewel hij een paar grappige scènes heeft, is hij voor het verdere verloop van de film totaal overbodig. Al dit soort geïntroduceerde randpersonages maken dat de film wat langzaam op gang komt en soms op een zijpad belandt.

Wat betreft de regie is Big Eyes behoorlijk verfrissend. Waar Burton’s vorige films vooral veel vorm en weinig waren, weet hij hier e balans beter te behouen. Hoewel de film nog steeds gebruik maakt van warme kleuren en een vlotte vertelling, blijven de vreemde personages nu vooral beperkt tot de afbeeldingen op de schilderijen. Het is duidelijk dat Burton, als verzamelaar van het werk van Keane, zich door deze schilderijen heeft laten inspireren. Big Eyes voelt dan ook aan alsof het gemaakt is met passie. Waar een film als Dark Shadows vooral een herhaaloefening leek, weet Burton Big Eyes veel meer te laten stralen. Ondanks dat de film hier en daar nog wel wat schuurt of wat laat liggen, is Big Eyes vooral erg vermakelijk. Het is dan ook te hopen dat Tim Burton zijn Johnny Deppvehikels voorlopig even links laat liggen en kiest voor nog wat meer verfrissende of opvallende projecten.