review
Recensie: Girlhood

Drie vriendinnen nemen de mooie Marieme (Karidja Touré) op in hun groepje en dopen haar om tot Vic: een echte overwinningsnaam. In eerste instantie lijken de meisjes in hun vrijheid vooral oordelend en luid en ontfermen ze zich over Vic alsof ze hun jongere zusje is. Al gauw blijkt dat ze wel degelijk gelijkwaardig aan elkaar zijn en elkaar bijstaan waar nodig. Hun zusterlijke liefde en bescherming is misschien wel het enige waar ze op kunnen bouwen. In een wereld die niet aan hun kant staat moeten ze op zoek naar eigen manieren om vrijheid te bemachtigen. Vic sluit zich aan bij de vrijgevochten gang en hoopt daarmee haar toekomst zonniger te zien.

De kleuren van Girlhood zijn zacht en brengen een soort kalmte met zich mee die past bij het verhaal en bij het hoofdpersonage. Ondanks dat er af en toe veel wordt gekakeld is de film rustig en puur. Het gelooft in de kracht van deze meisjes en probeert daar niet per se een heel groots verhaal van te maken. Dat de camera dicht op de huid filmt helpt daarbij. De verschillende werelden en groepen waar Vic deel van uitmaakt vragen haar om een verschillende rol te spelen: soms beschermend, soms trots, soms lijdzaam. De mechanische filmmuziek van Para One, die ook de muziek van Sciamma’s eerste film Water Lilies verzorgde, herhaalt zichzelf voortdurend en wordt net als Vic zelf steeds sterker. Van een ingetogen kind ontwikkelt ze zich tot iemand die keuzes heeft moeten maken om te komen waar ze is. De film houdt zich daarbij verre van sentimentaliteit of potsierlijk drama.

Girlhood (Céline Sciamma, in het Frans: bande des filles) laat zien dat je best tegelijkertijd een sterke vrouw, een pestkop en een meisje kan zijn. In een buitenwijk van Parijs hebben Vic, Lady (Assa Sylla), Adiatou (Lindsay Karamoh) en Fily (Mariétou Touré) geleerd dat ze weinig zeggenschap hebben over hun tijd, hun toekomst en hun liefdesleven. Kleine inkijkjes thuis en op school bewijzen de onbeweeglijkheid van hun positie als jonge vrouw. Dus wanneer ze de dienst uit kunnen maken, aarzelen ze niet om dat ook daadwerkelijk te doen. Het is eten of gegeten worden.

De broer van Vic heeft thuis de broek aan, maar op haar beurt geeft ze hun zusje een klap als dat nodig is. Ze wordt niet meer als vieze hoer gezien als ze met haar vriend zou trouwen, maar zou dan wel voor het leven getekend zijn als huisvrouw. De groep kan knokken met rivaliserende meiden, maar die bevinden zich in dezelfde positie. Het is maar net wie aan het eind van het gevecht in beha over de grond rolt: wie er deze keer vernederd wordt.

De maatschappelijke onzekerheid sluimert meer dan dat ze bijt. De meisjes lachen breed en vullen publieke ruimtes met blijdschap. Ze bewegen veel en vinden daarin vreugde. Als ze dansen focust de camera vaak alleen op hun gezichten. Het gaat er niet om hoe ze bewegen maar dat ze dat doen. Tijdens een weekendje op een hotelkamer in Parijs leren ze Vic dat die moet doen waar ze zelf zin in heeft. Uitgaan doen ze op de kamer zelf. “Sterk en alleen,” noemt iemand haar later. Ze is dan op weg naar een leven dat van haar is, in plaats van een leven dat nergens toe leidt. De vraag is of haar nieuwe leven haar wel meer kan brengen. Want wat is een ontsnapping als daar een nieuwe gevangenis tegenover staat?