review
Recensie: Wild

De nieuwste film van Jean-Marc Vallée (C.R.A.Z.Y., Dallas Buyers Club) omarmt stilte zoals je overgeleverd aan de natuur eigenlijk gedwongen bent te doen. Cheryl Strayed (Reese Witherspoon) loopt in haar eentje de Pacific Crest Trail, 1700 kilometer dwars door Noord-Amerika, om haar leven tijdelijk achter te laten en te verwerken. Haar overspel, drugsgebruik, gestrande huwelijk en het overlijden van haar moeder hebben hun tol geëist: haar leven is kapot en ze weet niet meer wie ze is.

Wanneer ze begint te lopen verraden korte flashbacks iets van wat die bagage die ze met zich meesleept is. Naarmate de tocht zwaarder wordt, worden de herinneringen dat ook: langzaam maar zeker ontvouwt haar leven zich. Deze film gaat niet over een reis die overwonnen moet worden, maar om een leven dat gedragen wordt.

Er is veel stilte: er zijn meer omgevingsgeluiden dan muziek en er is meer omgeving dan plot. Ze denkt, ze schrijft en ze leest (te horen door haar voice-over), maar Witherspoon is net als de film zelf vooral ingetogen en naturel. Nick Hornby (An Education) heeft het memoir van Cheryl Strayed bewerkt tot een goed geschreven script met humor en rust. Veel van de bijrollen zijn niet groot, maar met een paar streken is duidelijk dat dit echte mensen zijn. Wanneer Cheryl uitgehongerd aan een boer vraagt of hij haar naar een bewoond gebied kan rijden, zegt die dat hij aan het werk is. Ze wacht uren op hem in zijn auto terwijl hij in het donker met zijn tractor op en neer rijdt. “Je zou het eind van de oprit niet eens halen,” grapt hij later tegen zijn vrouw over het idee dat zij de tocht zou lopen. Ze staan niet slechts in dienst van het plot of de hoofdpersoon, maar ze leven.

Ook in 2010 kwam er een film uit over het waargebeurde verhaal van een vrouw die wat schepen verbrandt en op reis gaat: Eat Pray Love (Ryan Murphy), gebaseerd op de bestseller van Elisabeth Gilbert. Wild is echter een film van een heel ander kaliber. Er is niets gelikt aan zowel het leed als de reis van Cheryl Strayed. Ze is niet verwend, ze is geen slachtoffer en ze is niet op zoek naar comfort of wat voor glans dan ook. In feite wil ze niets anders dan de Pacific Crest Trail uitlopen en ziet ze wel hoe ze haar leven daarna weer op zal pakken. Ook de natuur is vaak onherbergzaam (woestijn, sneeuw) en telkens zonder al te veel fratsen in beeld gebracht. Ze is zo indrukwekkender dan wanneer er een zonnig filter overheen was geplakt.

Dat je alleen bent, voel je des te sterker als je op een berg je bloedende teennagel uit moet trekken om verder te kunnen lopen. Ik geloof dat die eerste scène direct een aantal verhalen vertelt: over eenzaamheid, maar ook over veerkracht. Als Cheryl met haar veel te zware backpack probeert op te staan is ze net een pasgeboren giraf, maar zo’n onbeholpen beest leeft ook gewoon op een instinct dat hem in leven houdt. Haar onhandigheid is dan ook eerder schrijnend dan aandoenlijk, niet grappig maar meedogenloos.