review
Ventoux

De Mont Ventoux: de ‘Kale Berg’, een mythische plek. Iedereen die het wielrennen een warm hart toe draagt, kent de heroïsche verhalen van de renners die deze berg hebben bestegen. Zoals het verhaal van Tommy Simpson, die tijdens de beklimming van de berg in elkaar stortte en even later overleed. De Nederlandse film Ventoux van regisseuse Nicole van Kilsdonk heeft het beklimmen van deze Mont Ventoux als rode draad gebruikt. Echter, je hoeft niet per se van fietsen te houden om naar deze film te gaan of om het verhaal interessant te vinden: Ventoux heeft veel meer te bieden dan slechts het beklimmen van een berg.

De vier vrienden Bart (Kasper van Kooten), André (Wilfried de Jong), Joost (Leopold Witte) en David (Wim Opbrouck) besluiten om de Mont Ventoux te beklimmen, zoals ze dit 30 jaar geleden ook deden. Toen waren ze nog met zijn zessen: hun vriendin Laura (Abbey Hoes) en hun goede vriend Peter (Martijn Lakemeier) waren toen ook mee. We zien de hechte vriendschap en het geluk van weleer. Zowel Bart als Peter hadden een oogje op Laura, iets wat Peter niet goed kon verdragen. Na een helse beklimming was de euforie uiteraard groot op de top. Na een gedicht voorgedragen te hebben, stapte Peter plotseling op zijn fiets en begon hij aan de afdaling. Peter schoot uit de bocht, verongelukte en was op slag dood: een trauma dat de vier vrienden nog altijd niet verwerkt hebben. De vrienden verloren elkaar vervolgens uit het oog, leefden hun leven en komen elkaar 30 jaar later weer tegen tijdens een prijsuitreiking van Joost. Hier wordt het besluit genomen om nogmaals de berg op te gaan om Peter te gedenken. Als Laura zich echter bij hen meldt, dienen de verhalen en de spoken uit het verleden zich weer aan: wat speelde er allemaal tussen Laura en Bart? Wat was de reden van Peters ongeluk? Waarom ging Laura plotseling weg na Peters ongeluk? In een voortdurende wisseling tussen het heden en het verleden komen de problemen van toen en de problemen van nu (Joost blijkt bijvoorbeeld fraude te hebben gepleegd) aan bod en zien we dat de vriendschap die vroeger zo sterk was, een vriendschap voor het leven blijkt te zijn.

De chemie tussen de vier acteurs voelt goed en het draagt deze film: de humoristische gesprekken en de serieuze conversaties volgen elkaar moeiteloos op. Humor blijft gedurende de hele film troef, wat de film alleen maar ten goede komt. Zo moet Joost, op het moment dat bekend wordt dat hij heeft gefraudeerd met zijn wetenschappelijke publicatie, van ex-gevangene André “niet zo zeiken”, omdat het leven niet zo zwaar is als hij denkt en hij er heus wel bovenop komt. Toch blijven ze respect voor elkaar hebben, want het zijn tenslotte vrienden. Iedere vriendengroep heeft weleens te maken met meningsverschillen, lijkt de film te willen benadrukken. Regisseuse Van Kilsdonk en de vier acteurs zijn erin geslaagd om een geloofwaardige vriendschap neer te zetten: een vriendschap die misschien verwaterd is door de tijd, maar dankzij het oprakelen van het verleden nog altijd even sterk blijkt.

De manier van vertellen die Van Kilsdonk hanteert, de voortdurende schakeling tussen heden en verleden, is effectief. Het contrast tussen het geluk van vroeger, dat onder andere met een lichte, warmere kleurenfilter wordt onderscheiden van het heden, en de hedendaagse situatie van de 4 mannen is daardoor nog duidelijker te zien. Ook de fiets-scènes zijn mooi in beeld gebracht: alsof je samen met de hoofdpersonen die berg op gaat. De afdalingen worden mooi en stabiel gefilmd en de altijd aanwezige wind op de berg suist langs je oren. Het verhaal komt echter moeizaam op gang. Met name het eerste half uur van de film kabbelt rustig voort, zonder enige spanning. Het verhaal grijpt je niet meteen aan en dat is spijtig: de kijker zou zijn aandacht hiermee kunnen verliezen. Dit wordt later in de film gecorrigeerd, wanneer het verhaal sterker en complexer wordt. De personages worden meer uitgediept en er komen interessante plotwendingen tot stand dankzij het oprakelen van het verleden. Hierdoor ontstaat er een soort spanning tussen de vier mannen, wat interessant is om naar te kijken.

Er wordt vaak laatdunkend gedaan over de Nederlandse film in de media, maar dit vooroordeel gaat niet op voor Ventoux. Hij kijkt lekker weg, laat je zo nu en dan lachen en na afloop ga je met een prettig gevoel naar huis. Er valt eigenlijk vrij weinig op de film en op de regisseuse aan te merken, naast de moeizame start van de film. Van Kilsdonk heeft daarentegen weinig risico’s genomen, waardoor je niet veel fout kan doen. Zoals hierboven al werd gezegd, biedt Ventoux meer dan slechts een verhaal over wielrennen. Maar na het zien van de film zullen de fietsliefhebbers – en misschien zelfs de filmliefhebbers – onder ons zin krijgen om zelf die mythische berg te beklimmen: De film laat zo’n tocht er namelijk erg aantrekkelijk uit zien.