review
Guild Wars 2: Heart of Thorns

Augustus 2012 kwam Guild Wars 2 uit, het vervolg op de zeer populaire MMORPG Guild Wars. Alhoewel het tweede deel altijd een trouwe groep volgers heeft gehad, had het spel iets fris nodig om de game nieuw leven in te blazen. Deze uitbreiding,  Guild Wars 2: Heart of Thorns, doet precies dat.

De makkelijke manier om een expansion voor een MMORPG te doen, die tevens ook heeft bewezen te werken, is om een nieuw continent toe te voegen, met nieuwe quests en wat extra verhaal, en het hoogst haalbare level van 80 naar 90 te verhogen. Zo geef je makkelijk je spelers iets nieuws om te doen. Als ze dat dan allemaal hebben gedaan, wacht er een aantal nieuwe dungeons en raids op ze en wellicht nog een aantal nieuwe features. Zo, dat is de klassieke MMORPG-uitbreiding die we allemaal kennen. ArenaNet heeft besloten om met Heart of Thorns het volledig anders aan te pakken. Gewaagd en zeker interessant vanuit een designersperspectief, maar werkt het?

Ten eerste,  er is natuurlijk wel een nieuwe wereld om te ontdekken. “The Heart of Maguuma” is een grote jungle, die vooral is gericht op verticaliteit, elke map bestaat uit drie niveaus qua hoogte. Dit brengt ook het masterysysteem met zich mee. Door quests en andere opdrachten te voltooien, kan je masterypunten krijgen om vervolgens vaardigheden te leren. Zoals het gliden of het springen op bouncing mushrooms. Dit is wel grappig en het meest belangrijke is dat het je bezighoudt terwijl je het nieuwe gebied ontdekt. Alleen zorgt het bij bijzonder veel spelers ook voor frustratie. De kaart is namelijk chaotisch en het is onduidelijk hoeveel hoger of lager een punt dat je moet bereiken is en hoe je er moet komen is nog veel onduidelijker.

In de verschillende gebieden loop je door een jungle. Helaas geeft dit nogal het gevoel alsof je ingesloten bent, dit bedrukt de plezier en magie een beetje en de gebieden voelen niet groots en episch aan zoals je graag zou hebben van een nieuw gebied bij een expansion. Denk aan Ishgard van Final Fantasy XIV: Heavensward, of aan het eerste land bij elke nieuwe World of Warcraft-uitbreiding. Deze geven je het gevoel van “Wow, wat een grootse magische wereld wacht er hier op mij.” Heart of Thorns brengt dit helaas niet. Dragon’s Stand, het laatste nieuwe deel waar je komt, brengt wel dit gevoel van grootsheid, met de wow-factor, dus dat maakt een hoop goed, ook al zie je dit liever op het begin dan op het eind.

Een ongelooflijk sterk punt van de uitbreiding is de Elite Specialization. Door bepaalde uitdagingen te voltooien krijg je Hero Points. Hoe meer je er hebt, hoe meer je je Elite Specialization kunt trainen. Dit is iets wat uniek is voor jouw beroep en volledig nieuw in de uitbreiding. Wat misschien nog wel het gaafste was, was dat je ervoor moest werken. Het kwam niet allemaal vanzelf aanwaaien. Je moest er echt iets voor doen, wat bij een MMORPG zorgtvoor een gevoel van voldoening wanneer je het dan eindelijk hebt en dat is iets wat je vandaag de dag niet vaak genoeg meer ziet. Helaas heeft ArenaNet, na geklaag van een aantal luie spelers, de hoeveelheid punten die je nodig hebt zwaar omlaag getrokken. Nu is het niet meer een gave prestatie als je die Elite Specialization hebt, maar wordt je uitgelachen als je het niet hebt. Het is nog steeds een hele coole nieuwe feature, maar het is zonde dat ze het meteen veranderd hebben, het getuigt er ook van dat ze schijnbaar geen vertrouwen hebben in hun eigen design.

Naast al deze dingen heeft Guild Wars 2 met deze uitbreiding, en de patches die het spel de afgelopen jaren heeft gekregen, gewoon ongelooflijk veel ‘quality of life‘ verbeteringen gekregen. Kleine (of grote) aanpassingen die het spel zoveel vermakelijker maken dan toen het drie jaar geleden uitkwam. Dit zorgt ervoor dat je niet alleen met de nieuwe gebieden en verhalen meer plezier kan hebben, maar ook met de oude wereld.

ArenaNet heeft met Guild Wars 2: Heart of Thorns laten zien dat hun game nog wel even relevant zal blijven. Het is geen perfecte uitbreiding, maar heeft zeker sterke punten en al met al is het de moeite waard om te beleven.