review
Final Fantasy Explorers

Verwacht van Final Fantasy Explorers geen typische Final Fantasy-game, maar een 3DS-game à la Monster Hunter. Waar Final Fantasy normaal gesproken draait om een groots verhaal, een prachtige wereld en interessante personages, gaat het nu om het verzamelen van materialen en het verslaan van monsters.

Een verhaal is niet echt te vinden. In het begin wordt gezegd dat er op mysterieuze wijze een toren met een kristal is opgedoken, maar meer ook niet. Het spel speelt zich af op een eiland waar een groot aantal verschillende monsters rondwandelen. Het dorpje Libertas fungeert gedurende de hele game als een hub. Vanuit hier haal je nieuwe quests op, maak je nieuwe uitrustingen en leer je nieuwe vaardigheden.

Het hele spel draait er in principe om dat je voor quests verschillende monsters moet verslaan. Terwijl je dit doet, verzamel je materialen waarmee je jouw eigen uitrustingen kan maken en ook speel je nieuwe vaardigheden vrij. Het is al eindeloos veel keren in games bewezen dat het ongelooflijk bevredigend is om met de grondstoffen die je net zelf hebt verzameld, vervolgens een sterker zwaard te maken. Hier komt dan ook 90% van het plezier van Final Fantasy Explorers vandaan. Het is ongelooflijk verleidelijk om nog even naar die grot te gaan om het laatste beetje ijzer dat je nodig hebt te pakken, of om nog één keer dat grote monster af te maken voor zijn buit.

Ook kun je monsters vangen om die vervolgens als bondgenoot te gebruiken. Dit houdt het zeker even fris, maar op de lange termijn vang je ze eerder om je collectie te voltooien, dan omdat het zo ongelooflijk leuk is om met ze samen te strijden. De AI is namelijk niet bijzonder snugger, waardoor de zogenaamd “gevreesde” wezens sneller een vleesschild worden dan een waardige bondgenoot.

Er zijn letterlijk honderden skills om te leren, maar deze hadden ook samengevoegd kunnen worden tot vijftig spreuken die boeiend zijn. Dit zou vervolgens leiden tot meer interesse vanuit de speler. Het voelt namelijk niet bijzonder om iets nieuws te leren, als je weet dat er nog honderd vaardigheden zijn die hetzelfde effect bereiken. Hetzelfde geld voor ‘jobs’, beroepen. Er zijn meer dan twintig verschillende klasses om uit te kiezen, maar je zou liever vier echt interessante beroepen zien waar je helemaal induikt, dan een groot aantal jobs die ongelooflijk veel op elkaar lijken.

Een nogal groot probleem van Final Fantasy Explorers, is dat het spel pas na vele uren spelen ook maar enigszins uitdagend begint te worden. In het begin komt iemand in paniek naar je toe: “O nee, er is een grote draak los, help ons alstublieft!” Vervolgens maak je die draak af zonder enige vorm van strategie of techniek te gebruiken. Zo gaat het helaas nog wel een aantal uren door.

Kwantiteit over kwaliteit, dat lijkt het motto achter Final Fantasy Explorers te zijn. Als we maar genoeg monsters, vaardigheden, jobs en materialen op spelers afgooien, raken ze vast niet verveeld. Helaas is niets minder waar. Ook al is het concept achter het spel in het begin enorm interessant, weet het spel niet voor langere tijd te boeien. Op geen moment heb je het gevoel dat je een slecht spel speelt, maar tegelijkertijd ben je op geen enkel moment écht onder de indruk.