nieuws
Recensie: Anna Karenina
Na Pride & Prejudice en Atonement komt regisseur Joe Wright met het nieuwe kostuumdrama Anna Karenina, naar de roman van Leo Tolstoy. Een liefdesverhaal gehuld in een jasje van 19e-eeuwse Russische aristocratie. Zijn aanpak is verrassend in vergelijking met zijn vorige kostuumdrama’s.
De elite van Rusland
Het verhaal speelt zich af in het Rusland van 1874. Anna Karenina (Keira Knightley) bevindt zich in de hoogste kringen van Sint Petersburg. Deze positie heeft zij te danken aan haar echtgenoot Karenin (Jude Law), een hoge overheidsofficier. Nadat zij een brief van haar broer Oblonsky ontvangt, reist Anna naar Moskou af. Zij moet proberen daar het huwelijk tussen hem en zijn vrouw Dolly te redden. Wanneer Anna uit de trein stapt ontmoet ze officier Vronsky waarbij de vonken overschieten. De daarop volgende liefdesaffaire wordt hen door de elite in Moskou en Sint Petersburg niet in dank afgenomen.
[tube]https://www.youtube.com/watch?v=rPGLRO3fZnQ[/tube]
Te veel aandacht voor visueel spektakel
Dit negentiende liefdesverhaal verrast de kijker in de eerste plaatst door het creatieve gebruik van decor. Tijdens de scènes zie je dat de decorstukken zich verplaatsen en de acteurs zich binnen enkele seconde in een geheel andere ruimte bevinden. Dit resulteert in een unieke mix van theater en film. Naast dit aparte gebruik van entourage zijn de kostuums prachtig en is het camerawerk zeer virtuoos; visueel gezien is de film een plaatje. De vraag luidt of deze bijzondere aanpak voldoende is om een goede film neer te zetten. Omdat de makers zich met name bezig leken te hebben gehouden met de visuele elementen van de film, heeft dit zijn gevolgen voor de inhoud en haar overtuiging. Het namaak decor was spannend, toch schepte dit juist een afstand tussen de kijker en de film. De filmbeleving werd dusdanig beïnvloed door de onrealistische setting, dat het onmogelijk leek om helemaal meegetrokken te worden in het verhaal.
Verhaal met weinig emotie
Ondanks de topcast en de stijlvolle extravagantie is het de filmmakers niet gelukt om het verhaal overtuigend over te brengen. Tolstoys beroemde liefdesverhaal werd overmeesterd door de steeds aandachtvragende ambiance. De emoties waren niet voelbaar, het kwam niet echt over. De personages staan te weinig in de schijnwerpers waardoor deze niet tot hun recht kwamen en oppervlakkig te noemen waren. We leren de personages niet kennen en we begrijpen hun gevoelens niet. Omdat de film zich profileerde als een theatervoorstelling, was het acteurwerk ook enigszins overdreven en theatraal, deze vorm zal voor vele filmkijkers wennen zijn.
Het liefdesepos van Tolstoy is niet tot zijn recht gekomen in het pretentieuze kostuumdrama van Wright. De film brengt weinig emoties los. Zowel het decor als het acteerwerk zijn over de top, wat er voor zorgt dat de overtuiging verloren gaat. Het is echter wel de moeite waard om de film te zien als je een liefhebber bent van een visueel en bombastisch schouwspel.
