review
Recensie: Looper maakt tijdreizen bijzaak

Looper is geen tijdreisfilm die van je vraagt na te denken over paradoxen, chaos theorieën of oorzaak en gevolg. Zijn focus ligt op personages en klassieke shoot out-actie. Na de misstap met The Brothers Bloom overtreft regisseur Rian Johnson zichzelf met deze tijdloze film.

Wat te doen als je jezelf uit de toekomst tegenkomt?
Het is het jaar 2044. Joe Simmons (Joseph Gordon-Levitt) heeft een baan als Looper. Dertig jaar in de toekomst is tijdreizen uitgevonden, maar werd meteen verboden. Alleen de maffia maakt gebruik van tijdmachines. Opsporingsmethodes zijn in de toekomst zo grondig dat het onmogelijk is geworden om in het geheim van lijken af te komen. De maffia zendt daarom hun doelwitten terug naar het verleden. Daar wacht iemand zoals Joe de persoon op, schiet hem neer en gooit het lijk weg. Hij wordt riant betaald voor het vermoorden van (in zijn tijd) vogelvrije personen.

De keerzijde is echter dat elke Looper zichzelf ooit moet vermoorden, om te zorgen dat er in de toekomst geen losse eindjes zijn. De Looper zijn contract wordt hierna opgezegd en hij wordt uitbetaald in goud staven. De komende 30 jaar is hij vrij te gaan en staan waar hij wil. Wanneer Joe zijn volgende doelwit herkent als zichzelf, laat hij deze oudere Joe (Bruce Willis) lopen. Hij verbreekt daarmee de hoofdregel van zijn werk – laat je doelwit nooit ontkomen. De maffia begint zowel hem als zijn oudere versie op te jagen.

Om het nog meer verwarrend te maken: Gordon-Levitt is haast niet te herkennen. Om meer op Willis te lijken heeft hij enkele protheses op zijn gezicht. Het zorgt voor een erg unheimlich gevoel. Puik werk door makeup artiest Kazuhiro Tsuji, want als kijker zit je je toch constant af te vragen of je het niet verzonnen hebt dat Gordon-Levitt in de film zit.

Tijdreizen als middel en niet als doel
In sommige films – zoals Primer (Carruth, 2004) en The Butterfly Effect (Bress, 2004) – worden het tijdreizen zelf en de gevolgen hiervan belicht en uitgedokterd. Hoewel uitdagend, eindig je de film vaak met hoofdpijn. De wetenschappelijke uitleg in Looper is flinterdun en Johnson staat er dan gelukkig ook niet te lang bij stil. Johnson duwt het plot telkens richting actie wanneer de dreiging ontstaat dat de personages tijdreizen moeten uitleggen. De film is zelfbewust genoeg om hier op te zinspelen, de personages laten duidelijk weten geen zin te hebben in het uitleggen van ‘die shit’ aan leken.

Snelle afwisseling actie, drama en humor
Johnson is niet bang om af en toe een stapje terug te nemen en het ritme wat langzamer te laten gaan. Het is op deze momenten dat de film echt tot zijn recht komt en zwaardere thema’s durft te onderzoeken te midden van al het geweld. Vergelding en wraak, liefde, zelfopoffering; de film schuwt het niet om zich op deze gronden te betreden. De constante verbintenis met het heden en de toekomst biedt echter ook plaats voor humor. Zeker baas Abe (Jeff Daniels), die uit de toekomst komt, heeft klaarblijkelijk moeite met de onnozelheid in het jaar 2044. De overgang is soms groot, maar zorgt er wel voor een intensere belevenis van de actie, want Looper blijft boven alles toch vooral een actiefilm. Jammer genoeg wordt de film wel te eenzijdig in zijn focus in het laatste halfuur, met te veel machinegeweer geratel en schietgeweld.