nieuws
Recensie: Wreck-It Ralph

Disney neemt ons mee op een nostalgische trip door gameland in de nieuwste animatiefilm Wreck-It Ralph. Herkenbaar en schertsend voor de internetgeneratie, maar ook begrijpbaar en grappig genoeg voor kinderen. De vraag blijft wel of Wreck-It Ralph aantrekkelijk genoeg is voor zij die geen urenlang knoppen hebben zitten rammen in Mortal Kombat of Super Mario.

Arcade komt tot leven
Wreck-it Ralph is de Toy Story voor deze generatie; alleen dan geen traditioneel speelgoed dat tot leven komt, maar gamepersonages. In een arcade staat het spel Fix-it Felix. Een simpel spel dat doet denken aan de eerste Donkey Kong. Ralph (John C. Reilly) maakt de dingen stuk, Felix (Jack McBrayer) maakt ze. Een riedeltje dat bij elk kwartje dat de machine ingaat herhaalt wordt. Echter, na dertig jaar de slechterik zijn heeft Ralph het wel gehad met de ondankbaarheid en gebrek aan erkenning. Ralph verlaat zijn eigen game en gaat op zoek naar de game waar ook hij een good guy kan zijn. Zijn ontbreken in Fix-it Felix betekent echter een kapot spel en een kapot spel betekent dat de stekker uit de machine gaat. Felix gaat eropuit om Ralph terug te halen, voordat de arcade eigenaar besluit Fix-it Felix bij het grofvuil te zetten.

[tube]https://www.youtube.com/watch?v=btB8tb8fLYM[/tube]

Potentie maar geen klassieker
Het verhaal kan vanaf dat moment nog alle kanten op. Een zeer magische reis wordt het echter niet. Er wordt teveel tegelijk aangesneden: glitches, cy-bugs die als virussen werken, game-codes, etc. Dat alles gebeurt slechts in drie games. De film weet alles wel perfect aan elkaar te koppelen en voorkomt daarmee totale verwarring. Helaas kan niets het gevoel onttrekken dat je als kijker Ralph een langere, indrukwekkendere reis langs tal van games had gegund. Hoewel Wreck-It Ralph niet de emotionele gelaagdheid en het uitgewerkte verhaal heeft dat we van Pixar kennen, is het een film die zo zijn eigen pluspunten heeft. Een film die het beste van zichzelf laat zien wanneer het – om het zo maar even te noemen – op meta-niveau naar games kijkt: bekende personages, parodieën op bekende videogames en de schakeling tussen wat gamers zien en wat er daadwerkelijk in zo’n machine gebeurt.

Games als parodie
De kleine knipoogjes, karikaturen maken uit helden, maar ook directe verwijzingen naar bekende games maken Wreck-It Ralph levendig. Sonic, Q-bert, Bowser, Zangief, Kano (die zelfs zijn klassieke Mortal Kombat fatality-move doet waarbij hij het hart uit zijn slachtoffer rukt) en Pacman komen allemaal voorbij. En nog een tal van personages die je makkelijker over het hoofd ziet. Het is alleen jammer dat de personages er allemaal zo gelikt uitzien. Ralph en Felix, die toch echt uit een retro-game komen, hadden hun houterige bewegingen ook buiten hun eigen spel mogen behouden. Als de film games en zijn geschiedenis wil vieren, moet het ook de tekortkomingen van vroeger accepteren. Het is echter een kleine kritische noot bij een genot van herkenning.

Wreck-it Ralph mist focus, maar weet zijn tekortkomingen goed te verdoezelen. De aangename verrassingen en tal van verwijzingen zorgen voor een belevenis die door zowel gamers als Pixar-fans omarmt gaat worden. Wreck-it Ralph legt vooral de mogelijkheden bloot voor wat ooit een echte klassieker kan worden. Helaas zit het er voor hem zelf niet in. Regisseur Rich Moore heeft zeker de kwaliteiten. Hopelijk haalt hij er in een sequel wel alles uit.