review
Recensie: Life of Pi

Yann Martel’s boek Life of Pi werd in 2001 uitgebracht en was lange tijd te vinden op allerlei best seller-lijstjes. Het boek kreeg al snel het cliché van ‘niet te verfilmen’ toegediend. Regisseur Ang Lee heeft het bijna tien jaar na het verschijnen van het boek aangedurfd. Life of Pi is een tour de force, zowel qua verhaal als visueel.

Spirituele schipbreukeling
Piscine (Irfan Khan), vernoemd naar een zwembad in Frankrijk, is een Indische immigrant in Canada. Hij wordt benaderd door een schrijver die hoopt zijn ongeloofwaardige verhaal te mogen gebruiken voor zijn volgende boek. Piscine vertelt hoe hij in India opgroeide in de dierentuin van zijn vader. Hij vertelt over zijn jeugd en zijn interesse in religie; hij is op een gegeven moment hindu, christen en moslim. De film begint tempo op te pakken wanneer Pi (zijn nieuwe zelfgekozen bijnaam) met zijn familie en alle dierentuin dieren emigreert naar Canada. Tijdens de tocht door de Grote Oceaan kapseist het schip. Pi (Suraj Sharma) komt op een reddingssloep terecht samen met aantal van de dieren, waaronder de tijger Richard Parker. Pi bouwt een klein vlot dat hij aan de boot hangt om zo uit handen van de tijger te blijven. Helaas liggen alle rantsoenen op de boot.

[tube]https://www.youtube.com/watch?v=LMEgKz1bzEI[/tube]

Een modern fabeltje
Het verhaal is een gewaagde opzet voor een film. Hoelang kan een jongen met een tijger op een boot interessant blijven? Het lijkt een onmogelijke opgave, maar Life of Pi weet indruk te maken door prachtige beelden en een sterk thematische opzet. De schrijver die op bezoek komt bij Pi werd een verhaal beloofd dat hem zou doen geloven in God. Hoewel dit waarschijnlijk niet het geval is, laat de beproeving die Pi doorgaat de kijker wel nadenken over de kracht van mensen en de relatie van mens tot dier. De hele spiritualiteit van het alles voelt nou niet echt serieus te nemen. Pi, zelf vegetariër, bouwt een vreemde maar intieme relatie op met de Bengaalse tijger. In Life of Pi wordt de natuur van de tijger nooit verloochend, hij krijgt geen menselijke eigenschappen toebedeeld. Richard Parker is gevaarlijk, zoals een tijger hoort te zijn. Dat maakt de relatie tussen de twee zo sterk en anders. Hoewel er duidelijk symbolische waarde aan alle dieren op het schip (Richard Parker, een orang-oetang, een zebra en een hyena) zijn gekoppeld, neemt het niet de belachelijke vormen aan zoals we dat zien bij Disney-films.

De Grote Oceaan biedt spektakel
De film speelt zich voor driekwart op dat bootje met tijger af, maar verveelt vreemd genoeg nooit. Lee heeft simpelweg één van de mooiste 3D films tot nu toe gemaakt en hij heeft daarbij veel te danken aan de mogelijkheden die een oceaan biedt. Epische stormen, lichtgevende algen, prachtige weerspiegelende zonsondergangen en enorme vissen die rondcirkelen in het water; gebeurtenissen die zich prima lenen voor adembenemende beelden. Het is een prettige compensatie voor het verlies van locaties, want Life of Pi speelt zich grotendeels toch echt op maar één plek af.