nieuws
Recensie: Seven Psychopaths

Regisseur Martin McDonagh slaat de handen weer in één met Colin Farrell na het succesvolle In Bruges (2008). Het resultaat is wederom een eigenaardige komedie. Seven Psychopaths lijkt wat betreft humor en dialogen op McDonagh’s vorige film, maar is wel een stuk absurder dan zijn voorganger.

Honden kidnappen is lucratieve business
Alcoholist Marty (Colin Farrell) werkt aan een film getiteld Seven Psychopaths, waarvoor hij zeven psychopaten bij elkaar moet bedenken. Veel verder dan een boeddhistische en vredelievende psychopaat als een mogelijk personage is hij niet. Zijn vriend Billy (Sam Rockwell) is bereid te helpen met schrijven. Billy kidnapt in het dagelijks leven – samen met Hans (Christopher Walken) – honden om die vervolgens tegen een beloning terug te brengen bij de eigenaar. Wanneer dit duo de shih tzu van maffiabaas Charlie (Woody Harrelson) kidnapt, ontstaat er genoeg calamiteit als inspiratie voor Marty’s film. Tegen wil en dank – en ongelukkige timing – wordt Marty eveneens onderdeel van alle ophef.

Scenarioschrijver ontmoet zijn script
Seven Psychopaths speelt met het feit dat Marty momenteel bezig is met een script schrijven. De psychopaten die hij verzint blijken ook daadwerkelijk in de echte wereld rond te lopen. Nog duidelijker wordt het als Seven Psychopaths’ plot het verhaal begint te volgen van de nog door Marty te schrijven film. Het is vooral Billy, bij wie toch echt overduidelijk een steekje los zit, die zijn ideeën over de film graag in de praktijk wil brengen. Volgens hem moet elke film met een shoot-out eindigen en hij is tot alles bereid ervoor te zorgen dat die er komt. Seven Psychopaths is daarmee een plezierige samenkomst van een zelfbewuste film en een kritische blik op actiefilms. Zeker als het gaat om de rol van vrouwen in dit soort films.

[one_half][/one_half] [one_half_last][/one_half_last]

Ultra-geweld en absurdistische humor
Hoewel niet geheel in het straatje van Tarantino, heeft Seven Psychopaths zeker wat weg van zijn films. Het vaak onnodige en overdreven geweld, maar ook de vlijmscherpe dialogen zoals alleen Tarantino dat kan; McDonagh waagt zich eraan en niet onverdienstelijk. De humor komt eveneens, net als bij Tarantino, vaak uit onverwachte momenten. McDonagh houdt er echter wel zijn eigen stijl op na, waarin absurde situaties de boventoon voeren. Soms schiet hij hierin helaas wat door en valt niet alles even perfect samen; zo is het eerste deel van de film veel overtuigender dan het tweede deel.

Seven Psychopaths is een complete film: acteurs die hun vak verstaan, genoeg geweld, dubbelzinnig plot en vooral veel zelfspot. McDonagh levert na zijn debuutfilm In Bruges wederom een goede zaterdagavondfilm af, maar wel één die grenzen durft op te zoeken. Seven Psychopaths vraagt wat aandacht, omdat niet alles perfect aansluit. Gelukkig blijft er genoeg te lachen.