review
The Master

Paul Anderson’s There Will Be Blood was een verhaal van intensiteit en conflict tussen twee personages. Zijn nieuwe film The Master vertelt daarentegen het verhaal van een rare vriendschap tussen twee compleet verschillende personages. Anderson laat zien dat hij nog altijd bij de top hoort, maar zijn film maakt de verwachtingen niet waar.

The Cause: de cult die leukemie geneest

Freddie Quell (Joaquin Phoenix) is een aan lagerwal geraakte veteraan. Freddie is alcoholist, seksverslaafd en in sociale situaties weet hij zich geen houding te geven. Op een avond besluit hij een boot te enteren waar een feestje gaande is. Het is het feestje van een beweging – of beter gezegd cult – genaamd The Cause, geleid door de charismatische Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman). De twee raken bevriend. Freddie wordt onderdeel van de cult en het proefkonijn van Lancaster; via therapie moet Freddie er weer boven op komen en blijken dat The Cause’s vreemde methodes écht werken.

Scientology in een notendop
De pers maakte al snel de vergelijking tussen Lancaster Dodd, leider van The Cause, en L. Ron Hubbard, de oprichter van Scientology. De ontstaansgeschiedenis van The Cause en Scientology lijkt sprekend op elkaar en Hoffman heeft ook wat weg van Hubbard. Niet alleen zijn uiterlijk, maar ook zijn charismatische personage komt dicht in de buurt. Het is zeker geen hervertelling die één op één overlapt met het ontstaan van Scientology; daarvoor richt het zich te veel op hoofdpersonage Quell. Toch zijn de vergelijkingen groot en de vraag is of Anderson, na het laten zien van zijn film aan goede vriend Tom Cruise, misschien niet het één en ander heeft aangepast. De intensiteit en kritische noot ontbreekt, wellicht om aan het advocatenleger van Scientology te ontkomen.

Een raar soort vriendschap
De intensiteit die duidelijk de boventoon voerde in There Will Be Blood ontbreekt in The Master. De twee hoofdpersonages hebben een dokter/patiënt-verhouding. Doordat de film zich vooral focust op het personage van Phoenix (en dus de patiënt) krijgen we nooit echt de beweegredenen van Dodd of The Cause te zien. Waarom besluit Dodd zoveel moeite te steken in een overduidelijk verloren geval als Quell? Het blijft constant gissen. De twee acteurs zijn uitmuntend, zoals altijd. De uitdieping van hun relatie is laat te wensen over.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Sterke scènes maar geen geheel
Dat betekent echter niet dat hun relatie bijtijds niet spannend is. De therapiesessies die het uiterste van Quell vragen en waarbij hij vaak flipt zijn zeer krachtig. Een vragenvuur dat de kalmte van Dodd laat  zien en hoe erg Quell gebroken is zijn meesterwerken. Het staat alleen te midden van langdradige en oninteressante scènes die een gevoel van richtingloosheid in zich hebben. Niets is zo jammer als prachtig geschoten scènes, uitmuntend acteerwerk en sterke dialogen die zich simpelweg niet goed weten te vestigen in een ietwat tegenvallend verhaal.