review
Mannenharten

Het script van Mannenharten (Mark de Cloe) is gammel en helaas hebben de fabuleuze acteurs daarom te weinig handvatten om er een succes van te maken. Dit is een film waarin de liefde wordt gevierd maar die je er geen vertrouwen in zal geven.

Tegen het einde van Mannenharten voert een emotionele montage de kijker langs alle ‘belangrijke momenten’ van de film. Dat deze op zo’n cruciaal punt niet vooruitblikt maar uit zijn eerste uur put is niet alleen oninteressant en overbodig, maar het licht het gebrek van de film perfect uit. Een goed uitgewerkt personage in een sterk plot behoort zowel voor als na de tijdspanne van de film een leven te hebben. Mannenharten lijkt echter al voor het eind van de film door zijn stof heen.

Net als in Alles is Liefde (Joram Lürsen) en Love Actually (Richard Curtis) komen in Mannenharten verschillende romantische verhaallijnen samen. Helaas worden de personages in dit geval geforceerd naar elkaar toe geduwd. Dat doet af aan de geloofwaardigheid van alle ontwikkelingen. Ook visueel verrast Mannenharten niet: veel sluikreclame, veel clichés en af en toe dronken en onscherpe beelden. Alles wat niet lelijk is, is ook niet bijzonder.

De meest sympathieke liefde komt van Nicole en Wouter (Katja Herbers en Jeroen Spitzenberger). Daar tegenover staan Tim en Laura (Daan Schuurmans en Hadewych Minis) die hun relatie tegen heug en meug voortzetten en Susanne (Georgina Verbaan) die zowel een agressieve ex (Teun Kuilboer) als een liefdevolle stalker (Fabian Jansen) aan haar voeten vindt. Ook is er rokkenjager Dennis (Barry Atsma), die zanger Roy (Jon van Eerd) verschrikkelijk dramatisch vindt, maar wel meelift op zijn financiële succes.

Mannenharten pretendeert geen doorsnee romantische komedie te zijn omdat de relaties vanuit het perspectief van de man worden bekeken, maar dit aspect voegt in de praktijk niks origineels toe. Daarbij zijn alle vrouwen niets anders dan bloedmooi en beschikbaar. Zo is Laura gedegradeerd tot een afgemeten en kille vrouw die door het script gedoemd is tot zwijgen. Wanneer ze een scheet laat in het bijzijn van haar verloofde zijn de rapen gaar: iedereen weet dat de liefde hier is vervlogen. Tim gaat ervandoor met een machtig mooie yoga-instructrice, een beroep dat je blijkbaar genoeg poen oplevert voor een fenomenaal appartementje in Amsterdam. Susanne weet in de dierenwinkel waar ze werkt niet eens waar het voer voor knaagdieren staat. Melanie (Jelka van Houten) heeft tien jaar bij haar voordeur gestaan om te kunnen glimlachen wanneer Dennis er eindelijk aanbelt. Tim daarentegen is niet eens de baas van het reclamebureau waar hij voor werkt, maar wel hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor alle lopende projecten.

Dat de vrouwelijke kant inhoudelijk te verwaarlozen is, legt ook de zwakte van het script bloot. De dialoog loopt niet soepel, voor zover de dialoog überhaupt loopt. Laura zwijgt dus vooral, Wouter gist enkel naar wat Nicole zou willen horen en Susanne laat Frank nooit uitpraten. Wel zegt ze zonder twijfel toe om met iemand die voor haar niet veel meer dan een stalker kan zijn naar de dierentuin te gaan. Tot overmaat van ramp spreekt iedereen elkaar voortdurend aan bij de voornaam – een overdreven gekunsteld gegeven dat ook nog eens betuttelend is naar het publiek. Als het te moeilijk zou zijn om alle namen te onthouden, dan moet je ze maar niet allemaal Tim, Frank of Niels noemen.