review
The Secret Life of Walter Mitty
Conclusie
The Secret Life of Walter Mitty begint niet onaardig en Thurbers verhaal uit de jaren dertig wordt leuk vertaald naar 'onze' leefwereld van online dating, sociale media en alombereikbaarheid. Zodra de dagdroom werkelijkheid wordt en de terugkoppeling naar het saaie kantoorbestaan verdwijnt, wordt de film echter saai. Ben Stiller lijkt zelf te weinig fantasie te hebben om dit droomverhaal echt uitzonderlijk te maken en richt zich dus maar op het schieten van bombastische landschapsplaatjes. Wellicht wil Stiller bewijzen dat hij meer kan dan het maken van komedie, maar juist op zijn meeste ambitieuze momenten is de film op zijn leegst.Ben Stillers versie van het cultverhaal The Secret Life of Walter Mitty begint niet onaardig, maar de visuele overdaad in de tweede helft mist zijn doel.
Op 18 maart 1939 publiceerde The New Yorker het korte verhaal The Secret Life of Walter Mitty van James Thurber. Hoewel het verhaal slechts enkele pagina’s besloeg, werd Walter Mitty in de Verenigde Staten synoniem voor de alledaagse man die droomde van een leven zondere dagelijkse sleur. Acht jaar later verfilmde Norman Z. McLeod het verhaal naar een kaskraker. Komiek Danny Kaye moest als het titelpersonage de Nederlandse kroonjuwelen uit de handen van een stel ontsnapte nazi’s houden. De vraag die bij deze versie speelt: gebeurt dit nu echt of is de hele film een schrijnend portret van iemand die wegkwijnt in waanzin?
Al enkele jaren stond een nieuwe versie van het korte verhaal in de planning. Grote namen als Steven Spielberg, Ron Howard en Mike Myers hebben zich aan het project gewaagd, maar uiteindelijk is Ben Stiller de uitverkorene die zowel de regie als de hoofdrol voor zijn rekening mocht nemen. Zoals McLeod het verhaal naar de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog heeft vertaald, is Stillers versie duidelijk gesitueerd in het heden. De film opent met Mitty die op zijn eHarmony-profiel zijn nieuwe collega Cheryl (Kristen Wiig) niet kan winken. Hij werkt als foto-ontwikkelaar voor LIFE Magazine en wordt daar vernederd door zijn nieuwe baas (Adam Scott, die met baard een stuk minder sympathiek is dan als Ben Wyatt in Parks and Recreation). Bij McLeod waren de fantasiescènes gebaseerd op pulpromans; bij Stiller zijn deze scènes parodieën op actiegenres. Zo vecht hij in een grootse achtervolging met zijn baas om een rekbare pop en redt hij na explosies dieren uit een brandende flat. De film heeft zelfs een heel directe parodie op The Mysterious Case of Benjamin Button (David Fincher, 2008). Zodra de baan van Walter en zijn collegae op het spel staat, wordt de film een groot Kuifje-avontuur/dagdroom: om een verdwenen fotonegatief terug te vinden reist hij de wereld af, van Groenland tot de Himalaya.
Vanaf de begingeneriek profileert The Secret Life of Walter Mitty zich als indiefilm, inclusief verwijzingen naar de filmgeschiedenis, een belangrijke rol voor Bowie’s Space Oddity en de nodige folk-pop. Dat de film grotendeels in IJsland geschoten is (nog nooit zo veel -dottírs gezien op een aftiteling), draagt nog bij aan deze alternatieve sfeer: wat is er nu hipper dan met je sneeuwtrui langs de geisers banjeren? De weidse landschapshots verbloemen echter niet dat de film weinig hoogstaand is. Zo is Scott te stereotiep, Stiller te a-stereotiep en Wiig te weinigzeggend. Zodra het verhaal zich van het kantoor verplaatst naar de uithoeken van de wereld, wordt een op zich niet onaardig script ingeruild voor een zee van visuele effecten en sneeuwlandschappen. De moraal, een ode aan de gewone man, is wat gezapig en de toon had met tijd en wijlen bijtender gemogen. Soms zitten er wel wat leuke absurde of onverwachte gebbetjes in het verhaal, maar de meeste humor slaat de plank mis.
