review
Fruitvale Station
Conclusie
Fruitvale Station voelt als een kroniek van een gewone jongen, worstelend met de problemen die hij tijdens zijn gewone leven tegenkomt. Zijn verhaal wordt realistisch verteld en gespeeld, maar het is niet constant even interessant om te bekijken. Het verhaal is eigenlijk alleen interessant tijdens het verschrikkelijke incident, alles hiervoor is dagelijks leven en alles hierna is rouwende familie. De voorkennis van de toeschouwer werkt zelfs enigszins in het tegendeel van de film: omdat er niets wijst op het tragische einde is er geen spanning, maar omdat het publiek al weet wat er gaat gebeuren is er ook geen verrassing.Fruitvale Station brengt het waargebeurde verhaal over de onnodige dood van een jonge vader door de politie zonder opsmuk of romantisering. De aanpak van regisseur Ryan Coogler is enerzijds respectvol, maar zorgt er anderzijds voor dat alleen het laatste kwartier van de film de moeite waard is.
In de eerste uren van 2009 werd de Afro-Amerikaanse Oscar Grant III neergeschoten door politieagent Johannes Mehserle in het Oaklandse metrostation Fruitvale. Grant was ongewapend en er was nauwelijks bewijs dat hij iets misdaan had. Vele inzittenden van de metro filmden het incident en de beelden gingen de hele wereld over. De gebeurtenissen in Fruitvale leidden tot protesten, massale verontwaardiging en nu dus ook tot een speelfilm, opdat wij niet vergeten.
De film volgt de nieuwjaarswisseling van Oscar Grant (Michael B. Jordan) vanaf het begin van de dag. Grant heeft het niet makkelijk. Zijn vriendin Sophina (Melanie Diaz) is achter een slippertje gekomen, hij staat op het punt om ontslagen te worden en tot overmaat van ramp is zijn moeder (Olivia Spencer) jarig en moet Oscar haar een leuke dag bezorgen. Ondanks deze ongemakken is hij voornemens om in het nieuwe jaar zijn leven te beteren: hij wil zijn dealerverleden opgeven en geheel voor zijn gezin gaan. Hij wil met zijn vriendin en een groep vrienden het nieuwe jaar (en zijn nieuwe leven) inluiden in San Francisco. Moeder adviseert met de metro te gaan en zoals het een goede zoon betaamt luistert Grant naar haar raad. In Frisco is alles koek en ei en voldaan gaan de vrienden met de metro naar huis, maar dan komt Grant plots een oude rivaal uit de gevangenis tegen die met hem op de vuist wil. De politie wordt ingeschakeld en de rest is in de vorm van telefoonopnames terug te vinden op het internet.
Fruitvale Station is gefilmd in korrelig realisme en de acteerprestaties zijn van uitstekende klasse. De muziek van Ludwig Göransson bestaat uit spaarzame, efficiënte drones en de interpersoonlijke relaties zijn nergens sentimenteel. Het grootste deel van de film lijkt echter een pleidooi dat Grant, ondanks zijn gebreken en achtergrond, een doodnormale jongen uit Oakland was. Dat is niet altijd even interessant om te zien en zou ook niet zozeer bewezen hoeven te worden middels de film. Het schrijnende van het incident is eerder de opgefokte manier waarop de agenten met ongewapende (zwarte) burgers omgaan, maar de spanningen tussen bevolking en politie blijft verder enigszins buiten schot.
Een ander thema dat de film aansnijdt is mediatisering. De film begint met de daadwerkelijke telefoonbeelden van de betreffende ruwe aanhouding van de vrienden en het fatale schot. Het einde van de film bestaat uit nieuwsbeelden van de rouwende familie en demonstranten. Deze beelden zijn indringender dan het speelfilmgedeelte. Om een terugkoppeling te maken naar de filmende mobieltjes worden SMS- en telefoonberichten in beeld weergegeven. Op zich een leuke vondst, ware het niet dat de berichten niet veel verder gaan dan ‘fijne verjaardag’ of ‘Sophina belt’. Door deze inhoudsloosheid verworden de berichten tot grafische gimmick en doen ze afbreuk aan de realistische sfeer van de film.
