nieuws
African Safari 3D

Klim bij je jolige oom Paul de Leeuw op schoot, kruip op de achterbank van Kevin en Mara  en zwijmel weg bij de schattige ecopropaganda van African Safari 3D.

“Weet jij dat klimaatverandering en overbevolking het natuurlijk evenwicht verstoord.” Al in het begin van African Safari 3D, als onze aardbol op ons afdoemt, worden we met de neus op de feiten gedrukt door niemand minder dan Paul de Leeuw. Maar hoewel dit thema met enige regelmaat terugkeert, is de rest van de film stukken lichter van toon. De documentaire richt zich dan ook nadrukkelijk op een jong publiek, met een bijdehandte voice-over van De Leeuw en een haast Dora the Explorer-achtige vermeende interactiviteit. De regisseur, Vlaming Ben Stassen, die eerder alleen 3D-animaties maakte (Fly Me to the Moon, Sammy’s Aventuren) toont zich in interviews een waar 3D-profeet. Maar in plaats van grootse ambities is African Safari 3D vooral geslaagd om de kneuterigheid en aaibaarheidsfactor.

In anderhalf uur reizen we met de jeep van de westkust van Namibië naar de top van Himalaya. Reisleiders zijn Kevin Richardson en Mara Douglas-Hamilton, die zich aan het begin van de film netjes voorstellen, maar voor de rest geen woord zeggen. Ze bekleden hierdoor een rare positie in een film, tussen mens en dier in. Dan zijn er nog wat overige medesafarigangers, waaronder ballonvaarder Dany Cleyet Marell, die de pech heeft dat zijn luchtballon halverwege de reis kapot gaat. De mokkende Dany achterop de jeep is een heerlijk kort hoogtepuntje in de film. Terwijl Paul de Leeuw de beelden vrolijk aan elkaar kletst, komen we oog in oog te staan met de voltallige Big Five en een aantal savannevriendjes.

De beelden en de muziek van African Safari 3D zijn niet extreem imponerend. Gek genoeg is dat nu juist een verademing. Tegenwoordig blazen natuurdocumentaires elke krekel op tot mythische proporties, De Nieuwe Wildernis als schoolvoorbeeld. Ja, de natuur is groots en fascinerend en meeslepend, maar die vervloekte godenschemering in het overal en het eeuwigdurende wordt op den duur wat potsierlijk. Gelukkig houdt Stassen het wat bescheidener: natuurlijk, er zitten weidse landschapshots in en incidentele trekkende kuddes – als je een luchtballon hebt moet je die natuurlijk ook gebruiken – maar er zijn ook genoeg welpjes en kalfjes. Ook de 3D-techniek is meer gericht op zwiepende staarten, hoorns en slurfen dan op gevaarlijke bekken die in beeld komen. Door dit gebruik van de techniek en het feit dat een groot deel van de reis vanuit de achterbak gefilmd is, is de documentaire meer attractie dan educatie. Om het geheel nog wat lieflijker te maken, is de gewelddadige kant van de natuur vakkundig buiten beeld gehouden. Als er al gemoord wordt is alleen het resultaat te zien, roofdieren die van hun prooi genieten. De muziek is soms wel orkestraal, maar vaak genoeg ook lome reggae of quasi-afropop – heerlijk zoet en vriendelijk. 

De presentatie van Paul de Leeuw is lekker kneuterig, vooral als hij probeert vanuit zijn inspreekstudiootje contact te maken met Kevin en Mara (“Hé, geef mij die verrekijker eens. Toe nou!”). Hij lacht om zijn eigen grapjes, is soms kinderlijk enthousiast (“Kijk, een leeuw. En een leeuwin. Nog een leeuw!”) en is zelfs zo galant om iedereen in de aftiteling persoonlijk te bedanken. Je waant je weer vijf en het voelt alsof je bijdehante oom Paul – die je op die leeftijd nog heel leuk vindt, maar waaraan je je dood gaat ergeren zodra de puberteit intreedt – op komt passen omdat papa en mama ook eens tijd voor zichzelf nodig hebben.