review
Recensie: What If

Kunnen een jongen en een meisje ‘gewoon’ vrienden zijn, zonder romantische gevoelens voor elkaar te hebben?
Menig internetforum heeft zich al over deze vraag gebogen en het antwoord dat hier uitkwam was meestal ‘nee’. What If stelt een nét iets andere vraag: kunnen een jongen en een meisje die romantische gevoelens voor elkaar hebben, gewoon vrienden blijven?

Wallace (Daniel Radcliffe) ontmoet Chantry (Zoe Kazan) op een feestje en er is meteen een klik. Wallace is echter zeer cynisch over liefde als gevolg van de scheiding van zijn ouders en een aantal onsuccesvolle relaties en Chantry woont samen met haar vriendje Ben (Rafe Spall). Ze besluiten daarom (op zeer zakelijke wijze) dat een vriendschap voor iedereen het beste is. Dit gaat in het begin prima, maar (natuurlijk) wordt het allemaal gecompliceerder als ze steeds dichter naar elkaar toegroeien. What If moet het niet van zijn originaliteit hebben en is qua verloop een romantische komedie zoals er al vele zijn geweest. Dit neemt niet weg dat het een vermakelijke film is. Daniel Radcliffe doet het prima als cynische doch romantische Brit en ook Zoe Kazan zet een goede rol neer; hun samenspel is prima. Hetzelfde geldt voor Adam Driver, die als Allan, de beste vriend van Wallace, zorgt voor de grappigste en interessantste momenten. Dit doet hij met name tijdens de gesprekken tussen hem en Wallace over liefde en relaties. Er is veel chemie tussen de twee.

De hele film is eigenlijk prima, maar ook niet meer dan dat. Je zult niet heel hard lachen om de grappige momenten, noch huilen om de verdrietige momenten. De film heeft een opzet die absoluut origineel is, maar het verhaal dat hieruit voorkomt is nauwelijks bijzonder te noemen en vooral voorspelbaar. Dat je kunt aanvoelen hoe het afloopt zou geen probleem moeten zijn, maar dan moet het verhaal genoeg bieden om de film interessant te houden. Dit is helaas amper het geval. In plaats van dat de relatie tussen Wallace en Chantry zich echt ontwikkelt, springt de film meer van situatie naar situatie om steeds weer duidelijk te maken hoe goed ze toch bij elkaar passen. Bij een film als 500 Days of Summer  (die vergelijking moest toch eens voorbijkomen) voelt deze vertelwijze als bewuste keuze, maar bij What If voelt het meer alsof de filmmakers niet wisten hoe ze het verhaal anders moesten vertellen. Het gevolg hiervan is dat scènes snel overbodig voelen, omdat ze soms nauwelijks bijdragen aan de ontwikkeling van het verhaal of de personages. Daarnaast worden constant nieuwe elementen toegevoegd die ervoor zorgen dat de lastige keuzes niet meer gemaakt hoeven te worden en de personages dus veel minder met hun eigen verantwoordelijkheden worden geconfronteerd.

De vraag die What If uiteindelijk vooral oproept is: in hoeverre is aan verwachtingen voldoen ook echt voldoende? Over het algemeen zou het voldoende moeten zijn, maar binnen een overbevolkt genre als de romantische komedie zou je van filmmakers meer mogen verwachten. What If is absoluut een leuke film, maar te veilig, te voorspelbaar en dus vooral te middelmatig om echt geslaagd te zijn. Dat de acteurs goede rollen neerzetten en goede chemie hebben is mooi, maar het is tevens iets dat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Daarnaast is het een gemiste kans dat de personages geen echte, harde keuzes hoeven te maken, aangezien dit de film een stuk interessanter had gemaakt.