review
Recensie: Fury

Brad Pitt is in deze Tweede Wereldoorlogsfilm geen lid van de Inglourious Basterds maar geeft leiding aan een tankbemanning. Hoewel Brad Pitts accent in de trailer meteen deed denken aan Quentin Tarantino’s oorlogswestern behandelt Fury het thema weer eens op een redelijk vertrouwde manier. De regie ligt in handen van David Ayer, die zijn carriere begon als schrijver van films als The Fast and the Furious en Training Day. Hoewel we Ayer niet kunnen vergelijken met Tarantino is hij wel degelijk een filmauteur, zo schreef hij alle scenario’s van de door hem geregisseerde films zoals Harsh Times, End of Watch en Sabotage. In zijn nieuwste film Fury wordt het rauwe leven van een Amerikaanse tankbemanning ten tijde van het laatste jaar van de oorlog in Duitsland geschetst.

Het is april 1945 en geen van de grondtroepen is zich bewust dat het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa nabij is. De Amerikaanse tanks zijn kansloos tegen de meer geavanceerde en beter bepantserde Duitse equivalenten. De bemanning van een Sherman-tank genaamd Fury, onder leiding van Don ‘Wardaddy’ Collier (Brad Pitt), verliest hierdoor een van haar leden tijdens een gevaarlijke missie. Ter vervanging voegt de jonge typist Norman Ellison (Logan Lerman) zich bij de groep, die bestaat uit de gelovige Boyd ‘Bible’ Swan (Shia LaBeouf), dronkaard Trini ‘Gordo’ Garcia (Michael Peña) en de agressieve Grady ‘Coon-Ass’ Travis (Jon Bernthal). Norman is in alles onervaren en niet echt geschikt voor de harde oorlogsvoering van met name Grady. Norman zal een hoop moeten leren om te voorkomen dat hij en zijn teamgenoten ten prooi vallen aan het Duitse leger.

David Ayer lijkt een realistisch beeld van de oorlog neer te zetten door het gebruik van zijn personages, zij zijn niet zwart-wit vormgegeven als simpelweg goede geallieerden en slechte Nazi’s. De film bouwt veel krediet op door de Amerikanen meer als antihelden neer te zetten. Hoewel Pitts personage Don de kijker nog enigszins een moreel handvat weet te bieden deinst ook hij er niet voor terug om onbewapende Duitsers zonde genade in de rug te schieten. Trini en Grady zijn er zelfs niet vies van om de onschuldige Duitse bevolking te intimideren en te misbruiken, zo merken zij op dat de Duitse vrouwen wel erg ver willen gaan in ruil voor slechts vier sigaretten of een chocoladereep. Norman begint het verhaal als de grote onschuldige, maar verandert naarmate de film vordert steeds meer in een ware oorlogsmachine. Lerman weet te verrassen in zijn rol en zet Normans transformatie geloofwaardig neer. Tevens valt Fury op door (hoewel beperkt) het veelal onderbelichte aandeel van de Mexicaanse en Afro-Amerikaanse soldaten te laten zien. Aan de andere kant blijven de Duitse soldaten opvallend anoniem, met gezichten die vaak bedekt worden door maskers of schaduwen. Hierdoor wordt het gevoel van een onbekende vijand gecreëerd en deze komt altijd het gevaarlijkst over.

Toch is Ayer zeker niet bang om minder plezierige beelden te tonen; ledematen vliegen opvallend vaak voorbij. Dit soort beelden zijn zo vaak aanwezig dat ze bijna normaal worden, maar er wordt de indruk gewekt dat dit moet laten zien hoe normaal dit soort taferelen voor soldaten moeten zijn geweest. Fury zit dan ook vol met gevechtsscènes. Toch wordt een groot deel van het middenstuk besteed aan een dialoogrijke passage waarbij de hoofdpersonages zich in het huis van twee Duitse vrouwen begeven. Deze scènes zijn interessant omdat we meer te weten komen over de morele overwegingen van de personages, maar gaan eigenlijk net iets te lang door. Hierdoor raakt de film veel van haar tempo kwijt en wordt de speelduur onnodig gerekt. Dit veroorzaakt de nodige irritaties bij het lange slotstuk van de film, wat qua geloofwaardigheid uit de toon valt. Het zorgt er helaas voor dat Fury geen heel bijzondere film is geworden, toch is hij zeker wel goed genoeg om de gehele speelduur te vermaken.