review
Recensie: Dumb and Dumber To

Jim Carrey, de bestbetaalde acteur uit de jaren ’90 is bezig met een comeback. Jarenlang was hij één van de belangrijkste namen in de filmindustrie, dankzij grote hits als The Mask, Dumb & Dumber, Liar Liar, The Truman Show, Me, Myself & Irene, Bruce Almighty en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. De laatste jaren is zijn populariteit echter afgenomen. Misschien kan een van zijn bekendste films hem wederom helpen aan succes. Carrey keert samen met Jeff Daniels terug als het duo Harry en Lloyd, die keer op keer doen twijfelen over wie dom is en wie nog dommer. Ook het regisseursduo Bobby en Peter Farelly keert terug en deze ‘Farelly Brothers’ verzorgen wederom het verhaal.

Na twintig jaar bij wijze van een grap in een instelling te hebben gezeten komt Lloyd Christmas (Jim Carrey) erachter dat zijn oude vriend Harry Dunne (Jeff Daniels) een donornier nodig heeft. Wanneer een postkaart van Fraida Felcher (Kathleen Turner) opduikt en blijkt dat Harry een volwassen dochter genaamd Penny (Rachel Melvin) heeft, ziet hij dit als een unieke kans op een geschikte donor. Lloyd ziet het eerst niet zitten om wederom een grote reis te maken, maar wanneer hij een foto van Penny ziet is hij op slag verliefd. Tijdens hun reis zullen ze tevens een pakketje van Penny’s andere vader Dr. Pinchelow (Steve Tom) uit de handen van zijn vrouw Adele (Laurie Holden) en diens handlanger Travis (Rob Riggle) moeten houden. Dit zal nog een hele opgave blijken voor het stupide tweetal.

De film bevat slechts een handvol geslaagde grappen. Het voornaamste pluspunt is dat hierbij niet continu wordt gerefereerd aan de leeftijd van de acteurs zoals in bijvoorbeeld Last Vegas of andere komedies met oudere acteurs te vaak het geval is. Het is leuk om Jim Carrey weer eens zijn oude zelf te zien spelen met de overdreven gezichtsuitdrukkingen waar hij bekend om staat. Ook laat Jeff Daniels na zijn rol als niewslezer in The Newsroom zien dat hij nog erg overtuigend zijn hersencellen kan uitschakelen. De personages zijn nog net zo vermakelijk als in de vorige film, maar het script is helaas wat minder leuk.

De clichématige constatering ‘fans van het eerste deel zullen deze ook kunnen waarderen’ is in het geval van Dumb and Dumber To zowel een plus- als minpunt. De film voelt erg vertrouwd, voor de mensen die het origineel met een gemiddelde interesse kunnen bekijken (zoals ondergetekende) iets té vertrouwd. Het verhaal is bijna een regelrechte kopie; Harry en Lloyd moeten een mysterieus pakketje, waar ook een stel criminelen op azen, bezorgen bij een jonge vrouw waar Lloyd verliefd op is. Het pakketje is uiteraard weer een MacGuffin, niets anders dan een excuus voor een serie sketches. De humor is net zo flauw als in het eerste deel maar gaat soms net iets te ver in ongepaste ranzigheid. Er zijn gelukkig iets minder homofobische grappen aanwezig, dit wordt echter meer dan gecompenseerd met een aantal onsmakelijke passages, zoals het met grof geweld lostrekken van een katheter in de openingsscène. Alle elementen die in de vorige film nog werkten slaan nu de plank mis, onbegrijpelijk dat men na twintig jaar met zo’n inspiratieloze film komt.