review
Recensie: Unbroken

Angelina Jolie, de regisseuse, is terug. Na haar niet geheel positief ontvangen regiedebuut In The Land of Blood and Honey, een romantische film die zich afspeelt tijdens de Balkanoorlog, komt Jolie nu met een biopic over Amerikaanse Olympiër en oorlogsheld Louis Zamperini. Tijdens de Tweede Wereldoorlog crashte zijn vliegtuig, waarna hij en twee andere bemanningsleden anderhalve maand ronddreven in de Stille Oceaan, voordat ze door Japanners uit het water werden gevist en in een krijgsgevangenenkamp werden vastgehouden. Zamperini bleef tot het einde van de oorlog in deze kampen.

Unbroken is gebaseerd op het boek ‘Unbroken: A World War II Story of Survival, Resilience, and Redemption’ van Laura Hillenbrand, wiens eerdere boek ‘Seabiscuit: An American Legend’ ook verfilmd is. Het boek is een biografie van Zamperini, van zijn lastige jeugd tot zijn succes als langeafstandsrenner tot zijn zware oorlogsjaren. Het was een kwestie van tijd voordat dit verhaal tot film zou worden omgetoverd. Hierbij werd Angelina Jolie geholpen door de gebroeders Coen, die meeschreven aan het script.

De film begint bombastisch tijdens een Amerikaans bombardement van een Japans doelwit. Hierbij krijgen de Amerikanen te maken met veel vijandelijk geschut. Het zijn indrukwekkende beelden die de vliegtuigen enerzijds als dreigende oorlogsgiganten tonen, maar anderzijds ook de kwetsbaarheid van de toestellen alsmede die van de mannen die zij vervoeren. Tijdens deze openingssequentie wordt ons ook, door middel van flashbacks, de moeilijke jeugd van Zamperini getoond. Als zoon van Italiaanse immigranten kwam hij regelmatig in de problemen, totdat zijn broer hem via het hardlopen op het juiste pad kreeg. In deze flashbacks wordt het doorzettingsvermogen van Zamperini duidelijk, een gegeven dat een grote rol zal spelen. Niet veel later in de film stort het vliegtuig van Zamperini neer. Hierop volgen de 47 dagen dat hij in een rubberen bootje rond drijft. Dit is tevens het meest spannende gedeelte van de film, omdat we het personage hier het meest van verschillende kanten te zien krijgen.

Het verhaal doet qua opzet en structuur aan 12 Years a Slave denken. In beide films moeten de protagonisten zich zien te redden in een extreem vijandige omgeving en hierbij worden ze geholpen door hun mentale en fysieke weerbaarheid. Beide films vertellen inspirerende, waargebeurde verhalen over het menselijke doorzettingsvermogen. Toch is 12 Years een veel interessantere, geslaagdere film. Het vertellen van een verhaal is namelijk ook een kunst: een mooi, goed verhaal staat niet per se gelijk aan een mooie, goede film. 12 Years vertelt zijn verhaal op een interessante wijze, Unbroken doet dat niet. De film wil té graag aangrijpend en schokkend zijn, maar verliest al gauw zijn impact. Klappen worden inwisselbaar en bevatten geen emotionele waarde. Hetzelfde geldt voor de mooie momenten van doorbraak of bevrijding: tegen de tijd dat Zamperini en zijn kameraden worden bevrijd, na vele Amerikaanse bombardementen, ben je als kijker al zo erg doodgegooid (no pun intended) met emotionele momenten dat het je allemaal koud laat.

Het helpt niet dat Louis Zamperini filmisch geen heel gelaagd personage blijkt. Vergelijkbare personages als Solomon Northup of zelfs Forrest Gump werken omdat zij een goed karakter hebben en veel doorzettingsvermogen, maar niet feilloos zijn. Zamperini wordt in de film echter gepresenteerd als iemand die altijd overeind blijft krabbelen, altijd voor zijn vrienden opkomt, altijd zijn mannetje staat en ga zo maar verder. Hij is Captain America, maar dan zonder de superkrachten. Hierdoor is hij een oppervlakkige protagonist tussen oppervlakkige kameraden, tegenover een grotendeels identiteitsloze vijand. Zelfs het goede acteerwerk van Jack O’Connell (een soort kruising tussen Henry Cavill en Anton Yelchin), die hard zijn best doet zijn personage wat inhoud mee te geven, is niet voldoende om dit te voorkomen. Wat mogelijk het pijnlijkst is, is dat de grote antagonist, sergeant Mutushiro ‘The Bird’ Watanabe, gelaagder blijkt dan Zamperini. Watanabe is een uiterst wreed, genadeloos personage (net zoals de echte Watanabe dat was), maar  de kleine, terloops genoemde verklaringen voor deze wreedheid tonen een emotioneel complex mens. Gelukkig kon zelfs zijn wreedheid niet op tegen het Amerikaanse doorzettingsvermogen van Zamperini.

Unbroken is al met al een stuk minder mooi dan de film probeert te zijn. Alles wordt prachtig in beeld gebracht en het acteerwerk is sterk, maar de personages blijven vooral erg oppervlakkig. Daarnaast is Louis Zamperini als personage te ‘Amerikaans’, te feilloos, om echt boeiend te worden. Het verhaal is in principe inspirerend, maar wordt op een heel saaie, oninteressante manier vertelt: je krijgt als kijker zoveel emotionele, inspirerende of schokkende momenten over je heen dat je er ongevoelig voor wordt. Unbroken is uiteindelijk vooral een capabele film.