review
Recensie: Focus

Zakkenrollers zijn overal ter wereld. Bij elke toeristische attractie word je gewaarschuwd voor de snelle, slimme criminelen die in no time je horloge en je portemonnee van je hebben afgepakt. Vaak werken ze samen en zit hier een heel netwerk achter. Als je zelf niet het slachtoffer bent, is het best interessant om te zien hoe deze vingervlugge oplichters te werk gaan. Dit moest ongeveer de gedachtegang zijn toen regisseurs Glenn Ficarra en John Requa aan hun nieuwste project Focus begonnen. Een film die enkel over zakkenrollen gaat, is echter niet interessant. Daarom hebben de makers van Crazy, Stupid, Love er een “komische” twist aan gegeven. De vraag die ik mezelf heb gesteld: heeft deze keuze goed uitgepakt?

Nicky (Will Smith) is een meester op het gebied van misleiding. Als baas van een groots crimineel netwerk van zakkenrollers reist hij de hele wereld over om zijn slag te slaan. Als hij in een hotel Jess (Margot Robbie) tegenkomt en zij hem probeert op te lichten, raken ze aan de praat. De mooie Jess krijgt een relatie met Nicky en wil dolgraag bij het team. Nicky geeft Jess een spoedcursus zakkenrollen en ziet haar aan het werk tijdens Mardi Gras in New Orleans. Tijdens de Super Bowl lichten de twee vervolgens een steenrijke Chinese zakenman op en verlaten ze het stadion met miljoenen dollars. Naarmate hun relatie sterker wordt, ziet Nicky in Jess een risico en verbreekt hij de relatie. Als Nicky drie jaar later aan het werk is in Buenos Aires tijdens een lucratieve autorace, duikt Jess opeens op, inmiddels een volleerd oplichtster. Deze onverwachte ontmoeting en de aanwezigheid van Jess gooien alle plannen van Nicky in de war. De man die nooit op een foutje te betrappen is, die alles drie keer doordacht heeft, staat plotseling voor een levensgevaarlijke taak om zowel zichzelf als Jess te redden en te ontsnappen uit Argentinië. Dit alles leidt tot een einde waarbij niets meer is zoals het lijkt en waarbij de kijker meerdere malen op het verkeerde been wordt gezet.

Het camerawerk en montage zijn op de momenten dat het zakkenrollen centraal staat erg sterk. Met name de scène in Bourbon Street, New Orleans, is fascinerend. In een tijd waarin televisieprogramma’s als Mindf*ck en Dynamo: Magician Impossible erg populair zijn, past deze scène (en het thema van de film in het geheel) moeiteloos in dit straatje. Je ziet hoe Nicky vanaf een balkon tevreden toekijkt hoe Jess en Nicky’s team horloges, portemonnees en andere waardevolle spullen afpakken. De snelle shotwisseling zorgt voor een vlugge sequentie waar alle vingervlugge bewegingen toch duidelijk in beeld worden gebracht. Een complimentje waard voor de crew van Focus. Ook de chemie tussen Margot Robbie en Will Smith, een zeer belangrijk aspect in de film, is duidelijk voelbaar voor de kijker. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoeten, waarbij Smith aan Robbie een aantal kneepjes van het vak laat zien, is er een zekere spanning tussen de twee. Hoewel er een groot leeftijdsverschil is (Smith is 47 en Robbie is 25), valt dit totaal niet terug te zien in hun relatie. Door het wederzijdse flirten en de voelbare seksuele spanning, komt het einde van hun relatie ook vrij abrupt, waardoor de kijker halverwege de film met veel vragen zit.

Er zijn echter een aantal aspecten aan deze film die minder goed uitgewerkt zijn. Zo wordt de film veelal als komedie aangeprezen. Hoewel ik niet kan ontkennen dat er wat komische elementen in de film zitten, zijn deze elementen naarmate het verhaal vordert ver te zoeken. Als de kijker een komedie verwacht, komt hij wellicht “bedrogen” (om in de context van de film te blijven) uit. Focus is meer een combinatie van misdaad, drama en met name in het begin komedie. Ook de plotwendingen die zich vooral aan het einde van de film voordoen, zijn wat vergezocht en niet goed uitgewerkt. De ene plotwending is nog niet voorbij of een andere komt alweer om de hoek kijken, waardoor de kijker amper de tijd krijgt om te begrijpen wat er daadwerkelijk aan de hand is. Doordat het zo ver gezocht wordt, verliest de film wat van zijn geloofwaardigheid. Ten slotte is er nog het personage van Will Smith, die zo weinig emoties toont dat de kijker ze bijna zelf erbij moet verzinnen. Will Smith is een groot acteur, dat heeft hij wel bewezen met films als Men in Black en The Pursuit of Happiness. Of het zijn schuld is dat zijn personage een saai, nietszeggend karakter heeft, valt te betwijfelen. We kunnen het afdoen door te zeggen dat dit niet zijn beste rol is geweest.

Zoals ik hierboven al heb beschreven, zijn zakkenrollen en misleiding populaire thema’s tegenwoordig. Mensen willen graag voor de gek gehouden worden, mits ze hun spullen mogen houden. Focus is een aangename film die inspringt op dit populaire thema. Er is een sterk onderscheid aanwezig tussen het eerste deel, waarin Smith en Robbie elkaar leren kennen, en het tweede deel, dat zich drie jaar na hun ontmoeting afspeelt. Het eerste deel vind ik sterker dan het tweede deel: er zit een vlotte vertelling in die me aanspreekt en het verveelt niet. Het tweede deel daarentegen, waarin het verhaal een passend einde moet krijgen, is vergezocht en niet goed uitgewerkt. Al met al is Focus een prima film om met een bak popcorn op schoot naar te kijken, maar een grote impact zal het helaas niet hebben.