review
Lost River

Ryan Gosling breekt een hoop harten door voor zijn nieuwe film slechts plaats te nemen achter de camera. De topacteur brak bij het grote publiek door met romantische komedies als The Notebook en Crazy, Stupid, Love en werkte zeer succesvol samen met regisseurs als Derek Cianfrance (Blue Valentine, The Place Beyond the Pines) en Nicholas Winding Refn (Drive, Only God Forgives). Gosling probeert nu op eigen benen te staan, door met Lost River niet alleen zijn debuut als regisseur maar ook als schrijver te maken.

Lost River is de naam van een stad die vooral verwijst naar Detroit: een verzameling ruïnes waar de oorspronkelijke bewoners vandaan zijn gevlucht. Billy (Christina Hendriks) is een alleenstaande moeder die er alles aan moet doen om haar huis niet kwijt te raken. Bankdirecteur Dave (Ben Mendelsohn) stelt haar voor te gaan werken in een plaatselijke nachtclub onder leiding van Cat (Eva Mendes), waar mannen komen om hun meest gewelddadige fantasieën tot leven te zien komen. Ondertussen heeft haar zoon Bones (Iain De Caestecker) zo zijn eigen problemen in Lost River. Tijdens het verzamelen van oud ijzer kruist zijn pad met Bully (Matt Smith), de zelfuitgeroepen nieuwe heerser van Lost River. Samen met zijn buurmeisje en goede vriendin Rat (Saoirse Ronan) komt Bones op het spoor van een een oude vloek en een nabijgelegen overstroomd pretpark. Deze zouden wel eens een hoop vragen over Lost River kunnen beantwoorden.

Duidelijk is dat het Ryan Gosling nog de ervaring ontbreekt om echt zijn eigen stempel op de film te drukken. Lost River begint op een emotioneel-realistische manier en doet hiermee erg aan de films van Derek Cianfrance denken. Naarmate het verhaal vordert verandert het steeds meer in een surrealistische droom zoals we kennen van Nicholas Winding Refn. Waar Refn in zijn films goed gebruikt maakt van de stijlen van David Lynch en Gaspar Noé, en deze stijlen ook goed naar zijn eigen hand zet, voelt Goslings film meer als een gerecht waarbij de ingrediënten niet goed op elkaar aansluiten. De film is een visueel meesterwerk, maar het verhaal is ronduit slordig. In het begin lijkt de film de grauwe realiteit van Detroit te behandelen, maar na een tijdje schakelt met over op magische elementen zoals een mysterieuze vloek. Een gebrek aan focus, Gosling had zijn goede ideeën wellicht beter kunnen uitwerken in plaats van op een hoop te gooien.

Gelukkig is naast het visuele aspect ook het acteerwerk dik in orde. Wederom maakt Gosling gebruik van zijn opgedane contacten, waarvan vooral Christina Hendriks en Ben Mendelsohn indruk maken. Hun rollen zit het tweetal als gegoten. Het is echter de grote onbekende Iain De Caestecker die de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Het lijkt alsof Gosling zichzelf in gedachte had toen hij deze rol schreef, de stille Bones doet erg denken aan de Gosling-personages uit Drive, The Place Beyond the Pines en Only God Forgives. De Caestecker doet dit op een hele neutrale manier, hij maakt weinig indruk maar doet ook niks slechts. Eva Mendes en Saoirse Ronan doen het beter maar komen niet veel in de film voor. De voormalig Dr. Who-acteur Matt Smith toont zich in de rol van de genadeloze schurk van een heel andere kant dan in zijn avonturen op de Britse televisie. Zijn Bully doet zijn naam meer dan eer aan en Smith speelt de pestkop met veel overtuiging. Hoewel Gosling dus verhaaltechnisch nog wel wat heeft te leren, geeft zijn visuele inzicht en oog voor acteerprestaties veel hoop voor zijn toekomstige regieprojecten.