review
Recensie: Griezellige poppen en slappe grappen in ParaNorman
Conclusie
ParaNorman haalt het helaas niet bij Coraline. Misschien komt het door het opstappen van Selick bij Laika of misschien omdat Coraline gebaseerd was op een Neil Gaiman’s bestseller. Dat wil niet zeggen dat ParaNorman een slechte film is. Degene die bereid zijn het slappe verhaal te accepteren of kunnen lachen om flauwe grappen zullen een wat saaie maar mooie film zien. Een Oscar zal er deze keer niet inzitten voor Laika. ParaNorman laat daarvoor te veel mogelijkheden onbenut.In 2009 bracht productiemaatschappij Laika de stop-motionfilm Coraline uit. Coraline, geregisseerd door Henry Selick, werd een groot succes en won zelfs een Oscar. Laika hoopt dit succes te herhalen met een soortgelijke tweede film: ParaNorman.
Er is iets magisch en adembenemend aan stop-motionfilms. Het is moeilijk om de vinger er precies op te leggen wat het zo speciaal maakt. Het kinderlijke onschuld van de poppen, het vakmanschap van de bouwers, de vele uren werk en passie die gevraagd worden van de makers: het zijn allemaal factoren van die magie. Stop-motion voelt vaak als een genre op zichzelf, maar is eigenlijk alleen de vorm waarin het verhaal wordt verteld. In ParaNorman is het duidelijk tot welk genre dat verhaal behoort: Horror.
Een leven vol zombies
Norman is een jongen die geesten ziet en met ze kan praten. Dit zijn dan ook gelijk zijn enige vrienden, want de rest van de kinderen op zijn school verklaren hem voor gek. Hij woont in het dorpje Blithe Hollow. Een dorp dat bekend is om zijn prominente heksenjacht-verleden. Eén van de heksen heeft ooit haar beulen vervloekt: zij zullen ook in de dood geen rust kunnen vinden. Als deze doden weer uit hun graf opstaan lijkt het einde voor Blithe Hollow in zicht. Gelukkig blijkt Norman met zijn gave degene te zijn die het dorp kan redden.
Jammer genoeg niet zo geestig
Het verhaal is op zijn beste momenten nog steeds heel magertjes. De zombies blijken toch vriendelijker dan gedacht, de heks is een onbegrepen meisje en de bange bewoners van Blithe Hollow zijn de echte monsters; de film is overladen met een schreeuwerig Disney-moraal over hoe slecht vooroordelen zijn. Dit is op zich een nobel thema, maar maakt de film ook voorspelbaar en een beetje saai. Grappen, die het geheel wat lichter moeten maken, komen niet goed tot hun recht. Wellicht dat de jongste kijkertjes daar anders overdenken. Toegegeven, één van de eerste scenes waarin Norman allerlei spoken begroet die op afschuwelijke wijze vermoord zijn is humoristisch. Zekers omdat het ietwat deed denken aan The Frighteners (Jackson, 1996). Al het bovengenoemde zorgt er echter voor dat ParaNorman meer een film voor kinderen dan volwassenen is.
Buitengewoon oogverblindende beelden
Echt verveeld zal de kijker nooit worden, want visueel is de film betoverend. De omgevingen, personages en objecten zijn zeer gedetailleerd. De poppen bewegen vloeiend over het scherm; iets wat menig stop-motionfilm niet lukt. Voorgenoemde draagt allemaal bij aan een goed neergezette en beangstigende sfeer. De prachtige beelden zijn reden genoeg – of beter gezegd – de voornaamste reden om deze film te gaan bekijken. De film is in 3D te zien, maar voegt (zoals gewoonlijk) niet veel toe aan de beleving.
