review
The Flash seizoen 1

We leven momenteel in de tijd van de superhelden, op zowel het grote als kleine scherm. Marvel heeft naast een filmuniversum series als Daredevil en Jessica Jones. Bij tegenhanger DC werd het kleine scherm aanvankelijk gevuld door Arrow, waarvan later een spin-off kwam in de vorm van The Flash. Dit tv-universum staat bij DC, anders dan bij Marvel, volledig los van de filmwereld; deze Flash heeft dus niks te maken met de Flash uit Batman V Superman.

Barry Allen (Grant Gustin) is een jonge forensisch onderzoeker in het fictieve Central City. Na een ongeluk bij de plaatselijke deeltjesversneller wordt hij op het politiebureau geraakt door bliksem. Na een negen maanden lange coma ontwaakt hij met vreemde krachten. Zo kan hij ineens supersnel rennen, heeft hij bovenmenselijke reflexen en geneest hij bijna gelijk als hij gewond raakt. Onder de hoede van S.T.A.R. Labs, het bedrijf achter de deeltjesversneller, werkt Barry samen met Dr. Harrison Wells (Tom Cavanagh), Caitlin Snow (Danielle Panabaker) en Cisco Ramon (Carlos Valdes) aan het ontwikkelen van zijn gave. Door de ramp zijn namelijk ook criminelen veranderd in ‘metamensen’ met speciale krachten. Om schurken als Captain Cold en Heatwave (Prison Break-reünie van Wentworth Miller en Dominic Purcell), The Trickster (Mark Hamill) en The Mist (Anthony Carrigan) te verslaan zal Barry alles uit zijn krachten moeten halen. Ondertussen zal hij zijn krachten verborgen moeten houden voor jeugdliefde Iris (Candice Patton) en werkt hij ook nog aan het bevrijden van zijn vader Henry (John Wesley Shipp), die onterecht vast zit voor de moord op zijn moeder.

Grant Gustin is vooral bekend van zijn muzikale rol in Glee, maar toont hier op geloofwaardige wijze een hele andere kant van zichzelf. Candice Patton speelt de onwetende rol erg charmant, maar de echte uitblinker is Tom Cavanagh. De serie zit vol met leuke verwijzingen, zo kunnen we naast de Prison Break-reünie tussen Wentworth Miller en Dominic Purcell nog genieten van Mark Hamill die “I am your father” zegt. Het kan moeilijk zijn om een superhelden-serie te maken aangezien tv lagere budgetten gebruikt, maar The Flash doet dit overtuigend. De computereffecten zien er niet altijd even goed uit, maar zijn altijd geloofwaardig genoeg.

The Flash legt de focus op de held en mensen in zijn directe omgeving. De ramp met de deeltjesversneller vormt de katalysator voor alle ‘metamensen’ en hierdoor is men nooit veel tijd kwijt aan het introduceren van deze personages. Het laat de verschillende verhaallijnen mooi samenkomen op een snel doch aangenaam tempo. De sterke personages en hun relaties vormen een stevig raamwerk voor de fantasierijke elementen. De verhaallijnen zijn niet altijd even geloofwaardig, maar toch blijft de kijker betrokken. Alles heeft net genoeg raakvlakken met de realiteit, al is het af en toe nodig om wat breincapaciteit uit te schakelen. Mensen die het weer beheersen, mannen met ijsgeweren en vrouwen met mechanische bijen; het nodigt niet bepaald uit voor diepgaand denkwerk. Maar dit hoeft niet altijd, The Flash is gewoon een leuke serie die goed is voor een aantal uur vermaak.