review
Florence Foster Jenkins

Florence Foster Jenkins is nu te koop op DVD.

Meryl Streep is met recht een groot Hollywood-icoon en één van de, zoniet de beste actrice aller tijden. Van films als The Deer Hunter en Out of Africa tot Mamma Mia en The Devil Wears Prada; de Britse heeft meerdere malen haar veelzijdigheid aangetoond en maar liefst negentien keer genomineerd voor een Oscar. Met haar rol in het waargebeurde Florence Foster Jenkins zouden dit er zomaar 20 kunnen worden.

Rijke weduwe Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) besluit zich op een zangcarriere te richten in de hoop om een uitverkochte theaterzaal te beroeren met haar stem. Haar vriend St. Claire Bayfield (Hugh Grant) betaalt ruim voor pianist Cosmé McMoon (Simon Helberg) en een zangcoach, om het maximale uit haar talent te halen. Het blijkt echter dat dit talent vrijwel afwezig is. Toch durft niemand dit aan Jenkins te vertellen, uit angst om het dikke salaris kwijt te raken. Maar naarmate het grote concert in Carnegie Hall dichterbij komt lijkt het niet veel langer mogelijk om de leugen vol te houden.

Meryl Streep stelt ook in Florence Forster Jenkins weer niet teleur. Toch kreeg Stephen Frears betere prestaties uit andere legendarische Britse actrices, te weten Helen Mirren en Judi Dench in respectievelijk The Queen en Philomena. Het is vooral Hugh Grant die boven zichzelf uitstijgt en Streep zelfs weet te overtreffen. Bayfield is het meest complexe personage en stiekem ook de hoofdpersoon van de film, maar Grant weet volledig te overtuigen. Toch lijkt het personage van Simon Helberg (The Big Bang Theory) beter geschikt als houvast. Zijn rol als buitenstaander geeft een interessant perspectief, maar hier wordt weinig mee gedaan.

De film is verrassend lichthartig voor de tijdsperiode waarin het zich afspeelt, dit houdt het luchtig maar werkt ook nadelig. Zo ontbreekt de emotionele overtuigingskracht om echt te boeien; zowel de personages als het verhaal voelen erg eendimensionaal. Stephen Frears weet komedie en drama minder sterk te combineren dan in zijn Philomena. Ook voelen de vele scènes waarin mensen reageren op de zang van Jenkins erg repetitief, waardoor de lange speelduur voelbaar en storend wordt. Dat de film vroeg een hoogtepunt lijkt te bereiken en daarna nog een tijdje voortkabbelt helpt ook niet bepaald.