review
Sinner: Sacrifice for Redemption

Wie denkt dat de populariteit van Souls-games alleen bepaalde klonen voort heeft gebracht, heeft het mis. Het heeft ook een nieuw type game voortgebracht: de zogeheten ‘boss battler’. Hierin ga je op pad, maar ga je niet een avontuur aan op de traditionele manier. Je trekt niet door een wereld van plek naar plek, maar gaat van eindbaas naar eindbaas zonder de levels die er normaliter voor komen. Een perfect voorbeeld hiervan is het in 2016 verschenen Furi. Of Sinner: Sacrifice for Redemption het wat ons betreft net zo goed doet, lees je in de review.

De beste manier om Sinner: Sacrifice for Redemption te omschrijven blijft ‘Dark Souls zonder werelden, alleen eindbazen.’ De manier van combat is hetzelfde: je kan ontwijken door te rollen, je kan snelle en sterkere aanvallen uitvoeren. Je hebt voorwerpen die je kunt gebruiken om te genezen, of om te gooien naar de vijand. Als het spel begint, kom je ergens terecht, verslaat een paar geesten bij wijze van tutorial en belandt in de hub. In de hub zijn een paar grafstenen te vinden, grafstenen van de eindbazen van het spel. Elke staat voor een van de doodzondes. Door naar een grafsteen te lopen, word je geteleporteerd naar de wereld van die eindbaas. Meestal is dit een kleine ruimte, maar groot genoeg voor een gevecht.

En dan begint het: het monster verschijnt samen met een grote levensbalk om weg te werken en het is één tegen één. De ene eindbaas is vooral groot en heeft slome, maar dodelijke aanvallen, de andere is een stuk zwakker, maar roept andere monsters op. Veel meer kan niet gezegd worden zonder de nodige spoilers. Het hele plezier van een game als deze is om zelf uit te vogelen wat elk monster in petto heeft en wat je te wachten staat bij de volgende.

In het beste geval zijn de eindbaasgevechten spannend, uitdagend en interessant, maar dat zijn ze helaas lang niet allemaal. Dit komt deels ook door het feit dat het spel technisch niet altijd zo soepel loopt als je zou willen van zo’n actievolle game waar elke seconde telt. Soms haperen je personage en het monster even als je hem/haar raakt, of zit je vast in iets van de omgeving zonder dat dat zou moeten gebeuren.

Sinner: Sacrifice for Redemption mist vooral de finesse die Furi had: de soepelheid waarmee je stuurt en de eerlijkheid van de gevechten. Doordat Sinner soms wat stroever wegspeelt, of je vastzit door iets onzinnigs of het spel even hapert, voelt het niet altijd eerlijk en dat is jammer. Al met al heeft het een paar heerlijke eindbazen en een paar mindere, maar het juweeltje dat Furi was, is het net niet.

Sinner: Sacrifice for Redemption is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. De game is verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en later dit jaar ook voor pc.