review
The Last Remnant Remastered

The Last Remnant verscheen alweer tien jaar terug voor de vorige generatie gameconsoles. Alhoewel een klein groepje gamers bij de game zworen, is het bij het grote publiek nooit echt goed uit de verf gekomen. Vooral veel technische problemen kregen hiervoor de schuld. Zijn met The Last Remnant Remastered deze technische puntjes verholpen en, zo ja, schuilt daar dan een geweldige game achter?

Laten we vooral beginnen door te melden wat er anders is aan deze remaster. Het eerste en meest belangrijke is dat het er grafisch allemaal wat beter uitziet. Je ziet erg duidelijk dat het geen originele PlayStation 4-titel is, maar het is allemaal absoluut niet zo lelijk dat het je continu irriteert. Met name de steden en bepaalde gebieden zien er dankzij de remaster behoorlijk netjes uit en zorgen ervoor dat spelers prima kunnen genieten van dit oude spel.

Dan is er nog de optie om sneller te lopen door de wereld. Dit is vooral een welkome toevoeging vanwege de lange duur van het spel. Of als je voor de tweede keer op avontuur gaat in een bepaalde dungeon, helpt het om dit wat sneller te doen en gevechten met monsters te ontwijken, aangezien je deze toch al genoeg hebt ervaren.

Dan het spel zelf. De technische problemen zijn grotendeels uit de weg geholpen, maar vind je dan wel een leuke JRPG? Het antwoord is zeker “ja”, maar er zijn wel wat problemen. Het verhaal gaat over de jonge Rush Sykes die zijn zusje zoekt nadat ze door een vreemde man met een vreemd vliegend wezen is ontvoerd. Dan komt Rush zomaar op een slagveld terecht waar hij de heerser van het land en zijn compagnons tegenkomt. Zij gaan Rush helpen om zijn zus te vinden.

Met het verhaal zelf is weinig mis, maar er wordt wat weinig uitgelegd en zodoende ontstaan er een boel gaten. Zo wordt gedaan alsof iets van groot levensbelang is, terwijl de speler eigenlijk niet goed door kan hebben hoe of waarom dat het geval is. Dit is vervelend, maar als je genoeg plezier haalt uit het spel, is het zeker iets wat je door de vingers kan zien.

Ook belangrijk voor een JRPG is de wereld, die in The Last Remnant Remastered relatief weinig aandacht krijgt. Het verhaal van de wereld wordt wel opgebouwd, maar je ervaart de wereld zelf niet zo. Zo ga je van locatie naar locatie via ‘fast travel’, ook als je een gebied nog nooit hebt ontdekt. Je ontdekt een geweldig grote stad dus niet door er je eerste stappen te zetten door de machtige poort, maar je vindt je opeens middenin een kasteel. Of als je afreist naar een gevaarlijke grot, sta je opeens bij de ingang in plaats van dat je op avontuur uitgaat om de grot te vinden. Zo worden alle verschillende gebeurtenissen en missies vooral ervaren als losse fragmenten, in plaats van een lekker doorlopend avontuur.

De combat is verreweg het meest omstreden punt van The Last Remnant en dat is ook het geval bij de Remastered-editie, aangezien er niets aan veranderd is. In een typische JRPG heb je meestal een ‘party’, een groep van personages waarvan je er drie tegelijkertijd in kan zetten tijdens een gevecht. Vervolgens voeren de leden uit jouw party en de tegenstanders om de beurt aanvallen uit totdat de monsters verslagen zijn. The Last Remnant doet dit wat anders. In plaats van verschillende personages, heb je hele ‘unions’ tot je beschikking. een union is een groep van tot maximaal zeven vechters die je samen kan stellen. Door unions te maken van verschillende combinaties, kan je verschillende voor- en nadelen hebben in een gevecht.

Vervolgens is getracht om de gevechten meer uit te laten spelen als een echt slagveld. Je laat unions een bepaalde groep van monsters aanvallen, maar je moet hier veel rekening houden met de positie en op het feit dat je ook in de ‘flank’ aan kan vallen of aangevallen kan worden. Vervolgens kies je een wat meer algemene actie voor je hele groep, zoals ‘gebruik voor zoveel mogelijk magie’ of ‘val gewoon aan’, en dan bepalen alle personages onderling wel wie wat doet.

In het begin wordt het systeem maar vaag uitgelegd, waardoor het vooral een geval van ’trial-and-error’ is tot je het een beetje uit begint te vogelen. Dan wordt het opeens heel leuk, totdat het dat niet meer is. Op een gegeven moment worden de veldslagen zo groot dat er te veel gebeurt om menselijk rekening mee te houden. Het overzicht raakt verloren en doordat de camera weinig vrijheid biedt, is het onmogelijk om precies te weten hoeveel vijanden aan welke kant staan. In plaats van dat je aangevallen wordt van een onverwachte kant en denkt “Goh, dit had ik beter moeten voorbereiden,” leidt het vooral tot frustratie die te wijten is aan de systemen van de game.

Dan is er nog het feit dat niet wordt uitgelegd hoe ervaringspunten te verdienen zijn of zelfs wat ze doen. Of dat als je een hoger level krijgt, de monsters om je heen dat ook krijgen. Dit maakt de voortgang van je personages, een van de belangrijkere punten van een JRPG, tot een abstract iets in plaats van een superspannend doel om naartoe te werken.

The Last Remnant Remastered is vooral leuk voor de mensen die er tien jaar geleden plezier aan beleefden. Als je er toen problemen mee had, zal je dat nu ook hebben. Er zijn zeker sterkere JRPG’s op de markt verkrijgbaar. Mocht je alles al gespeeld hebben en op zoek zijn naar iets nieuws, dan is The Last Remnant best de moeite waard en zal je je er prima mee kunnen vermaken met de nodige hoeveelheid doorzettingsvermogen.

The Last Remnant Remastered is voor deze review gespeeld op de PlayStation 4. De game is enkel op de PlayStation 4 beschikbaar.