review
The Predator

Een van de meest iconische filmfiguren is, naast Darth Vader en Alien, misschien wel Predator. Deze buitenaardse jager is voorzien van een hoop technische snufjes, waarmee hij onder andere onzichtbaar kan worden en zijn masker is voorzien van een sensor, waarmee hij een hittemap van de omgeving ziet. Samen met de rest van zijn vervaarlijke wapentuig en herkenbare “dreadlocks” is het een erg tot de verbeelding sprekende antagonist. Het is dan ook niet zo gek dat we al de nodige films, met wisselende resultaten, hebben gezien waarin deze jager een hoofdrol vertolkt. In 2018 was het de beurt aan Shane Black (Iron Man 3, The Nice Guys) om de mythe rondom The Predator weer nieuw leven in te blazen en het resultaat is nu verkrijgbaar op Blu-Ray en DVD. Weet de regisseur dit nieuwe deel bij de beste delen te scharen?

Foto: 20th Century Fox

Wanneer Quinn McKenna (Boyd Holdbrook, Logan, Gone Girl) per ongeluk stuit op de gewelddadige Predators, wordt hij zo snel mogelijk voor gek versleten en weggestopt. Dit is echter maar van korte duur, wanneer een gevangen gehouden Predator ontsnapt en er als klap op de vuurpijl een nieuwe in aantocht is. Het is vervolgens aan hem, wetenschapster Casey Brackett (Olivia Munn, X-Men: Apocalypse) en een groepje ex-militairen om de dreiging af te stoppen.

Wanneer we een half uurtje onderweg zijn, beginnen we een beetje bang te worden voor wat nog komen gaat. Het is een aaneenschakeling van flauwe grappen en alles lijkt weer uit te draaien op een typische cliché Hollywood-actiefilm, waarvan we er al veel te veel zien de laatste tijd. Gelukkig weet de regisseur nog op tijd het tij te keren en ontvouwt zich uiteindelijk een toch wel vermakelijk actiespektakel, waarbij gevatte knipogen naar vooral de originele film niet van de lucht zijn. Het maakt van The Predator absoluut geen topper, maar ook zeker geen vervelende film om een avondje aan te besteden.

Wat terugkeert is de bloederigheid van de originele films. Waar veel actiefilms zich toch wat inhouden om zo een breder publiek aan te spreken, doet The Predator hier geen enkele poging toe. De een na de ander komt gruwelijk aan zijn eind en de ledematen vliegen daarbij vrolijk in het rond. Het geeft de film een lekker jaren 90-sausje, waarbij ook films als Robocop en de originele Predator de gruwelijke beelden niet schuwden. Het is dus zeker niet geschikt voor mensen met een zwakke maag.

Foto: 20th Century Fox

Qua acteerprestaties kunnen we eigenlijk kort zijn. Er is gekozen voor redelijk platte personages, zonder dat daarbij van al te veel verdieping sprake is. Het is dus lastig voor de acteurs om hier een wereldprestatie neer te zetten en dat gebeurt dan ook niet. Het voldoet allemaal, maar voor enig overtuigend acteerwerk ben je aan het verkeerde adres.

Waar de fans waarschijnlijk minder blij mee zijn, is dat een hoop van de mythe rondom Predator verdwijnt. Er wordt erg veel uitleg gegeven over het hoe en wat van de soort en het zal niet het verhaal zijn waar de meeste fans blij van zullen worden. Het is logisch dat er na drie films (Shane Black heeft ervoor gekozen om een opvolger te maken van de eerste twee delen), iets meer verdieping komt in het personage, maar er wordt dit keer wel erg veel verbeelding weggegumd. Zeker het einde zal veel liefhebbers van de serie enigszins verbijsterd achterlaten.

The Predator voelt uiteindelijk overbodig. Veel van de keuzes die die film maakt, zullen niet in dank worden afgenomen door de fans en zeker het einde zorgt voor vraagtekens die we misschien wel liever niet beantwoord zien. Wat overblijft is wel een vermakelijk en humorvol actiespektakel dat de bloederigheid van de originele films weet te behouden en daardoor nog enigszins het bekijken waard is.