Doorgaan naar artikel
Bleeding Edge
Joost Klein Middelink
Joost Klein Middelink
Gameredacteur / Bordspellenredactiemanager / Eventmanager
Profiel

Conclusie

Bleeding Edge is best een leuk concept, bouwend op de bekende hero-spellen zoals Overwatch en League of Legends. Toch is het op dit moment zodanig rommelig dat het niet goed van de grond komt. Misschien met betere matchmaking en meer content kan het nog een leuke game worden, maar vooralsnog is het erg willekeurig en minimaal.

Op de E3 van 2019 kregen we een voorproefje van de game Bleeding Edge, een hero-brawler, waarbij teams van vier het tegen elkaar opnemen in allerlei spelmodi. Inmiddels is de game verschenen en mochten wij proberen te overleven in deze chaotische knokpartij.

Bleeding Edge

Er zijn momenteel slechts een handjevol spelmodi beschikbaar, net als elf helden. Je kunt kiezen uit vijf aanvallers, drie verdedigers en drie tanks. Later zullen er meer personages worden toegevoegd. Op het eerste oog is het een samensmelting van allerlei andere populaire games en speelt het best leentjebuur, maar Bleeding Edge probeert toch uniek te zijn. Helaas voelt het spel niet uniek aan, want het is overduidelijk dat er geleend is van andere games zoals Overwatch, League of Legends en vele anderen, alsof verschillende onderdelen van deze bekende figuren is gepakt en er een nieuwe naam op is geplakt.

Helaas zal dat een grote impact hebben op de game, want het straalt direct geen uniek karakter uit vanaf het moment dat je de game opstart. Daarbij voelt het ook wat rommelig en chaotisch. Je krijgt een uitleg over het spel en de spelmodi, maar omdat je meteen informatie krijgt over allerlei personages en hun vaardigheden, voelt het de eerste paar uur alsof je maar wat doet. Daarbij voelt het momenteel erg slecht gebalanceerd. Mensen kunnen iedereen kiezen die ze willen, zodat er vaak helers of tanks missen, want iedereen wilt aanvallen. Kies je ervoor om te helen, dan voelt het vaak alsof je simpelweg achter je team aanhobbelt en zelf nauwelijks deelneemt aan het gevecht.

Bleeding Edge

Ook lijkt matchmaking momenteel nog erg rommelig te verlopen. Als je online potjes doet, kom je of in een team dat goed samenwerkt, of in een team waarbij iedereen compleet egoïstisch speelt. Zodoende voelen potjes ook heel langdradig zodra je in een slecht team komt en je best doet om er nog iets van te maken. Wij werden regelmatig gekoppeld aan teams buiten Europa, waardoor de verbinding slecht was, wat maakte dat het nog frustrerender was om te spelen, aangezien alle personages constant over het level versprongen. De levels zijn ook zodanig groot dat je snel geïsoleerd raakt als je team niet samenwerkt, zodat je makkelijk uit te schakelen bent, zeker als je geen tank bent.

Gelukkig is niet alles slecht in Bleeding Edge, want als je samen met vrienden of goed communicerende vreemdelingen in een team zit, dan is het genieten. Een gecoördineerd team staat sterk en dat is ook te merken in deze game. Zodra je als een geoliede machine objectives pakt, vijanden uitschakelt en punten pakt, verandert de frustratie van slecht gebalanceerde teams ineens weg. Zeker als je tegen een ander samenwerkend team speelt, komt het competitieve karakter van de game tevoorschijn. Dan kan het zich best meten met de grote games in dit genre. Doordat het een brawler is, moet je namelijk juist dicht bij je vijand komen, en dit zorgt voor de nodige spanning en biedt het iets nieuws.

Helaas komen deze momenten zelden voor, dus is Bleeding Edge op dit moment vooral een tof concept wat nog niet helemaal lekker van de grond komt. Daarbij zijn er genoeg tijdstippen waarop er bijna niemand online is, waardoor het zoeken naar een potje wat lastig is, of je vaak met dezelfde gematcht wordt. Wij hopen dat de game meer personages krijgt en beter gebalanceerd wordt, dan pakken wij het geheid nog een keer op, maar voorlopig is het niet interessant genoeg om langere tijd te blijven spelen.

Voor deze review is Bleeding Edge gespeeld op een Xbox One. De game is ook te spelen op de pc.