review
Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök

Assassin’s Creed Valhalla: Is al weer anderhalf jaar oud. Toch weerhoud dit Ubisoft er niet van om met nieuwe content te komen. Na twee uitbereidingen, seizoensgebonden content, en een crossover met Assassin’s Creed: Odyssey. Nu is het de beurt aan de laatste grote uitbereiding: Dawn of Ragnarök

Waarschuwing: Spoilers voor Assassin’s Creed: Valhalla

In Valhalla had je al de mogelijkheid om als Havi (Odin) te spelen. Dit (side)verhaal trok een mooie parallel met het hoofdverhaal. De broedertwist tussen Havi en Loki werd als metafoor gebruikt voor het verhaal tussen Eivor en Sigurd. De climax van Valhalla liet je het zelfs opnemen tegen Havi.  Het grote nadeel is dat Havi in Valhalla een behoorlijk onsympathiek figuur was. Zijn verhaal ging over hoogmoed, angst voor de dood en het ontlopen van het lot op welke manier dan ook. Moord, ontvoering, chantage, slavernij. Gelukkig besluit Dawn of Ragnarök de fouten in zijn karakter bloot te leggen.

In Dawn of Ragnarök heeft de leider van het vurige rijk Muspelheim, Surtr samen met de Jotunn het rijk der dwergen ingenomen. Zijn lotsbestemming is 0m Havi te doden en daardoor Ragnarök in werking te zetten: het einde der tijden. Om Havi uit zijn tent te lokken heeft hij diens zoon Baldr ontvoerd. Havi reist af naar Svartalfheim om zijn zoon te redden en zo Surtr én het einde der tijden te stoppen.

Svartalfheim, het rijk der dwergen, is erg mooi: het is een enorme vallei omringt door dammen die het water tegenhouden. In de verte zie je de enorme boom Yggdrassil, zwevende rotsblokken, gouden bergen en enorme standbeelden. De Deense acteurs Magnus Bruun en Cecile Stenspil (mannelijke en vrouwelijke Eivor/Havi) zijn weer in topvorm, net als de rest van de cast.

In Dawn of Ragnarök wordt Havi geconfronteerd met zijn eigen falen en hoogmoed. Hij geeft zelfs toe Svartalfheim behoed te kunnen hebben voor de invasie, maar dat hij besloten had niets te doen omdat het niet zijn zaken waren. De manier waarop bepaalde personages Havi benaderen is verfrissend. Hij is niet alleen de oppergod, de leider en de wijsheid zelve. Voor veel dwergen is hij een omhooggevallen eikel die hun land verwoest heeft, hun grote voorbeeld (Ivaldi) opgesloten heeft en verantwoordelijk is voor het leed waarin zij verkeren.

Qua missies valt er weinig nieuws te beleven, er zijn “raids” waarbij je grondstoffen kunt verzamelen om je “hugr-rip” te upgraden. Er zijn random events, waardevolle voorwerpen, artefacten en zelfs een type vijand dat doet denken aan de “zealots” uit de basegame. Het voelt eigenlijk als meer Valhalla en niet als de conclusie van één groot verhaal. Zo worden de grote tegenstanders (Sinmara, Glod, Surtr) meermaals als “bossfight” ingezet. Echter als Sinmara na twee keer verslagen te zijn wéér wegvlucht, konden we niets anders dan hardop zuchten. Ook dragen de ongeïnspireerde missies niet bij aan de rest van de game: grootste punt van ergernis was een missie waarbij we het lijk van een overleden dwerg nagenoeg de halve kaart over moesten zeulen.

De grote toevoeging aan de game zijn de “hugr”. De hugr is de levenskracht van alle wezens, Havi kan de hugr van verslagen vijanden overnemen en daarbij hun krachten. Zo kan je verslagen vijanden tot leven wekken en voor je laten vechten, jezelf in een raaf veranderen, vijanden bevriezen en zelfs jezelf vermommen als Muspels. Verder zijn er een aantal fantastische wapens, uitrustingsstukken , rijdieren en nieuwe skills te verkrijgen. Echter weet dit de game niet te redden.

Wie Ragnarök/het einde der tijden belooft, moet het ook waar maken, echter durft Ubisoft niet deze weg te bewandelen. Waarschijnlijk omdat het vernietigen van alle maps ervoor zorgt dat je geen collectibles meer kan vergaren. Zonde aangezien ze dit wél goed hadden opgelost in Far Cry 5/New Dawn. Beter was een oplossing geweest zoals Horizon: Zero Dawn of Cyberpunk 2077 waarbij je na de credits teruggeplaatst werd naar een punt vóór de finale. Het maakt de conclusie onbevredigend, zowel van de uitbereiding als van  Assassin’s Creed: Valhalla zelf.

Wat wél indruk maakt, zijn de mythische verhalen, op een lokatie in Svartalfheim verteld Havi over het stukje mythologie dat zich op die locatie plaats heeft gevonden. Dit gecombineerd met een quest in Engeland zorgt voor een speciaal kijkje in de Noorse mythen en sagen. Een aantal van de nieuwe wapens (de Atgeir) zijn spectaculair en er is één armourset die je nagenoeg onoverwinnelijk maakt. Dit draagt wel bij aan gevoel een oppergod te zijn. Dit gevoel van onoverwinnelijkheid komt ook doordat we na de basegame en alle uitbereidingen al vele levels boven het vereiste niveau zaten (en omdat we net uit Elden Ring komen). Toen na ongeveer vijftien uur de credits voorbijkwamen, bleven we vol ongeloof achter. Is dit het? Dit was het!

Assassin’s Creed: Valhalla: Dawn Of Ragnarök weet bij lange na niet de hoogtes te halen van de basegame en zijn uitbreidingen. Dat Ubisoft het heeft aangedurfd om deze uitbereiding los van de season pass te verkopen is er een die menig Assassin’s Creed fan achter de oren moet doen krabben. In de Noorse mythologie staat Ragnarök niet alleen voor het einde der tijden maar ook voor een nieuw begin daarna. Wij hopen dat Ubisoft na Dawn of Ragnarök besluit om deze franchise een verse start te geven zoals ze ook deden in 2017 met Assassin’s Creed: Origins.

Wij speelden Dawn of Ragnarök op de PS5. Afgezien van enkele pop-in textures en wat rare auditieve glitches (waarbij personages wel ondertiteld werden maar niet te horen waren) speelde de game prima in 4K en 60fps. Net als bij de basegame worden de adaptieve triggers en haptische feedback benut.

Assassin’s Creed Valhalla: Dawn of Ragnarök is nu verkrijgbaar voor PlayStation, Xbox, Google Stadia en pc.