nieuws
Ouwerwets: Dune II

Vergeet pareltjes als Command & Conquer, Total Annihilation, Age of Empires en meer van dit soort games. We gaan terug in de tijd, terug naar de tijd dat gabbers nog in opkomst waren, waar de laatste stukken van de Berlijnse Muur nog afgebikt werden en toen mijn opa nog fietsend naar zijn werk ging.

We gaan terug naar 1992, het jaar dat ik 7 jaar oud werd. In dit jaar  kwam Westwood Studios, met een voor die tijd revolutionaire PC-game: Dune II. Deze game wordt veelal beschouwd als de állereerste Real-Time Strategy (RTS) game.  Voor mijn allereerste post op Nieuwerwets.tv blik ik terug naar dit pareltje van weleer en leg ik uit waarom ik dit spel nog niet vergeten ben.

Het verhaal

Dune II (volledige titel: Dune II: is gebaseerd op de film Dune van David Lynch, uitgebracht in 1984. Een film die op zijn beurt weer een adaptatie is van een gelijknamige Science-Fiction roman, geschreven door Frank Herbert. Dit gezegd hebbende, kreeg ik Dune II als nietsvermoedende jonge gamer van de fabrikant van onze nieuwe computer. Mijn vader had namelijk net die week ervoor voor 1000 hele guldens, onze 286 hadden upgraden naar (jawel!) een 486. Ik had de film nog niet gezien, het boek nog niet gelezen, zelfs nog nooit van beide gehoord! Maar het spel speelde ik kapot…

Dune II gaat losjes over een drietal ‘huizen’. Families beter gezegd, die allen van andere planeten kwamen: De slimme Atreides (blauw), de sluwe Ordos (groen) en de hebzuchtige en slechte Harkonnen. Deze huizen strijden om het meest waardevolle materiaal in het universum: Melange, ofwel ‘Spice’. Dit ruwe materiaal is alleen te vinden op de woestijnplaneet Arrakis en net zoals landen hier op Aarde om olie vechten, gingen deze drie huizen met elkaar op de vuist op Arrakis om de meeste Spice naar zich toe te trekken. Hun gezamenlijke keizer, Frederick IV van huis Corrino, belooft namelijk alleenrecht op de uitvoer van deze Spice aan het huis dat hem het meeste levert. Het spel begint dan ook met het kiezen voor welk huis je wilt vechten. Elk huis heeft zijn eigen unieke units en gebouwen, dus een keuze was erg belangrijk.

Na de keuze voor een huis, beginnen de missies. Eerst moet je zorgen voor een veilige startbasis op Arrakis, om vanuit die uitgangspositie je twee concurrerende families van de planeet af te knallen. De drie families hebben namelijk bij aankomst op Arrakis de territoria verdeeld en aan jou is het dan om via geavanceerd wapentuig gebieden te veroveren en je invloed te vergroten. Ook was het mogelijk hulptroepen van de keizer in te roepen: de Sardaukar. Deze Sardaukar zijn de elite van de keizer, vooral te merken aan de aanzienlijk sterkere infanterie-units. Als je als speler ver gevorderd was in het spel en bijna de hele planeet veroverd had, spanden de andere twee huizen samen om als laatste wanhoopsdaad jou proberen terug te dringen. De laatste missie is een missie tegen de twee vijandige huizen, maar ook tegen de keizer’s troepen. Deze laatste werd erg boos omdat je wel heel veel macht kreeg over de Spice.
Na het uitspelen van de laatste missie kreeg je een cutscene te zien, die verschillend was voor elk huis.

Missieovergangen

Missies werden aan elkaar gepraat door een soort van adviseur en deze legde je uit waarom een missie een bepaald einddoel had. Dit waren bij Dune II vooral plaatjes. Hierin werden nieuw aangeboden units uitgelegd en kwam het verhaal een beetje tot uiting. Deze manier van werken was natuurlijk weer een voorbode op wat Westwood bij hun latere spellen (Command & Conquer, Red Alert etc.) ook zou hanteren.  Deze plaatjes werden in die spellen vervangen door filmpjes, al dan niet met een knipoog, die de missies aan elkaar praten. Voor mij als speler waren ze destijds niet echt te begrijpen, mijn engels was in groep 4-5 nog niet optimaal, maar door plaatjes te kijken werd het al snel een stuk makkelijker.

Deze plaatjes zorgen toch wel voor een logisch vervolg tussen de missies door. Je kreeg toch snel door waarom je iets deed en ook was de toelichting op de nieuwe units wel erg fijn!

De units en gebouwen

Hoewel indertijd alles nieuw was aan Dune II, het was immers de eerste echte RTS-game ooit, was over het bouwen en de units al erg goed nagedacht. Westwoord is er in geslaagd alle drie de huizen met unieke gebouwen en units uit te rusten, wat de replay-waarde van het spel alleen maar groter maakte. De Harkonnen konden namelijk beschikken over de uiterst sterke Devastator. Deze grote tank had niet alleen een erg sterk wapen, maar was ook bestand tegen een grote hoeveelheid digitale klappen. De Atreides beschikten op hun beurt weer over de Sonic Tank, die van een veel grotere afstand de vijand bestookte met geluidsgolven zo sterk dat ze door metaal heen konden.

De gebouwen moesten van stroom worden voorzien, hiervoor bouwde je windsilo’s die je andere gebouwen van energie moesten voorzien. Dit was echter niet het grootste probleem. Arrakis, een woestijnplaneet van nature, is van pool tot pool overspoeld met zand. Zaak was het dus zogenoemde betonnen ‘slabs’ te bouwen, waar je de gebouwen bovenop zette. Deed je dit niet en zette je de gebouwen zo los op het zand, dan had je kans dat de gebouwen kapot gingen. Je moest dus van tevoren goed nadenken over hoe je basis eruit zou moeten komen te zien. De gebouwen betaalde je als speler met het binnenhalen van de kostbare Spice. Dit goedje moest natuurlijk uit het zand gefilterd worden. Hiervoor hadden alle drie de huizen de beschikking over zogenoemde Harvesters. Vrachtauto’s die af en aan naar de Refinery reden om het Spice af te leveren en op deze manier geld aan je spaarpot toe te voegen. Hier kon je dan weer nieuwe items/gebouwen van kopen.

Gevaren op Arrakis

Op Arrakis was het niet altijd even veilig, grote zandwormen maakten het al barre leven onveilig. Het kon zomaar zijn dat de bestuurder van je Harvester vrolijk naar André Hazes zit te luisteren en van het een op andere moment opgegeten werd door een gigantische worm. In het spel werd je verteld dat een ‘Sandworm Detected’ was, waarna je een korte tijd de tijd kreeg om je units van het zand op beton of steen te krijgen. Deed je dit niet, of te laat dan zag je een worm uit het zand opduiken die zo, hatseflats, je unit opat.

Een trendsetter

Dune II was de allereerste in zijn soort. Dankzij de heren en dames van (het helaas al ter ziele gegane en door EA opgekochte) Westwood Studios, konden en kunnen gamers zoals jij en ik al jarenlang genieten van Real-Time Strategy. Dune II was extreem verslavend, perfect gebalanceerd en uitdagend om te spelen en heeft de deuren geopend voor andere spellen in zijn soort. Van Age of Empires tot Red Alert, van Total Annihilation tot Warcraft en Starcraft. Dune II zal ik nooit en te nimmer meer vergeten, hoe outdated de graphics nu alweer zijn. En ach, als we betere graphics willen, kunnen we altijd nog Dune 2000 weer installeren, waarin de gameplay van dit revolutionaire spel in een nieuw jasje werd gehezen.