nieuws
Impressie: The Walking Dead Seizoen 3

Na twee succesvolle seizoenen keert The Walking Dead terug. Een serie die bejubeld wordt door zijn fans, maar matig werd ontvangen door de televisierecensenten en fans van de comic. Het derde seizoen biedt soelaas voor hen, want de veranderingen zijn groot. Veranderingen die er voor gaan zorgen dat het derde seizoen stukken beter wordt dan zijn voorgangers.

Nu dan eindelijk veilig?
Rick Grimes is een politieagent. Hij wordt neergeschoten tijdens een achtervolging en raakt in een coma. Wanneer hij wakker wordt is hij letterlijk in een nachtmerrie belandt. De doden zijn weer tot leven gekomen. Uiteindelijk vindt Rick zijn familie en een andere groep overlevenden van de zombieapocalypse. Samen gaan ze op zoek naar een veilige haven om hun thuis te noemen. Heel even lijkt een afgelegen boerderij hun nieuwe intrek te worden, maar ook dit wordt verpest door de zombies. De groep raakt Andrea kwijt, maar ze wordt gelukkig gered door een mysterieuze vreemdeling. Zij gaan met z’n tweeën verder.

Nu, in het derde seizoen, heeft Rick’s groep een gevangenis gevonden. Het is het ultieme fort om de zombies buiten te houden en is vol geladen met voedsel en andere handige benodigdheden. Andrea en Michonne (de vreemdeling) komen aan in het op eerste gezicht utopische dorpje Woodbury. De inwoners van Woodbury hebben onder leiding van The Governor de zombies verslagen en hebben het normale leven weten te hervatten. Helaas blijkt The Governor een maniak te zijn en zodra hij in contact komt met Rick’s groep weinig goede bedoelingen heeft.

Een hoog tempo
De eerste helft van het tweede seizoen duurde in totaal zes uur, maar het voelde alsof er dagen, dan niet weken, naar gekeken moest worden om er door heen te komen. Slechte en haperende dialogen voerden de boventoon met het grote gemis van zombies en slachtpartijen. Het tweede deel pakte het tempo gelukkig al iets op. Het derde seizoen doet dit ook. Het maakt The Walking Dead een stuk spannender om naar te kijken. Deze verandering is waarschijnlijk te danken aan het vertrek van Frank Darabont, waar mensen misschien toch iets meer van verwacht hadden.

[one_half][/one_half][one_half_last][/one_half_last]

Nog steeds last van roodhemden
Wie weet nog wie Jaqui is? Of die ene jongen op de boerderij die het vriendje was van die dochter van Hershel? Veel personages worden totaal niet uitgediept en lijken alleen in de serie te zitten om dood te gaan. Net als de anonieme roodhemden (die vaak geen eens tekst hadden) in Star Trek heeft The Walking Dead ook last van nietszeggende personage. Net als de roodhemden in Star Trek zijn ze daar om dood te gaan, zodat het gevaarlijker en spannender lijkt dan het eigenlijk is.  Door het gebrek aan inlevingsvermogen met de weinig verkende personages laat hun dood de kijker onverschillig achter. Hier komt ook in het derde seizoen geen verandering in voor en wordt nog steeds hetzelfde kleine kliekje uitgelicht. Het is jammer, want het verlies van een personage zou altijd een verdrietige gebeurtenis moeten zijn. Het is één van de ijkpunten van het bronmateriaal.

Alles wel beschouwd is The Walking Dead nog steeds niet een hele goede serie. Dialogen zijn vaak slecht, personages worden niet uitgediept en het acteerwerk laat soms eveneens te wensen over. De tijd is beter besteed aan het lezen van de comic. Wie wel de ‘emotionele benadering’ van Darabont trok zal daarnaast teleurgesteld zijn door de toenemende actie en grotere aantal zombies.

Dit seizoen is ogenschijnlijk beter aan het worden dan de vorige twee seizoenen gecombineerd. Rick is eindelijk de leider die hij moet zijn. De serie wordt ruiger en rauwer naarmate de afleveringen verstrijken. Hoewel de serie nog steeds last heeft van roodhemden gaan er daadwerkelijk wat personages dood die een grote impact achter laten op de groep. Hopelijk wordt de trend doorgezet en blijft niemand gespaard, want niets is hartverscheurender dan je favoriete personage dood zien gaan. En zo hoort het in een zombie-apocalypse.