review
Shadow Labyrinth

Enige tijd geleden konden we al aan de slag gaan met wat delen uit de game en waren we voorzichtig positief, zoals je terug kunt lezen in onze preview. Dit keer mochten we de volledige game beleven en wat we van Shadow Labyrinth vinden, vertellen we je graag.

Voor wie het niet heeft meegekregen: Shadow Labyrinth draait om een duistere versie van Pac-Man waarbij jij begeleid wordt door PUCK, een welbekende zwevende gele bol, om jezelf uit de gevaarlijke omgeving te knokken. Je komt daarbij allerlei monsters en wezens tegen, de een nog groter dan de ander. Als je grote wezens hebt verslagen, kun je ze ook opeten door PUCK je lichaam te laten overnemen. Op deze manier verkrijg je nieuwe vaardigheden, waardoor je verder kunt komen bij al eerder bezochte gebieden. Met deze metroidvania-achtige gameplay word je uitgenodigd om telkens weer op onderzoek uit te gaan. Al vrij vroeg in de game kun je afwisselen tussen de zwaardvechter, PUCK-vorm om over randen heen te bewegen, of GAIA-vorm, een robotische sterke kracht die je maar tijdelijk kan inzetten.

Verderop in het spel kun je jezelf upgraden zodat vaardigheden minder energie kosten of dat je zwaard meer schade aanricht. Gedurende het spel krijg je ook verschillende manieren om meer schade aan te richten, op moeilijk bereikbare plekken te komen en meer. Zo kun je eerder bezochte plekken nog meer ontdekken terwijl het verhaal zich ontwikkelt. Dit is in de kern wel tof, want de metroidvania-gameplay is interessant omdat je toch blijft ontdekken en je vaardigheden blijft gebruiken om verder te komen. We hadden wel graag enige sturing gezien van waar je volgende doel ergens is, want soms kwam het voor dat je ellendig lang aan het ronddolen was en dan bleek je een, voor op dat moment, doodlopend einde tegemoet te gaan waarvoor je wel de nodige klappen hebt opgevangen. Als dat een paar keer gebeurt en je verliest een paar keer je levenskracht, begint dat wel snel te frustreren.

Een ander nadeel aan Shadow Labyrinth is dat de wezens en bijbehorende animaties soms erg houterig overkomen. Dat is mogelijk een designkeuze, maar het voelt wel wat onnatuurlijk en minder passend voor de sfeer van het spel. Het is tof om de duistere en vreemde sfeer van de omgeving en de kwaadaardigheid van PUCK te beleven, maar het staat ook haaks op de humoristische manier waarop je grote vijanden opeet. Zo lijkt de identiteit van Shadow Labyrinth soms een beetje ver te zoeken. Het is deels erg duister, maar deels ook erg luchtig en de verhouding is niet altijd in balans.

Dat zorgt dan weer voor nog een minpunt. Dat is namelijk dat het verhaal totaal geen moeite doet om interessant te zijn. Het verhaal begint namelijk met gigantische robots in de ruimte, wisselt naar geheime mensachtige wezens met unieke krachten, dan allerlei vreemde robots die bezeten worden door herkenbare spookjes waarna je weer langs verschillende groteske monsters moet zien te komen. Het is onduidelijk wat het robot-verhaal in het begin te maken heeft met de monsters onder de grond, maar gelukkig maken de monsters een hoop goed want die zijn veel geïnspireerd door allerlei klassieke spellen van Namco zoals DigDug, Galaga, Mr. Driller, Splatterhouse en nog veel meer, terwijl de wereld om je heen ook herkenbaar is uit Pac-Man’s verleden.

Ondanks al die nadelen moeten we wel benoemen dat de gameplay an sich wel lekker weg speelt. Door rond te lopen, vijanden te verslaan en nieuwe vaardigheden te verkrijgen, blijf je wel doorgaan, omdat je toch uitgenodigd wordt om het volgende scherm te doorlopen. Als je eenmaal in de flow komt van aanvallen, ontwijken, vaardigheden inzetten en dit constant herhaalt, voelt Shadow Labyrinth wel vloeiend en tof aan. Dat, gecombineerd met de interessante momenten in het verhaal, zou je denken dat het best een prima spel is om te doen.

Uiteindelijk is Shadow Labyrinth een toffe, donkere twist op het klassieke Pac-Man-verhaal, maar vanwege wat nadelen minder interessant om te blijven doen. Als het allemaal goed samenkomt, speelt de game heerlijk weg, al zijn deze momenten hooguit af en toe aanwezig en soms frustrerend tijdens de gedeeltes daartussen. De enige reden waarom het nog wel leuk is om te blijven doen, is om er achter te komen wat voor duister verleden Pac-Man blijkt te hebben in een middelmatige game. Mogelijk was er zonder de crossover meer aandacht naar de gameplay zelf en was het mogelijk interessanter geworden.

Voor deze review is Shadow Labyrinth gespeeld op een PlayStation 5, het spel is ook verkrijgbaar voor Xbox Series X|S, Nintendo Switch 1 & 2 en pc.