review
Unyielder

Unyielder speelt zich af in het jaar 1972. Jij ontwaakt op Antarctica nadat een globale ramp zich heeft voltrokken. Onder de codenaam ‘Patty’ word je gedwongen om samen te werken en zo uit te zoeken waar je bent en vooral … hoe je hier wegkomt. Gaan jullie met ons mee?

Het spel heeft een gekke naam en een gek verhaal. Je ontwaakt in Antarctica? Daar is qua omgeving absoluut niets van te zien. Maar gelukkig zijn zowel naam als verhaal eigenlijk heel erg ondergeschikt. Unyielder is namelijk niets meer dan een een-tegen-een-boss shooter. Je springt van level naar level waar je elke keer een baas tegenkomt. Die moet je zien te verslaan en dan begint het hele riedeltje weer van voor af aan. En dat in moordend tempo. Serieus. Zodra je een baasgevecht begint, komt hij (of zij) op je af en laat ie je niet meer met rust. Jij moet al jouw skills aanroepen om een beetje mee te komen, zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad.

Gelukkig zijn de graphics daar wel naar. Als je naar het spel kijkt, dan ervaar je een soort anime-from-hell-op-steroïden. De kleuren ogen wat flets, maar dat komt dan weer goed uit omdat de bazen verschillende zwakke punten hebben. Deze zwakke punten (en momenten dat je toe kunt slaan) lichten op. En dat wordt door die fletse kleuren best duidelijk weergegeven. Goed, een keer knipperen met je ogen en je hebt je kans gemist, je hebt maar 0,5 seconden om adequaat te reageren, maar in theorie is het er dus wel. Dit geldt ook voor de locaties waar je een tegenaanval kunt verwachten. Bliksemsnel reactievermogen is een pre.

Unyielder houdt je niet bij de hand. Je moet het allemaal zelf uitzoeken en zeker in het begin is dat wat lastig. Wij hadden het echt niet erg gevonden als bepaalde spelelementen een kleine tekst en uitleg gehad hadden. Het duurde even voordat we bepaalde special moves echt onder de knie hadden en daadwerkelijk uitvoerden in plaats van dat het een kwestie van op goed geluk knoppen rammen was.

Er zijn meer dan dertig wapens vrij te spelen, de een nog grotesker en krachtiger dan de ander. Je kunt ze gewoon afvuren of de vijand met de rechtermuisknop op een alternatief vuursalvo trakteren. Er zijn verschillende perks vrij te spelen die al naar gelang je wapen (en de manier waarop het reageert) aanpassen. Wil je heel snel schieten met een bazooka? Kan geregeld worden. Niet dat het spel hierdoor makkelijker wordt hoor, nee, dat kun je rustig uit je hoofd zetten. Munitie is schaars, dus je kunt maar beter twee keer nadenken of je iets sneller wilt gebruiken.

Zowel je munitie als je leven lopen snel leeg, maar gelukkig is er eenzelfde systeem wat je ook misschien wel kent uit DOOM. Hoe dichterbij je bij een vijand staat en hoe spectaculairder je ‘m raakt, hoe meer leven en kogels die laat vallen. Het spel ontpopt zich als een kat-en-muisspelletje, waarbij je goed moet opletten of het verstandig is om dichterbij te komen, of juist even ver weg te blijven.

Er zijn meer dan veertig eindbazen, waarbij de een nog sneller en gemener is dan de ander. Een speelsessie duurde bij ons nooit langer dan een uur, want dan ben je echt op. Je energie wordt sneller uit je gezogen dan je Unyielder kunt zeggen. Elke tegenstander heeft een bepaald systeem hoe die aanvalt. Het is zaak dat patroon goed te leren. En verder is het vooral de dashbutton zoveel mogelijk gebruiken.

De bazen geven je absoluut geen ademruimte, maar jij kunt ze wel verdoven. De levensbalk bestaat uit drie secties en elke keer als je een sectie hebt gehaald, blijft hij (of zij) even verdwaasd liggen. Dit is je kans om eens goed huis te houden. Geef alles wat je hebt en gebruik jouw specials en (vooral) de zwakke plekken van het harnas van je tegenstander. Hiermee richt je niet alleen een boel schade aan, maar het geeft jou ook die broodnodige munitie en levens. Mocht je dan per ongeluk een keer winnen (doodgaan klinkt logischer), dan kom je in een hub terecht. Deze hub fungeert als plek waar je jouw wapens kunt upgraden en van perks kunt voorzien.

Unyielder blijft mooi hoog en constant in de framerates. Dit is iets dat ook echt wel een vereiste is in dit soort hoog-tempo spellen. Ontwijken, rennen, schieten, duiken, glijden en afweren. Dit alles doe je in 1 seconde en dat herhaal je tot de baas dood is (of jij, dus). Na ruim veertig keer herhalen heb je dan een eindbaas waar je hetzelfde kunstje uithaalt. Het is leuk voor eventjes, want het kost je echt heel veel energie. Voor het verhaal hoef je het niet te doen, voor de actie wel. Maar deze actie is zo nietsontziend en ontzettend snel, dat het ons zelfs begon te duizelen. Vaak gebeurden er zoveel en zulke intense dingen tegelijk in beeld, dat we even kwijt waren waar we naar aan het kijken waren. Het spel zit technisch goed in elkaar, maar deze mate van chaotische actie moet je echt van houden.

Unyielder hebben wij voor deze review gespeeld op pc en is daar nu exclusief voor verkrijgbaar.