review
Dreamed Away

Frankrijk, 1980. Jij bent Théo en wordt in Dreamed Away op een nacht wakker, om erachter te komen dat zowel jouw ouders als jouw zusje verdwenen zijn. Dat blijkt alleen nog maar het begin van de ellende, want Théo is niet in de realiteit zoals hij hem kent. Is hij wakker, of slaapt hij? Duistere krachten zijn hier aan het werk, want al gauw krijgt hij te maken met spoken die de kleine jongen maar wat al te graag opjagen. Steeds dieper raakt Théo verdwaald op plekken die het daglicht niet kunnen verdragen. Maar hij moet wel, want hij is op zoek naar zijn vader, moeder en zusje. Is het de moeite waard om met hem mee te gaan, of zullen we ons liever nog even een keertje omdraaien en doorslapen?

Het spel heeft een mooie pixelated-look, waar de opzet simpel en schoon is. De uit het scherm spattende kleuren overdag geven een mooi contrast met de matte die in de nacht voorkomen. Je krijgt echt het gevoel alsof je aan het dromen bent. Af en toe zie je in je blikveld ineens een schim en als je daar dan heen loopt, verdwijnt ie. Je komt allemaal mensen tegen waarvan je in eerste instantie niet zo goed weet of ze goed of slecht zijn en je hebt allemaal vreemde ontmoetingen met vage wezens. En als je een trein instapt, is die helemaal leeg. Net alsof je aan het dromen bent dus.

En daar waar het verhaal en de ontmoetingen met de verschillende personages raar te noemen zijn, maar wel op een goede manier, waardoor je geïnteresseerd blijft in het spel, is het vechtsysteem waar het echt leuk en verfrissend begint te worden. Dat is een turnbased-systeem, waarbij je dus om beurten een actie kiest. Deze acties zijn standaard: aanvallen, focus voor aanval of verdediging, een item uit je rugzak gebruiken of wegrennen. Tot zo ver het bekende. De tegenaanvallen zijn andere koek. De ene keer vallen er dingen uit de lucht die je moet ontwijken en een moment later moet je een patroon van bewegingen succesvol nabootsen. Klinkt simpel, maar in de praktijk is dat best lastig. Zeker als die patronen bewegend op je afkomen. Op dat soort momenten ben je best gespannen en is de uitkomst van een gevecht niet zeker.

Zoals we al aangaven hierboven, is de pixel-art ontzettend pakkend. Ontwikkelaar Nicolas Petton maakt goed gebruik van de belichting. Het dynamische licht van de fakkels, de spoken en de spotlampen zetten de scène mooi op, om vervolgens heel creepy binnen te komen. Soms loop je in donkere gangen en zie je grote, rode ogen oplichten. Een waarschuwing dat er iets heel sinisters op de loer ligt. Iets dat steeds dichterbij komt. Daarnaast vind je door de levels heen handgetekende tekeningen van je zus. Deze zouden niet misstaan in een goed horrorspel. Het is echt tof om te zien hoe de tekeningen echt van een 5-jarige af lijken te komen, maar ondertussen wel een verontrustend beeld schetsen van monsters die op de loer liggen.

Het verhaal, alhoewel niet altijd even duidelijk, is pakkend genoeg maar niet al te moeilijk. En dat op zich is ook wel eens lekker. Niet moeilijk doen met hordes zombies achter je aan of breinbrekende, keimoeilijke puzzels, maar gewoon lekker rechttoe, rechtaan een vaag spookverhaal dat nostalgische gevoelens oproept. Raar genoeg om je op je hoofd te krabben, maar onderhoudend genoeg om te blijven spelen. De gevechten houden je gefocust, terwijl het ontdekken je juist in een slaperige staat sust. En dat is best een compliment.

Dreamed Away speel je ook het best met de gordijnen dicht en een koptelefoon op voor het maximale effect. Het spel doet niet zo heel veel, maar juist de kunst van het weglaten is hier zo verslavend. Het is een briljante mix van spannende gevechten, om daarna in een vaag land op onderzoek te gaan en zo langzaam een creepy verhaal te ontvouwen. En dit herhaalt zich dan elke keer. Net zo lang tot je zelf in een staat van onoplettendheid bent en dan slaat het spel weer toe. De pace en de stijl zal niet voor iedereen zijn, maar we raden je zeker aan dit een kans te geven.

Dreamed Away is nu verkrijgbaar voor Xbox Series X|S, Xbox One en pc.