nieuws
Recensie: The Walking Dead Seizoen 3

AMC’s The Walking Dead verbreekt kijkcijferrecord na kijkcijferrecord. En dat voor een serie die net zo hersendood is als zijn antagonisten. Het derde seizoen is aantrekkelijker dan de eerste twee, maar alles welbeschouwd blijft The Walking Dead vooral aanmodderen.

Na de eerste twee seizoenen stopte showrunner Frank Darabont ermee, er was onenigheid over geld en de richting die de serie op moest. Er was felle kritiek geuit over het eindeloze gehannes op de boerderij van Hershel aan het begin van seizoen 2. Van aflevering twee tot aflevering zes gebeurde er wezenlijk niks noppes nada. Glen Mazzara nam het stokje van Darabont over voor het derde seizoen. Verbeteringen zijn merkbaar, hoe klein ook.

Veiligheid achter tralies
Het derde seizoen start enkele maanden nadat Rick (Andrew Lincoln) en zijn groep gevlucht zijn van de boerderij waar zij bivakkeerden. Een grote groep zombies had de plek aangevallen en onder andere Patricia en Jimmy (dat vriendje van Beth, die dochter van Hershel) verslonden. Andrea (Laurie Holden) verliest te midden van alle chaos de groep uit het oog, maar wordt gered door de mysterieuze Michonne (Danai Gurira). Een personage dat in de comic goed wordt uitgewerkt, maar in deze serie toch vooral de rol van spirituele neger, die de blanke held helpt, aanneemt.

Uitendelijk arriveert Rick’s groep bij een gevangenis waar zij intrek nemen. De kijker wordt verwacht te geloven dat zij in al die tijd geen plan hebben gemaakt, maar doelloos aan het rondzwerven waren of geen nieuwe locatie hebben gevonden. Het nieuwe duo Andrea en Michonne komen terecht in het dorpje Woodbury. Het tempo zit er in deze eerste paar afleveringen lekker in. De gevangenis is een geschikte plek, maar al snel blijkt dat de groep niet alleen is. Ook Woodbury lijkt een veilige plek, alleen wordt al snel duidelijk dat leider Philip Blake, met de veelzeggende bijnaam The Governor, alles behalve een liefdadige leider is. Hij is een doorgeslagen psychopaat. De twee groepen komen elkaar op het spoor en de situatie escaleert snel: de twee groepen raken verzeild in oorlog met elkaar. Waarna de zombie nog slechts de marginale bijrol van handelbaar gevaar krijgt.

[one_half] [/one_half][one_half_last] [/one_half_last]

Dit was toch een zombieserie?
Dat zombiefilms nooit écht over zombies gaan is een gegeven. Vaak zijn ze een metafoor voor iets anders. En dat is prima, maar in The Walking Dead komt ze niet eens deze rol toe. Evident, The Walking Dead wordt weliswaar niet als een horrorserie maar als een dramaserie gepromoot. Het zou moeten gaan om de menselijke interactie tussen de hoofdpersonages. Ook hierin schiet de serie tekort: de hoofdpersonages schreeuwen vooral tegen elkaar. Dat zou dan moeten doorgaan als het uitgediepte drama-aspect van hoe mensen reageren op een zombie-apocalypse.

Het ontbreekt aan echte twijfels bij de personages, over hoe conventies gebroken moeten worden en hoe de samenleving opnieuw moet worden uitgevonden. Daar besteedt The Walking Dead nagenoeg geen tijd aan en tegenstellingen vertolkien zich vooral in absoluut slecht tegen absoluut goed. Geen grote overdenkingen (op wat geschreeuw na) van de personages zelf over hun positie in deze wereld of het te volgen pad. The Walking Dead is niet veel meer dan kabaal en zombies afknallen – oh – en af en toe gaat er iemand dood.

[one_half] [/one_half] [one_half_last] [/one_half_last]

Belachelijke personages en nietszeggende slachtoffers
Wanneer iemand doodgaat wordt aan het begin van de aflevering al gelijk duidelijk. Het personage krijgt wat meer zinnen te zeggen dan zijn of haar gebruikelijke twee woorden. Dit seizoen waren de rollen van nietszeggend slachtoffer weggelegd voor Oscar en Alex. Toegegeven, eens in de zoveel tijd gaat iemand dood die wel een daadwerkelijke impact op het verhaal heeft. Dit zijn echter vaak personages die niet werken en al niet te best bij de fans liggen. De belachelijke excuusneger T-Bone, Lori en Andrea zijn hier voorbeelden van. Het is flauw, maar de vergelijking met zijn bronmateriaal valt niet te ontzien; in de comic The Walking Dead is Robert Kirkman niet bang om de favorieten van fans genadeloos en zeer onceremonieel te laten afslachten. Niet in het minste weet hij zijn personages allemaal een stuk aantrekkelijker te maken; Andrea is in de strip een veel genuanceerder en aantrekkelijker personage.

Dan is er nog de theatrale opzet van de personages. Hoe belachelijk is ‘de aanranding’ van Maggie door The Governor en Glenns hysterische reactie hierop? “Je weet niet hoe het is!” en “ik had erbij moeten zijn!” blèrt Glenn ontdaan van emoties. In werkelijkheid trok The Governor het shirtje van Maggie uit en liet het daarbij. Wat voor een verkrachter is dat? Niet dat de serie per se hoeft door te schieten naar de rijkelijk met naakt gevulde standaard die HBO bij zijn series toepast, maar toch is dit wel heel zwak. Een pluspunt is wel dat eindelijk ééndimensionale slechterik Merle Dixon (Michael Rooker) aan het einde van dit seizoen wat wordt uitgediept én huisvrouw Carol krijgt zowaar wat pit. Ook The Governor (David Morrissey) is een geloofwaardige megalomaan. Behalve dan dat het verhaal hem soms wat tekort doet: we moeten in de finale-aflevering maar geloven dat niemand iets doet wanneer ze door hem worden afgeschoten, ondanks alle wapens in hun handen.

The Walking Dead is een serie met veel fans, maar met weinig kwaliteit. Stomme dialogen, stomme personages en stomme ontwikkelingen zijn eerder regel dan uitzondering. Gelukkig zijn er af en toe wel goede afleveringen, zoals ‘Clear’, waarin Morgan Jones terugkomt. En dat biedt hoop, want schrijver van deze aflevering, Scott M. Gimple, wordt de nieuwe showrunner. In oktober komen we er achter of hij het tij kan doen keren.