nieuws
Recensie: Walking Dead – Vergane Dagen

De comic The Walking Dead resulteerde in een hitserie en maar liefst twee games. The Walking Dead, de comic waarmee het allemaal begon, is nu dankzij Silvester Strips ook in het Nederlands te lezen onder de naam Walking Dead. Gaat ook hier het cliché ‘het boek is beter’ op? Jazeker gaat die op.

Het begin van het einde
Rick Grimes is een politieagent die in Atlanta samen met zijn partner Shane achter een stel schurken aanzit. Hij wordt neergeschoten en komt in het ziekenhuis te liggen. Hij ontwaakt een onbepaalde tijd later in een leeg ziekenhuis en gaat op zoek waar de dokters en zusters zijn. Rick doet een gruwelijke ontdekking: de doden zijn herrezen en eten de levenden op. Vervolgens begint de zoektocht naar zijn vrouw Lori en zoon Carl. In plaats van een heel epos hieraan te wijden beweegt schrijver Robert Kirkman het verhaal lekker snel voor door Rick snel te verenigen met zijn familie. Naast zijn familie vindt hij ook partner Shane, die hen in veiligheid heeft gebracht. Ze zijn onderdeel van een groep net iets buiten Atlanta. Vanaf dan beginnen de problemen pas echt, want er moet een plan de campagne komen. Zowel Rick als Shane hebben daar hun eigen ideeën over.

Wie de serie heeft gezien zal veel terug herkennen in de comic, maar er zullen ook enkele wendingen zijn die uit de lucht komen vallen. Kirkman heeft nooit dezelfde serie als zijn comic willen maken, om ook voor de doorgewinterde fans van de comic de serie spannend te maken. Soms zijn die keuzes beter uitgevallen, maar vaak slechter. Zoals vaker in de regel moeten kunstenaars eigenlijk niet hun werk herschrijven. De comic is verrassender, sneller en vermakelijker dan de serie is. Het eerste deel Vergane Dagen (in het Engels overigens Days Gone Bye) telt 136 pagina’s en is door Silvester Strips in een prachtige hardcover uitgegeven.

[one_third][/one_third][one_third][/one_third][one_third_last][/one_third_last]

Een strijd om de macht
Met Rick en Shane als elkaars vrienden maar ook elkaars tegenstander als het gaat om visie en leiderschap ontstaat er een rare strijd. Het prikkelt lekker de overleversfantasieën van de lezer. Als alles wat vertrouwd is gevaarlijk is geworden, wat dan? Hoe zou jij je opstellen als overlever? Rick en Shane zijn het in ieder geval grondig met elkaar oneens. Kirkman lijkt te onderzoeken wat mannelijkheid is: wijsheid of daadkracht. Het is een veel terugkomend onderwerp in Vergane Dagen; Rick wil dat Carl een pistool krijgt (en daarmee eigenlijk ook gelijk dat Carl geen jongentje meer kan zijn). Lori wil liever dat Carl nog kind blijft.

Hiermee weet Kirkman gelijk de thematiek die George A. Romero in zijn zombiefilms stopte te vangen: oude conventies moeten gebroken worden en het leven moet opnieuw worden uitgevonden. Een kanttekening hierbij is wel dat Kirkman een grotere rol weglegt voor zijn mannelijke personages en zijn vrouwen vooral in traditionele rollen stopt. In Walking Dead herstelt de patriarchale samenleving zich snel: stoere mannen maken de beslissingen en vrouwen hebben marginale rollen. Dat vrouwen nog steeds de was moeten doen is hier een goed voorbeeld van. Maar misschien is dit ook gelijk juist wat een zombie-apocalypse doet met mensen: ze proberen zo snel mogelijk weer in vertrouwde patronen te raken. Later geeft Kirkman ook vrouwen een heldhaftigere rol, want de positie van man tot vrouw blijkt vooral een weemoedige klank naar het verleden te zijn. De ontwaking van de doden laat iedereen nadenken over zijn of haar positie en over traditionele man/vrouw-verdelingen. Wanneer je Vergane Dagen naast je neer legt blijft het nog fijn naspoken in je hoofd over hoe jij je in een zombie-apocalypse zou redden.

Uitgediept en sympathiek
Het lijkt een onmogelijke opgave met zo’n vijftien personen die in de comic geïntroduceerd worden om ze allemaal even veel aandacht te geven of aantrekkelijk te maken. Kirkman blijkt een meester te zijn om met weinig woorden een personage gestalte te geven; Tony Moore ondersteunt hem daar feilloos in met de juiste expressies op de gezichten en lichaamshoudingen. In The Walking Dead voelt elk personage belangrijk, elk personage of hij of zij veel heeft meegemaakt en daarom zo is waarom hij of zij zo is. Kirkman maakt het mogelijk om verdrietig te voelen over de dood van een personage dat je als lezer nog maar enkele bladzijden daarvoor hebt leren kennen.

Zombies zoals ze horen
The Walking Dead is geheel in zwart-wit met grijstinten getekend. Wellicht een knipoog naar de eerste zombiefilm Night of the Living Dead van de grootmeester George A. Romero zelf? Duidelijk is wel dat The Walking Dead niets te maken wil hebben met de rennende zombies die steeds vaker het scherm vervuilen in hedendaagse zombiefilms. Kirkman kiest voor de langzaam schuifelende versie. De klassieke zombie zoals hij hoort: gevaarlijk in grote hoeveelheden, maar prima te ontlopen als hij alleen is. De zombie als grote metafoor voor iets anders en niet alleen als eng monster. Zelf zegt Kirkman het al in de introductie: goede zombiefilms gaan nooit over zombies, maar over mensen. En daar hoort een langzame zombie bij. De zwart-witstijl lijkt nog een doel te dienen: zonder al het rode bloed en groen rottend vlees wordt de aandacht verlegd van de zombies en gevechten naar de personages en hun ontwikkelingen.

Tekenaar Tony Moore legt veel details in zijn tekeningen. De personages, achtergronden en zombies zijn stuk voor stuk schitterend en elk plaatje is een kunstwerkje op zich. De stijl is realistisch, maar lichtelijk aangezet hier en daar. De enorme kaaklijn van Shane zal je niet bij veel mannen terugvinden. Moore weet waar hij de accenten moet legen en ook vooral waar niet om een prettige leeservaring te maken. Na deze volume nam Charlie Adlard het van Moore over. Te vaak kwam Moore in tijdgebrek om alles op tijd af te krijgen. Zonde, want de tekeningen en hoe ze elkaar opvolgen zijn van hoge kwaliteit.

Walking Dead – Vergane Dagen is uitstekende introductie in een spannende reeks. Vergane Dagen snijdt de juiste onderwerpen van het zombie-genre aan. Zoals het bij horror hoort is Walking Dead vies en eng, maar wordt dit nooit opgevoerd als gimmick. Het staat alle tijd ten doel van de personages en het verhaal. Vergane Dagen is uitstekende introductie in de wereld van Walking Dead.