nieuws
Recensie: LL Cool J – Authentic

Authentic is het nieuwe album van LL Cool J en opvolger van Exit 13. Naar zijn zeggen keert de rapper terug naar zijn roots. De tweevoudig Grammy-winnaar heeft hier helemaal gelijk in, want met Authentic keert hij terug naar de jaren tachtig.

Opmerkelijk
Op Authentic doet LL Cool J het niet alleen. Meerdere gastartiesten zijn niet voor één, maar twee nummers gestrikt. Zo is Snoop Dogg (en niet Snoop Lion) op twee nummers te horen. Hetzelfde geldt voor zestigplusser Charlie Wilson en Travis Barker. Dit is nog niet eens het opmerkelijkst, want ook Eddie van Halen, Seal, Chuck D en Earth, Wind & Fire zijn een paar voorbeelden van artiesten die hun opwachting maken op Authentic. De roots die de rapper hiermee bedoelt zijn direct zichtbaar. De rapper die in de jaren tachtig al doorbrak keert met de keuze van zijn gasten al terug naar de hiphop van de vorige eeuw.

Terug naar de jaren tachtig
Met een leeftijd die boven de 45 ligt heeft LL Cool J het rappen nog niet verleerd. Toch is het uiteindelijk maar goed dat het geen hedendaags album is geworden. De samenwerkingen zijn al opmerkelijk te noemen, dit geldt nog meer voor zijn teksten. LL Cool J is nooit de rapper geweest die gelikte raps kon schrijven, laat staan deze in een hoog tempo eruit te krijgen. Het is daarom vooral genieten van de hiphop zoals de ouderen het kennen uit de jaren tachtig. De hedendaagse hiphop-luisteraars kennen LL voornamelijk uit de serie NCIS: LA en het is maar de vraag of het echt gaat gebeuren dat de huidige (of nieuwe) generatie LL Cool J als rapper gaat zien en zijn naam gaat uitschreeuwen, zoals hij zelf aangeeft in één van zijn nummers.

Authentic doet de oude tijd wel herleven. Bij het luisteren zijn direct de invloeden van de jaren tachtig te horen en wordt er al snel een link gelegd met Public Enemy of N.W.A.. Een rijtje waar de rapper in het verleden niet in thuis hoorde vanwege zijn popachtige raps, maar er nu helemaal mee tot zijn recht komt.

Public Enemy, Beastie Boys en N.W.A.
Uiteindelijk zijn het vooral de gastartiesten die het album dragen. Het is bijvoorbeeld heerlijk om Snoop Dogg te horen op een jaren tachtig georiënteerd album: de periode waarin hij zelf ook is doorgebroken. Dit geldt eveneens voor de nummers waar de Nederlandse gitarist Eddie van Halen, bekend van de hardrockband Van Halen, op te horen is. Laatstgenoemde krijgt vooral een grote rol in We’re the Greatest. LL lijkt vooral zijn inspiratie gevonden te hebben in de melodieën van Public Enemy, N.W.A. en de Beastie Boys. Het album voelt hierdoor niet zoals de titel zegt authentiek aan, maar zet wel een authentiek geluid neer. Dit wordt bevestigd in het nummer Whaddup waarin Chuck D, oprichter van Public Enemy, te horen is. Het is uiteindelijk We Came To Party waarin nog een glimp van de hedendaagse hiphop te bespeuren is.

LL Cool J keert met Authentic inderdaad terug naar zijn roots, maar het is de vraag of men nog zit te wachten op een hiphopalbum die voornamelijk gebaseerd is op hiphop van ruim twintig jaar geleden. Er is veel veranderd in de loop der jaren en het is de nieuwe generatie die deze stijl wellicht niet kent. Hierdoor is het lastig om dit publiek te bereiken, terwijl voor de ouderen tijden herleven.