nieuws
Recensie: This is the End

Wanneer in This is the End Jay Baruchel, Seth Rogen en anderen op een feest bij James Franco thuis geconfronteerd worden met de naderende Apocalyps, is het hoog tijd om hun wegkwijnende vriendschappen weer eens onder de loep te nemen.

De term ‘fanservice’ is uitgevonden voor films als This is the End. De sterrencast is afgeladen met comedy-acteurs bekend van de films van Judd Apatow, zoals Jonah Hill, Craig Robinson en Rogen zelf, die allemaal een gefictionaliseerde versie van zichzelf spelen. Jay Baruchel en Rogen gaan samen naar een feestje in James Franco’s nieuwe woning, een statige woning die veel wegheeft van een bunker. Franco speelt zichzelf als een oppervlakkige, pretentieuze ster met een voorliefde voor geestverruimende middelen en slechte kunst. Franco’s noodlottige feestje wordt bevolkt door iedereen van Emma Watson, tot Rihanna, tot een doorgesnoven Michael Cera, die zijn lieve-jongensimago verwoest op het moment dat hij een drinkpakje doorgeeft aan de prostituee tussen zijn benen. Ook Jonah Hill neemt een loopje met zijn imago, als een recentelijk voor een Oscar genomineerd acteur, die te goed voor zijn vrienden is geworden. Voor comedy- en Hollywoodfans is de grote, herkenbare cast (en hun onvermijdelijke, gruwelijke noodlot) een feest voor het oog.

Uiteindelijk wordt de film gedragen door het zestal Franco, Rogen, Baruchel, Hill, Craig Robinson en Danny McBride. Ieder heeft een unieke, disfunctionele persoonlijkheid die samen zorgen voor een interessante groepsdynamiek. Franco is verreweg de beste acteur van het stel, maar ook McBride is erg geslaagd als de egoïstische psychopaat die rechtstreeks uit Lord of the Flies gewandeld lijkt. Door de improvisatiegerichte regiestijl van Rogen en Goldberg krijgen de acteurs veel ruimte, maar dit leidt ook tot doorgeslagen piemelgrappen die langer door mogen gaan dan nodig is. Sowieso ligt het niveau van de humor niet bijzonder hoog, met ellenlange dialogen over zaad en anale verkrachting door Lucifer. Superbad (2007), tevens van Rogen en Goldberg, kwam hier mee weg door een geslaagde vertellijn, maar This is the End is te rommelig verteld om als meer te over te komen dan een uitgerekte sketch. Bij vlagen is de film hilarisch en ontzettend bot op de meest effectieve wijze, maar de pauzes ertussen zijn soms lang.

Voor een comedy is This is the End onorthodox geschoten: donker, glanzend en vol lens flares, alsof JJ Abrams op de regiestoel zat. De digitale effecten zijn soms zo slecht dat het de vraag wordt, nu de Power Rangers niet meer worden uitgezonden, of dit de nieuwe camp is. Leuk zijn de intermezzo’s van het videodagboek en een ter plekke gemaakte trailer van Pineapple Express 2, waardoor de kijker niet vergeet dat het hier acteurs in een film betreft.

This is The End is een zeer grappige, doch ietwat rommelige film. Het is misschien wat zelfingenomen, maar de acteurs spelen op venijnige wijze verwende, drugsmisbruikende versies van zichzelf, door en door verrot. De film mist focus en wordt daardoor niet veel meer dan een gelegenheid om zoveel mogelijk bekende acteurs bij elkaar te zetten, om te zien hoe ze allemaal het loodje leggen.