review
Machete Kills

Wie dacht dat Machete het summum van B-filmbombastiek was, komt bedrogen uit. Robert Rodriguez heeft zijn kruit nog niet verschoten: het kan altijd nog een tandje erger.

Dat Machete Kills overduidelijk zowel hommage als parodie is op de Amerikaanse underground- en exploitationcinema, blijkt al uit de opening: een trailer voor het derde deel van de trilogie, Machete Kills Again (In Space). De trailer is camp in zijn puurste vorm, met Machete (Danny Trejo) in ruimtepak, Justin Bieber als een soort jeugdige C3PO, matig uitziende ruimtedecors en dito soundtrack. Op eenzelfde manier begon ooit het hele idee achter Machete, als buitensporige trailer in de Grindhouse-serie. Maar Machete Kills is meer dan pastiche: het speelse plot van Robert en Marcel Rodriguez is gewiekst.

De openingsscène is een heldere voortzetting van deel één: een gevecht op de grens tussen Texas en Mexico waar steeds nieuwe partijen opdoemen en niemand te vertrouwen is. Maar Machete Kills is al direct groter in zijn opzet; waar Machete eerder nog diende onder de corrupte senator van Texas, wordt hij ditmaal ingezet als wapen van de president van Amerika (Charlie Sheen, hier vermeld onder zijn geboortenaam Carlos Estevez). Hij draagt onze hakmesheld op om Mendez the Madman (Demian Bichir), een door toedoen van een gespleten persoonlijkheid zowel revolutionair als megalomane gek, te weerhouden een kernwapen op de Verenigde Staten af te vuren. Dat klinkt als een koud klusje voor Machete, ware het niet dat het ontstekingsmechanisme van het wapen gekoppeld is aan Mendez’ hart – als hij sterft, gaat Amerika met hem ten onder. Alleen Luther Voz (Mel Gibson), de ontwikkelaar van het wapen, weet hoe deze tikkende tijdbom tot stilstand kan worden gebracht.

Tot zover een wat fantasierijk, maar vrij rechtlijnig plot. Dit waren echter de hoofdlijnen, want tegelijkertijd is de premiejager El Cameléon, die verrassend makkelijk van uiterlijk weet te veranderen, Mendez en Machete op het spoor. Ook een aantal radicaal feministische dames van lichte zeden proberen de doorgroefde kop van onze Mexicaanse knuffelbeer te bemachtigen. Tel daar nog wat opportunistische rednecks en gekloonde vechtmachines bij op en het feest kan beginnen, want er komt nog veel meer.

De titelheld zelf is vooral aandoenlijk: hij begrijpt geen snars van de moderne wereld (“Machete don’t tweet”), heeft buiten zijn slachtpartijen om het beste met de wereld voor (“Machete loves everybody”) en is vooral het slachtoffer van de omstandigheden. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want de plotwendingen buitelen dusdanig over elkaar heen dat ze de pet van het zwijgzame vechtersbaasje wel te boven móeten gaan. Het enige wat hij kan doen, is koppensnellen, bungelen aan organen en zich van de regen in de drup laten schieten. Alle actie is echter extreem barok, waardoor het nooit een sadistisch gorefest wordt, maar eerder een soort stripgeweld blijft. Soms zijn de dodelijke gadgets wat flauw of lomp (een voorbinddildopistool), maar door de veelvoud aan vindingrijke wansmaak maken de mindere ingevingen snel weer plaats voor plezieriger gemoord.  De special effects zijn weer lekker vet aangezet  en de mariachi- en reverbgitaarmuziek geven de woestijn een zwoel tintje. Tevens is de film doorspekt met ondubbelzinnige intertekstualiteit (Luther Voz heeft zijn hoofdkwartier uitgedost met allerhande Star Wars en -Trek-parafernalia en een flashback van Lady Gaga hint naar de clip van Soundgarden’s Black Hole Sun), wat nog eens benadrukt dat het hier om een gemedieerd wildwestlandschap gaat, opgebouwd uit diverse brokjes popcultuur.