review
Recensie: Arcade Fire – Reflektor
Conclusie
Thematisch wordt Reflektor goed in stand gehouden door de overeenkomstige thema's, fop-livegeluiden en wederom het gebruik van suites. Het maakt van Reflektor een consequent en indrukwekkend geheel, dat niet zo zwaar is als de teksten en onheilspellende muziek soms doet vermoeden - het is alleen niet zo leuk als het had kunnen zijn.Het nieuwste album van Arcade Fire is urgenter, explicieter en feller. Door warmte in te ruilen voor de boodschap, is Reflektor minder meeslepend dan de muziek probeert te zijn.
Reflektor is als aanklacht tegen de indirecte en onpersoonlijke interactie van de moderne (digitale) wereld een logische voortzetting van de thema’s van Neon Bible en The Suburbs. Maar waar de laatste een persoonlijk verzet was tegen conformiteit en het keurslijf, lijkt Reflektor deze problemen te ontstijgen en vormt het een hooghartiger betoog. Een nummer als ‘Normal Person’ is muzikaal indrukwekkend, maar mist de hartelijke schoonheid van het gelijksoortige ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’. Fijner zijn de eigentijdse vertellingen van de Orpheusmythe, de kalme ‘Awful Sound (Oh Eurydice)’ en ‘It’s Never Over (Oh Orpheus)’. Ze laten beide een duidelijke ontwikkeling zien van alles wat Funeral en Neon Bible dramatische, meeslepende werken maakten.
De Caribische invloeden zijn gezien Regine Chassagnes Haïtiaanse achtergrond niet onlogisch, maar reiken verder dan ‘Here Comes the Night Time’ en de reggae van ‘Flashbulb Eyes’. Schijnbaar zou de trip naar Haïti en Jamaica Win Butler geconfronteerd hebben met dringendere levensbehoeften dan likes en retweets, wat helder weerspiegeld wordt in zijn teksten, met name in ‘Night Time’ en ‘Reflektor’ zelf. Dit titelnummer is met de luide start-stopdynamiek en onheilspellende zang en saxofoons een van Arcade Fires krachtige nummers, maar de anti-technologische boodschap voelt uitgekauwd en vermoeid. De bezwaren tegen technologie worden ook voortgezet in het vermanende ‘Porno’, wat haast het hele mannelijke geslacht betuttelt. Alsof Butler zelf nooit een vieze site bezocht heeft, lijkt de band de kwesties die ze bespreken ontgroeid. Het wekt eerder arrogantie dan volwassenheid.
Evengoed is de muziek verder ontwikkeld. De band is luider en rockt harder. James Murphy’s invloed is op de meest dansbare muziek (‘Reflektor’, ‘Afterlife’) goed te herkennen, rijk aan synthbassen en scherpe hi-hats. Gitaren snerpen in ‘Reflektor’, het uitstekende, gedreven ‘We Exist’ en het loeiharde ‘Normal People’. Toch zijn dit nummer en ‘Joan of Arc’ vrij vlak en onopmerkelijk.
Afbeelding: I Lost My Phone
