nieuws
Anouk’s langverwachte concerten: Deprimerend begin, rockend einde

Geen boos gezicht meer te zien: het Ziggo Dome Amsterdam zat maandag- en donderdagavond  afgeladen voor Anouks Symphonica in Rossoconcert.  De uitverkochte concerten zouden eigenlijk half oktober plaatsvinden maar Anouk moest menig fan teleurstellen vanwege een keelontsteking. Tegen mensen die haar dit niet in dank afnamen was de Haagse in talkshow Pauw & Witteman duidelijk: ‘’Blijf vooral weg. Pleur op. Kom op: ik ben geen bloody robot. Ziek is ziek.’’

Dan nu de herkansing: voor de rebelse Anouk is Symphonica in Rosso, hoewel een mooie show, een redelijk braaf format, kijkend naar enkele artiesten die de rock ’n soul vrouw voorgingen zoals Marco Borsato, Paul de Leeuw en Doe Maar. Ze blijft desondanks trouw aan zichzelf met een eenvoudig optreden waarbij er volle aandacht is voor haar stem, achtergrondgezang en het vaste begeleidend orkest voor de In Rossoconcerten Guido’s orchestra. Ter illustratie: bijna het enige ´rosso´ in de zaal is de inkt van haar tatoeages.

Benauwende ballads
De avond begint zwaar met wat nummers van haar meest recente release Sad Singalong Songs. De titel verklapt het al, een album doordrenkt van melancholie. De nummers hebben allen een soortgelijk deuntje als Birds, het lied waarmee de artieste op de negende plaats eindigde bij het Eurovisiesongfestival 2013. De beklemmende sfeer die hiermee wordt gecreëerd is niet wat je per se verwacht bij een avondje Anouk. De plaspauze die de artieste onverwachts inlast (“moet kunnen”) is dan ook een welkome pauze.

Met ogenschijnlijk gemak
Waar nimmer iets op is aan te merken is haar vlekkeloze stem en  het ogenschijnlijk gemak waarmee ze zingt. Maar, zo maakt haar in september gelanceerde nummer Wigger duidelijk, ‘’hard work and determination’’ hebben haar zover gebracht. Makkelijk is het  allerminst: ‘’Struggle each day just to stay allive’’ Anouks sterke punten zijn tegelijkertijd haar valkuil: geen poespas, ook in haar styling (“oef, mijn haar ziet er echt niet uit”) en grappen op het podium maken haast dat het echt lijkt alsof ze het ‘wel even doet’ en het haar niet veel kan schelen. Alhoewel de artieste zelf zichtbaar enthousiaster wordt als ze haar stem laat gaan met flinke uithalen, krijgt ze de zaal pas echt mee met haar oudere rocknummers die veelvuldig de revue passeren. Conclusie van de avond is dat het concert zeer geschikt om naartoe te gaan voor mensen met hartenzeer, net als Anouk eerst uithuilen over je vlam(men) die is/zijn geweest om vervolgens los te gaan op scheurende gitaartonen. Trijntje Oosterhuis sluit hierbij aan door haar verschijning te maken, inclusief ‘break-up song’ Knocked Out. Het nummer verscheen op het ‘Wrecks we adore’album dat ze in samenwerking met Anouk maakte.

Genoeg is genoeg
Later op de avond haalt de rockster kort de kritiek aan rondom haar gecancelde shows en haar inmenging bij de zwarte pietendiscussie. Gelukkig, ondanks een grote mond zegt ze een klein hartje te hebben. Lachend: ‘’Een heel klein, héél strak hartje…’’ De avond wordt afgesloten zonder toegift – daar doet ze niet aan. Wel is Anouk zichtbaar dankbaar voor het eervolle applaus: ‘’Bedankt, ik kan mijn kinderen ook weer eten geven!’’