review
Recensie: Brick Mansions

Brick Mansions is de Hollywood-remake van de Franse film Banlieue 13 (2004), een film die zo ongeveer het begin was van de parkourhype. In deze voorlaatste film van Paul Walker neemt hij het op tegen het grootste kwaad ooit: RZA’s acteerwerk.

RZA’s personage Tremaine heeft een neutronenbom gestolen, die hij op het centrum van Detroit dreigt te laten vallen. Om hem te stoppen wordt de hulp ingeschakeld van Damien (Paul Walker), die ook zijn persoonlijke wraakgevoelens heeft jegens Tremaine en diens vriendin Rayzah (Ayisha Issa). Damien dient hiervoor undercover te gaan in Brick Mansions, een ommuurde wijk van Detroit waar de arm der wet geen macht meer heeft. Damien krijgt hierbij hulp van de Fransman Lino (David Belle), die Brick Mansions kent als zijn broekzak. Lino heeft het niet zo op agenten, maar besluit toch met Damien samen te werken wanneer zijn vriendin, serveerster Lola (Catalina Denis), wordt ontvoerd.

Waar Banlieue 13 destijds nog een verfrissende film was, zijn er inmiddels talloze films met goede parkourscenes. Hoewel Brick Mansions zichzelf profileert als echte parkourfilm komen de stunts hier nooit zo goed tot hun recht als in bijvoorbeeld Casino Royale (2006). Dit komt met name door de belabberde regie van Camille Delamarre, die eerder de montage van films als Transporter 3 (2008) en Taken 2 (2012) voor zijn rekening nam. De schokkerige camerabewegingen zorgen, samen met de snelle montage, dat de actie nooit overzichtelijk is. De casting van stuntman David Belle in een van de pratende rollen is dan ook een raadsel; het feit dat hij zijn eigen stunts doet is amper waar te nemen en zijn stem is nagesynchroniseerd. Belle’s accent moet wel rampzalig zijn geweest, want zelfs een Duitser zou opmerken dat deze nasynchronisatie heel slecht gedaan is.

Belle lijkt, naast zijn bijdrage aan het bedenken van parkour, met name te zijn gecast vanwege zijn rol in de orginele film. Brick Mansions heeft dan ook weinig nieuws te bieden, op meer explosies en kogels na, en volgt Banlieue 13 bijna scène voor scène. Deze scènes bestaan voornamelijk uit clichés en naarmate het einde vordert verliest het verhaal al zijn geloofwaardigheid. Die film had beter als een komedie gemarket kunnen worden; de karikaturale personages leken zo uit een parodie te komen. Zo schiet Tremaine zonder aarzelen zijn eigen mensen neer om een punt te maken, maar laat hij de helden wel steeds ontsnappen. Ook voegen de personages van Rayzah en Lola niks aan het verhaal toe, zij dienen enkel als excuus voor een aantal schaars geklede vechtscènes.