review
Recensie: Joe

Opzichter Joe (Nicolas Cage) geeft leiding aan een operatie waarbij oude bomen worden vergiftigd zodat de landeigenaar deze vervolgens ‘legaal’ mag kappen. De dakloze tiener Gary heeft met zijn gezin een huis in de buurt gekraakt, en komt bij Joe werk zoeken. Zijn vader Wade (Gary Poulter) is een alcoholist, waardoor Gary zich de aangewezen persoon voelt om voor zijn stomme (als in: niet sprekende) zusje te zorgen. Door zijn vriendschap met Joe gaat Gary steeds meer inzien hoe slecht zijn vader voor het gezin is. Ondertussen krijgen Joe en Gary het ook nog aan de stok met Willie-Russell (Ronnie Gene Blevins), een probleemzoeker die in Wade de ideale zwakke schakel ziet om Gary en Joe te pakken.

Het ontstaan van de film Joe stel ik mij als volgt voor: Nicolas Cage zat in 2012 naar Mud te kijken en dacht: “Als deze film er voor zorgt dat romcom-acteur Matthew McConaughey serieus wordt genomen, dan moet dat voor mij ook lukken”. Vervolgens werd de acteur door zijn agent gewezen op het script van Joe, naar het gelijknamige boek van Larry Brown. Vergelijkbaar met het personage Mud is Joe een duister hoofdpersonage die langzaam een vaderfiguur wordt nadat hij met een tienerjongen bevriend raakt. Deze jongen, wiens eigen vader niet in staat is er voor hem te zijn, wordt zelfs in beide films gespeeld door Tye Sheridan. Hoewel de films dus vergelijkbaar zijn weet Joe de toon iets te verschuiven, en zichzelf hiermee net genoeg te onderscheiden om op zichzelf te staan.

Waar de focus van Mud niet op het titelpersonage lag, maar op het personage van Tye Sheridan, gaat het in deze film vooral over de groei die Joe doormaakt. Joe is een zeer duister personage: hij drinkt constant, heeft een vechthond, bezoekt een onguur bordeel en vecht in kroegen. Joe ziet in Gary een kans om zijn leven te beteren, om iets voor iemand te betekenen. Nicolas Cage speelt deze rol ingetogener dan we van hem zijn gewend, al zijn er wel een paar momenten waarop de oude Nicolas Cage zichzelf laat zien. Zo gaat hij op sommige momenten helemaal los over wat een ‘klerebeest’ de hond in het bordeel wel niet is.

Het acteerwerk is de voornaamste reden om de film te kijken. Cage wordt overschaduwd door Tye Sheridan, die duidelijk is gegroeid sinds Mud. Gary Poulter is echter de grote verrassing van de film. Dit komt waarschijnlijk doordat deze acteur ook echt dakloos was, door regisseur David Gordon Green van de straat geplukt. Hij heeft helaas niet lang van zijn succes kunnen genieten en werd twee maanden na de opnames dood aangetroffen.

Ook de cinematografie is erg mooi gedaan. De omgeving ziet er op zijn slechtst uit, waardoor je nog meer medelijden krijgt met de personages. De film bevat veel handheld-camerawerk, dit maakt het geheel wat rauwer maar ook rommelig. In combinatie met het onsamenhangende begin van de film zorgt dit ervoor dat het geheel pas laat op gang komt. De vele zijpaden die de film in het eerste uur bewandelt lijken vooral bedoeld om de setting duidelijk te maken, iets wat ook in een veel kortere tijd mogelijk moet zijn. Ook heeft dit tot gevolg dat het slot van de film en personages als Willie-Russell wat afgeraffeld overkomen. Dit is vooral erg zonde, aangezien de hoofdrolspelers het hadden verdiend om in een beter eindproduct te staan.